De belevenis van de Stadstriathlon Weert 2017 door de ogen van … Yordan

Deze ochtend werd ik al vroeg wakker. Spannende dag in het vooruitzicht: Deelname aan de Stadstriathlon Weert 2017 samen met papa. Deze was echter al weg naar de bakker om broodjes te halen. Het beloofde immers een zware wedstrijd te worden. 200m Zwemmen in open water, bijna 7km fietsen en 2 km lopen. Dat je buikje dan goed vol moet zijn, is me bijgebleven tijdens de voedingslessen georganiseerd door mijn club JTTL.  

De dag verliep een beetje gespannen, anders dan anders. Volgens mij was mijn papa zelfs nog ietsepietsie zenuwachtiger dan ik zelf. Hij moest wel erg vaak naar het toilet!!  In de ochtend heb ik mijn toetsen voor de komende week voorbereid en zijn we samen de benen los gaan fietsen. Zelfs nog even langs geweest bij Gido van Het Gazetje. Vooral dit laatste was goed om even de wedstrijd te vergeten. Volgens Gido zou het allemaal wel loslopen en zou ik de rest ook wel kunnen loslopen. Gekke man die Gido met even gekke woordspelingen.

’s Middags erg lekker, door mama gebakken bananenbrood gegeten, en vervolgens om 14hr vertrokken richting Weert. De rit verliep zonder vertragingen en toen ik uitstapte weerklonk meteen :”Hei YORDAN!!!!. Lindeke, een vriendin van mama had net de sprint triathlon gedaan en kwam me geluk wensen. Ze keek wel een beetje verbaasd toen ik haar vertelde dat papa mee ging doen maar ze zei al snel dat ik er op moest vertrouwen dat het goed ging komen. Vervolgens zijn we naar het parcours gefietst waar we Malcolm en Norbert Deen van Tri Maastricht tegenkwamen. Malcolm was ervan overtuigd dat hij ging winnen maar zelf was ik daar niet zo zeker van. Er stonden immers 49 teams aan de start waaronder een grote delegatie uit Duitsland met wel erg stoer materiaal. Wielen met velgen die breder leken dan mijn borstkas en tri opzetsturen die langer waren dan mijn benen. Papa knipoogde echter en toen wist ik dat ik me geen zorgen meer moest maken. Plezier stond immers voorop!!!  

Dat genieten kwam spontaan want toen ik aan de Bike-In zone – wat was dat allemaal professioneel geregeld-  kwam,  begon een Afrikaanse percussie band ritmische muziek te spelen. Alle zenuwen waren meteen weg en de voorbereiding op de start kon beginnen. Fietsen werden achtergelaten op hun plaats en samen met papa ben ik naar de zwemzone vertrokken. Voor het vertrek liet papa me nog snel een twitter bericht van Frederik van Lierde en Edo van der Meer lezen die me beiden veel FUN toe wensten. Yes! Met zoveel support en bananencake kon ik niet anders dan gaan genieten. Wel maakte ik me nog een beetje zorgen over papa. Ik ben immers goed getraind door Alizee, Helen, Melissa, Jan en Stijn maar papa …. ???

Stip om 18hr klonk het startschot. Zwemmen in open water is echt geen makkie. Helemaal achteraan vertrokken en met de nodige slokken vies –echt vies- water ingeslikt, kwamen we als team op de 15^de plek uit het water. “Rennen, rennen, rennen “ hoorde ik de mensen roepen toen we uit het water klauterden. En dat hebben we gedaan. Het was ruim 500 meter tot aan onze fietsen. Gelukkig lag er een blauwe loper op de weg zodat ik mijn voetjes niet bezeerde. Bij de fietsen aangekomen kreeg ik mijn helm op mijn hoofd gezet en mijn fiets in mijn handen geduwd  “Go-go-go, ik haal je wel bij “ schreeuwde papa. En dat heb ik gedaan. In de wisselzone heb ik nog enkele teams ingehaald en ben vertrokken. Wind op kop! Waar bleef papa? Enkele achterliggers begonnen me  in te halen. De wind blies hard, verschrikkelijk hard. Ik wist niet meer waar ik het had. Alles deed pijn en ik geraakte niet meer vooruit. 6 stayerende tegenstrevers haalden me in. Ik kon het wiel niet houden. Het ging gewoon te snel. Na 1500 meter hoorde ik echter een bekende stem. “Neem mijn wiel, zoals we het geoefend hebben, rechts van me en in mijn schaduw”, riep papa me toe. Zo gezegd zo gedaan. Beschut en uit de wind, naderden we al snel de kopgroep. In totaal wel 16 fietsers. “Blijven zitten, goed opletten, rechtervoet recht, let op kuiltje in de weg, in mijn schaduw blijven zitten, soepele tred houden, rug vlak” allemaal richtlijnen die we getraind hadden en die me nu hielpen om in het wiel te blijven plakken. Toen we de vlag van de laatste kilometer naderden, gaf papa een teken om hem te volgen. We schoven op in de groep en nestelden ons vooraan. Das het voordeel als je teammaatje een beetje kan fietsen. Die Duitsers van voor de start keken ons een beetje vreemd aan. “Waar komen die 2 opeens vandaan?” zag je hun denken.  Ik had echter geen tijd om te denken. De wisselzone naderde snel en de kopgroep had nog 200 meter voorsprong op ons. “Niet omkijken, kijk voor je en geniet” fluisterde papa me nog in het oor voor we de wisselzone in liepen. Bij de fietsenstalling greep papa mijn fiets en helm en riep dat ik moest gaan.

De bananencake van mama kwam van pas. Als een speer liep ik weg en vergat helemaal, ook door de vele aanmoedigingen van de mensen, dat we als team vertrokken waren en ook als team moesten aan komen. Dat realiseerde ik me gelukkig wel toen ik de aankomststreep naderde en de speaker begon te roepen. Toen ik om keek zag ik papa echter – helemaal choco- aan komen gerend op amper 50 meter. Ik heb me vervolgens een beetje in gehouden zodat we  uiteindelijk toch nog een beetje samen over de streep liepen. De aankomst was trouwens live te volgen op een groot TV scherm. Aan de streep kreeg iedere deelnemer een medaille, iron kids t-shirt en een heus triatlondiploma! Wat een dag! Genoten van mijn sport samen met papa, prachtig weer, heel veel berichten met gelukwensen, een super leuke app van mijn fiere mama die er jammer genoeg niet bij kon zijn en … nu een dikke hamburger van bij de Mc Donalds! Wat een dag, wat een dag. Morgen hopelijk weer meer triatlon.