Een goed jaar geleden (07/2013) begon ik met een flinke dosis hard lopen.

Dit kwam omdat ik twee jaar terug een competitieve loopuitdaging (10km) tegen mijn baas en zijn zoon verloren had. Eigenlijk niet onlogisch want mijn baas was een snelle loper in zijn jonge jaren. Ik deed ongeveer 45min over die 10km en na de finish kon ik niet meer recht staan, pffff wat was dat zeg, nog nooit meegemaakt.

Dit was de motivatie om fanatiek te gaan trainen om die tijd te verbeteren  (wat toch al aardig gelukt is, want ben nu 10min sneller).

Uiteindelijk een half jaar later neem ik contact met Johnny  (is familie van mij) om met hem te gaan sporten. Ik wist dat Yente triatlon beoefende maar had totaal geen idee wat dan inhield. Johnny stelde voor om eens te gaan MTB-en … ik had dat nog nooit gedaan en zei bij mezelf “alé dan waarom niet … ”

Hoe meer afwisseling in sport hoe beter om de conditie op peil te krijgen en hoe meer ik gemotiveerd ben. Want na een levensperiode van roken en thuis zitten te niksen was het begin best zwaar. Uiteindelijk had ik de sportsmaak te pakken en was er geen uitdaging me te veel om aan te gaan! Na een paar mtb-ritjes in de Ardennen schoot de conditie als een pijl omhoog.

Al vlug begon ik te denken aan dat triatlongebeuren. Ik sprak er Johnny over aan en meende eens mee gaan voor een zwemtraining bij te wonen.  Johnny waarschuwde me wel dat er vooral crawl gezwommen werd. Crawl ? Wat is dat nu weer? Ik had al 10 jaar niet meer gezwommen en dan ging het nog over schoolzwemmen. Hoe begin ik daar nu maar aan ?

Het verstandigste leek me om eerst individueel mijn mogelijkheden uit te zoeken. Tijdens één van die oefenmomenten kijk ik naar de zwembanen langs mij en zie daar een hoop volk het water in gaan. Foei die zwemmers zijn snel. Bleken dat toch niet de triatleten van ETL te zijn !

Daarop deed ik mijn stoute schoenen aan en ging eens informeren bij de trainer die daar langs de kant stond … misschien had hij wat tips om mijn zwemtechniek aan te pakken. Ik kreeg wat richtlijnen mee, merkte in de daarop volgende weken dat mijn crawl steeds minder voor geknoei zorgde en nog een paar weken verder voelde ik me zelfs klaar om eens mee te trainen met die triatleten.

Super blij dat ik dat gedaan heb, mits ik daar heel vriendelijke een extreem gemotiveerde sporters groep ben tegengekomen !

Nu een dik jaar later heb ik al wedstrijden in triatlon, duatlon, street- trail- en obstakle runs op mijn conto staan.

Ik kan gewoon geen keuze maken, vind ze allemaal even fijn om te beoefenen, zolang het maar voluit geven is :D.

Zwemmen blijft momenteel de grootste hindernis. Er is nog veel werk aan de winkel, maar daar trainen we extra hard op en ik geloof stellig dat ook mijn zwemniveau spoedig gaat boomen.

Afgelopen zondag (07/09/2014) liep ik weer een prachtige obstackle run, de Gladiator Run van 9km, in en rond de citadel van Diest. Het parcours liep over het oude trainingsdomein van de paracomando’s dat speciaal voor deze wedstrijd toegankelijk werd gemaakt. Zo een gelegenheid kunnen we toch niet laten passeren, hé. De dagen voordien voelde ik me nochtans niet zo zeker. Ik had last gekregen van mijn linker knie en zelfs op zondagmorgen twijfelde ik nog of het wel goed zou komen. Tijdens de wedstrijd verliep (gelukkig) alles zonder problemen ! Ook al was het lichaam net iets te vermoeid door een te zware sportweek. Maar eenmaal ingeschreven kan ik gewoon niet meer afzeggen, hé … een beetje koppigheid ? (De zondag voordien liep ik een obstakle run van 11km in Huisduinen (Nederland), een pure zandloop. En afgelopen woensdag was er de aquathlon te Paal.)

Al bij al ben ik heel tevreden met mijn behaalde resultaten. (Note : Thibault won in Huisduinen, was 4de in Paal en behaalde zilver in Diest !!!!)

Dan gaan we nu maar eens weekje rustig aan doen om de lange X-terra van Rotem tot een goed einde te brengen…

Groeten Thibault