Sylvia Talks : Een wedstrijdrelaas van het enige groene eendje in het blauwe meer …
Zaterdag 09 juni’18 stond de recreatieve sprint in de Stadstriathlon in Weert op het programma. Het was niet echt een bewuste keuze om hier aan mee te doen, maar aangezien Yordan en J-P mee gingen doen aan de ouder-kind triathlon had J-P mij ook maar ingeschreven, tja?!
We waren al wat laat vertrokken en een wegomleiding zorgde ervoor dat we omstreeks 12.30u aankwamen. Om 13.45u was mijn briefing gepland, dus naar onze inschatting waren we ruim op tijd. We hadden echter niet gerekend op de wachttijd aan het inschrijfbureau, het klaarmaken van de fietsen met toebehoren en de wachttijd bij de wisselzone voor het loopparcours. Daarbij bleek de wisselzone voor het loopparcours en de wisselzone voor het fietsparcours 6 km uit elkaar te liggen, waardoor we op de fiets via een fietsroutenetwerk door het bos werden geleid.
Dit liep niet helemaal zoals gepland, waardoor we om 13.45u in de wisselzone van het fietsparcours aankwamen en ik de briefing mis liep. Stress alom, fiets ophangen, alles snel klaar leggen en het strand op. Nog even het water in om te wennen aan de watertemperatuur, snel navragen rond welke boeien ik moest zwemmen en toen ging de toeter al … dus rennend door het zand het water in.
Om me heen kijkend tijdens het zwemmen kwam ik er al snel achter dat ik het enige “groene eendje in het blauwe meer” was, aangezien iedereen een roze of gele badmuts op had die we bij de inschrijving hadden gekregen. Door het missen van de briefing had ik de groene JTTL-badmuts op gedaan, waardoor ik wel goed herkenbaar was voor mijn 2 trouwe supporters J.
Na een paar slagen crawl geprobeerd te hebben ben ik hoestend en proestend overgestapt op schoolslag. Gelukkig kon Ludo mij niet zien zwemmen, anders had hij me zeker uit het water gehaald (sorry Ludo!). De golfbewegingen van 150 andere zwemmende tri-atleten om me heen maakten dat ik me heel goed moest concentreren op mijn ademhaling. Lichte paniek kwam bij me op. Red ik dat wel, 800 meter zwemmen? Wat is dat ver! Een stemmetje binnen in me zei dat ik rustig moest worden en me concentreren op mijn ademhaling. Dat hielp wel. Nadat ik rond de laatste boei was gezwommen heb ik goed kunnen doorzwemmen, zodat ik gelijk bleef met een paar andere dames die verwoede pogingen deden om crawl te zwemmen. Ik kwam bij de 5 laatste zwemmers uit het water. Enigszins duizelig rende ik naar de wisselzone.
Bij mijn fiets gekomen wou ik meteen drinken aan mijn bidon, maar de sportdrank was door de hitte zo warm dat het niet te drinken was. Een gelletje wat ik als reserve bij mijn fiets had gelegd was ook oververhit, dus niet in te nemen. Dan maar op karakter verder! Sokken aan, fietsschoenen, helm en bril op en lopen met de fiets in de hand. Eindelijk over de streep gelopen mocht ik op mijn fiets stappen en heb ik eens diep gezucht … het genieten kon beginnen! Een heerlijk parcours van 18km langs het kanaal met ruime bochten maakte dat ik mijn snelheid kon vasthouden.
De door Mario aangeleerde bochtentechniek kwam goed van pas, door de bocht heen kijken! Door het inhalen van een aantal andere atleten kreeg ik weer zelfvertrouwen. Het ging goed, gewoon op souplesse fietsen, dit ging veel beter dan mijn zwemgedeelte . Na 2,5 ronde kwam ik aan bij de wisselzone van het loopparcours. Afstappen, lopen en … de zoektocht naar mijn loopschoenen kon beginnen!
Ik heb 3 rijen doorgeworsteld voordat ik mijn bak met loopschoenen terug vond. Wat een duffe ellende. En boos dat ik op mezelf was! Ik had nog zo goed opgelet toen ik mijn schoenen ging wegzetten, in rij 7 aan de rechterkant moest ik zijn. Alleen kwam ik nu van de andere kant binnen, waren de rijnummers niet zichtbaar en had natuurlijk iedereen dezelfde zwarte bak die door de organisatie was uitgereikt. Er was geen enkel herkenningspunt. Doordat er al fietsen in de rekken hingen was ik het overzicht kwijt en moest ik bijna in iedere bak kijken of het mijn loopschoenen waren. Wat frustrerend! En wat heb ik veel tijd verloren bij die wisselzone!
Dan toch maar proberen het beste ervan te maken en te gaan lopen. De eerste km ging moeizaam met kleine passen en het gevoel of ik op een luchtkussen liep. Maar al snel kreeg ik weer grip op mijn benen en probeerde ik mezelf aan te zetten om “bewuster” te lopen met grotere passen. Het was heet, de temperatuur bij mezelf liep ook op, dus af en toe wel wat water genomen om af te koelen. Ook de waterstralen van de tuinsproeiers van de omwonenden gaven verkoeling. Gelukkig stonden Yordan en J-p me aan te moedigen, dat had ik echt nodig en deed deugd! Toen ik bij de 3de km door een vrouw werd ingehaald was de maat vol. Dat liet ik toch niet gebeuren zeker? Tempo omhoog dus, aftellen en maken dat ik over die eindstreep kwam!
Ik finishte uiteindelijk nog als eerste vrouw in mijn categorie 50+. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet maar het is me gelukt. Het was een ongelooflijke en tevens onvergetelijke ervaring!
Als ik terug kijk op een periode waarin ik na een valpartij 2 schouderoperaties heb ondergaan tussen november’17 en april’18 en pas vanaf jan’18 met zwemtraining ben gestart, dan mag ik zeker heel tevreden zijn! Ik heb veel leerpunten uit deze wedstrijd gehaald, wat maakt dat ik met nog meer uitdaging volgende week aan de start van de sprint tri in Stein ga staan.
De dag eindigde met een overwinning van de ouder-kind triathlon door Yordan en J-P. Alles bij elkaar dus een TOP-dag!
@Met dank aan de inspanningen en tips van de trainers van JTTL en mijn fysiotherapeut die me nog wekelijks onder handen neemt om mijn schouder los te maken.
Sportieve groet,
Sylvia
