Mijn debuut op de kwart of mag ik olympische afstand zeggen…

Na begin dit jaar nog enkele sprints afgewerkt te hebben, werd het tijd om eens een langere afstand te gaan verkennen. Om niet doelloos rond te lopen, zwemmen en fietsen, heb ik me een trainingsschema voor twee maanden samengesteld. Geen simpele taak zo blijkt… maar bon het zag er goed uit. Het einddoel was de kwart triathlon van Viersel. De hele zomer vlot doorgetraind zonder enige vorm van tegenslag of blessure… dit kon niet misgaan.

Enkel weken voor Viersel krijg ik te horen dat er een aantal atleten in Balen gaan meedoen. Het kuddedier in mij volgt. Een extra trainingsweek is altijd welkom. Als voorbereiding bestudeer ik het parcours altijd even en zoek ik wat filmpjes op over vorige edities. Opeens besef ik dat dit 1500m zwemmen is, en begin ik aan mezelf te twijfelen… kan ik die afstand wel aan en dat in “open” water? Ik heb dikwijls gedacht het is te vroeg, doe volgend jaar maar mee… zoveel van mening gewisseld dat ze thuis stilaan gek werden. Uiteindelijk heb ik besloten om mijn probleem eens aan Mario voor te leggen. Hij zei me meteen dat ik heus niet de enige was die wel eens twijfelde, en dat ik het maar moest proberen. Ge zult trots zijn op u zelf….!

De week erop is het geen zwemtraining in Bilzen en gaat de training door in Paal, de uitgelezen kans om met mijn grootste vijand “open water” af te rekenen. Net voor de training vroeg ik aan Mario of ik een aangepaste training mocht doen, gezien het open water me niet echt zinde. De groep was al vertrokken naar een boei, die in mijn ogen op 2km lag. Eens in het water ben ik beginnen zwemmen en zwemmen…. en voor ik het wist zat ik achteraan in de groep. De veilige weg die Mario me had geboden lag ver achter me. Ik heb zo goed als de hele training genoten… eens thuis zat ik in een soort rush (snel gelukkig he!) en heb ik me ingeschreven voor Balen!

Raceday! De zondag veel te vroeg opgestaan en de tijd ging tergend traag… Om 12u toch maar vertrokken, zodat ik Dimi kon zien starten. Eens aangekomen zag ik meteen Danek en Ariane en even later bij de zwemstart Bjorn en zijn zoon. Op een of andere manier gaf dit mij een gerust gevoel. De sprint was zo goed als afgelopen dus het was aan ons… Het water in en naar de overkant zwemmen voor de start. Man wat lagen die boeien ver. Voor ik het goed en wel doorhad waren we vertrokken. Ik had me voorgenomen om niet te snel te vertrekken en gewoon een goed tempo aan te houden. Al snel begon ik mensen in te halen en voelde ik me beter en beter. Na een 28 min uit het water en de wisselzone in. Er staan nog heel wat fietsen, dus ik krijg een extra boost. De fiets op en gas geven. Nu tempo vinden he, roept Bjorn me toe… dat ging vlot. Snel wat eten en lekker doorfietsen. Tijdens het fietsen wordt ik door heel wat tijdritfietsen ingehaald, maar op mijn beurt kan ik ook een aantal fietsers inhalen. Opnieuw de wisselzone binnen en klaar maken voor het lopen. Vertrek gaat vlot en onderweg krijg ik nog wat motiverende woorden mee, ge zijt goed bezig! Na twee kilometer wat krampen van die verdomde gellekes… altijd hetzelfde. Eerste loopronde gaat moeizaam, eens bij de start is Danek al aangekomen en roept “kom op Nico nog ene he”. Tweede ronde vlot gelopen en zeer tevreden gefinisht op een tijd van 2u27m48sec. Voor velen geen toptijd, maar ik was trots op mezelf (zo had de coach me beloofd). Dikke merci aan alle mensen die me gesteund hebben, moed ingesproken, voort geroepen,…

Wie zegt dat triathlon geen teamsport is…?

Nico