Hier het relaas van Jan over zijn Ironman avontuur :
Na een minicitytrip aan Salzburg op woensdag en een overnachting in Flachau, komen Isabel en ik donderdag aan in Klagenfurt. Eerst even bij Patrick en Anita langs om de fiets van Danny af te zetten en daarna door naar ons verblijf. s’ Middags met Erik en Jordy afgesproken, een hapje gegeten en het parcours verkend. Had onmiddellijk een supergoed gevoel en de eerste kriebels begonnen al te komen. De rest van de tijd bestond uit het aanmelden, de expo bezoeken, bike check-in, eten en rusten met nog een klein uitstapje naar de Pyramidenkogel aan de Wörthersee. Een mooie houten uitkijktoren met de langste glijbaan van Europa. Een beetje ontspanning moet zijn.
Eindelijk 29 juni… Raceday…
Opgestaan op kwart voor vijf, ontbijt binnen worstelen en richting het fietsenpark voor de laatste voorbereidingen. Van het fietsenpark te voet naar de start waar we de andere (zenuwachtige) ETL-ers treffen. Patrick en Bart zitten in de wave van 6u45 en wij (Danny, Wim, Michel, Jonathan en ikzelf) zitten in de wave van 7u. Eens de eerste wave van start is gegaan, het strand op en proberen op de eerste startrij te geraken. Dat lukt wonderwel en na het startschot moet ik slechts 100 à 150m vechten alvorens ik vrij kom te liggen. De wijze woorden van de coach indachtig zoek ik onmiddellijk een ritme zonder mezelf op te blazen. Niet echt ‘goei’ voeten gevonden maar toch zonder forceren op 56’41 uit het water. Zoals gewoonlijk een trage wissel en dan de fiets op. Ook hier kwam ik onmiddellijk in een goed ritme en vanaf dan focussen op regelmatig eten en drinken. Het goede gevoel op de fiets bleef het ganse traject aanwezig en ik rijd weer de wisselzone binnen na 4u59’20. Ik verschiet zelf als ik zie dat ik, weliswaar niet veel maar toch, onder de 5 uur heb gefietst. Dit had ik in mijn stoutste dromen niet durven hopen. De tweede wissel gaat iets vlotter maar we moesten ook niet zover lopen dan na het zwemmen.
De marathon…
Ook hier begint het verhaal goed. Onmiddellijk een goed ritme en na 1km zie ik 4’18/km op mijn garmin. Oei, te snel denk ik en loop m’n tweede km aan 4’06/km… Toch maar wat gas teruggenomen en rond de 4’20/km blijven lopen alhoewel dit ook sneller was dan voorzien maar ik had niet het gevoel dat ik over mijn toeren aan het gaan was. Vanaf km 15 lopen de tijden per km op naar 4’30 en langzaamaan naar 4’45/km om dan op km 30 een serieuze kramp in mijn linker hamstring te krijgen juist op de plaats waar Isabel, Erik, Jordy en Anita staan. Ik moet even stoppen om te stretchen want mijn been plooit gewoon naar achter. Erik vraagt nog of hij mijn been even moet rekken maar ik durf niet te gaan liggen uit angst niet meer recht te geraken. Na een paar seconden weer vertrokken maar helaas nog een paar keer moeten stoppen om te stretchen… Ik begin nu toch wat te panikeren omdat het toch nog 12 km is. Na de kramp in de hamstrings zijn op km 31 – 32 plots beide kuiten aan de beurt. Weeral zo hevige krampen dat ik moet stoppen om te stretchen. De kop zegt:’Lopen’ maar de benen willen niet meer. Op km 33 beslis ik dan maar om even wat langer te stretchen. Dit heeft mogelijks de meubelen toch nog gered want na een duchtige rek en strekbeurt kan ik voorzichtig weer aan een tempo van eerst 5’20/km en daarna 5’15/km verder lopen. Uiteindelijk loop ik de marathon nog in 3u28’49 wat ik nog redelijk goed vind en finish in 9u32m42.
Supertevreden met deze tijd aangezien het doel in eerste instantie onder de 10u was en ik in het beste geval op 9u45 hoopte en toch het gevoel hebben dat er meer inzat maar vermoedelijk niet deze dag.
Volgend jaar even gemotiveerd en hopelijk nog beter getraind naar Ironman Zürich.
Dikke proficiat aan de andere ETL-ers en mercikes aan alle supporters. Groetjes, Jan