Wij zijn ondertussen meer dan 48 uren na de race van zondag en mijn bovenbeenspieren voelen nog steeds pijnlijk aan. Teken dat ik hard en diep ben gegaan  in waarschijnlijk een van mijn beste wedstrijden ooit.

Ik had mijn seizoen helemaal niet afgesteld op het wereldkampioenschap in Zuid Afrika. De halve ironman in Krachgau op 3 juni waar ik een slot kon pakken, was een voorbereiding op het hoofddoel van 2018, de ironman van Hamburg, 7 weken later.
Maar plots werd Hamburg een verplichte hindernis tijdens de voorbereiding voor Zuid Afrika. Niet zo makkelijk en eerlijk gezegd, mijn focus, trainingsmindset en gedachten waren bij het wereldkampioenschap. Hamburg viel uiteindelijk mee.  De eerste twee onderdelen van deze duatlon (het zwemnummer was afgelast omwille van blauwalgen) waren zelfs zeer goed met mijn snelste fietstijd ooit (5u07). De afsluitende marathon viel zoals gewoonlijk niet mee, maar het belangrijkste doel, finishen, was bereikt.

Dan bleven er nog 5 weken over om te recupereren, snelheid aan te scherpen en te taperen. Na een relatieve rustweek, begon ik aan een blok van 3 weken met 8-9 korte sessies per week. 3-4 zwemmen waarvan 1-2 techniek bij Ludo, een klimtraining bij het fietsen (70 km), een tempotraining (60 km) en losfietsen (60km). Daarnaast nog 2-3 looptrainingen met de langste 14 km met 3×3 km tempo Z3. Op vrijdag deed ik dan de drie sporten na mekaar : 1500 m zwemmen, 60-70 km fietsen en dan koppelloop van 6-8 km met  de eerste 4-5 km aan 4.15/km. Focus was op kwaliteit en intensiteit. Op weekbasis kwam ik niet boven de 11u. Langste trainingen waren bewust niet langer dan 70 km of 14 km. De voorlaatste week de fietsconditie even getest tijdens de woensdagavondrit. 34,6 km gemiddeld. Dat zat goed (sorry Erik, dat jij daar ongewild slachtoffer van werd). De laatste lange loop ging met 3×3 km aan 4min 15-20. Dus dat zat ook snor.

En zo was de laatste week plots daar. En nemen heel wat praktische voorbereidingen de overhand.  En bij een transcontinentale reis komt heel wat kijken gaande van paspoorten, internationaal rijbewijs, logies, fietskoffer, tijdritwielen… En niet te vergeten : bagage afwegen.  De eerste maal dat ik naar een Ironman (Lanzarote) vertrok per vliegtuig had daar te weinig bij stil gestaan en wees de weegschaal 85 kg aan en een flinke rekening bij de incheckbalie.

Daarnaast waren er nog een aantal urgenties op het werk die ik ook nog wilde afwerken. Dus van de geplande laatste trainingen kwam buiten 1500 m zwemmen niet veel terecht maar uit ervaring weet ik dat het haast altijd zo gaat. Die laatste trainingen zullen geen enkel verschil maken.

We vliegen rechtstreeks vanuit Schiphol met KLM en verblijven daar een nachtje om mogelijke filestress te vermijden. Op de luchthaven kom ik een collega agegrouper, Kris Govers tegen. Ik ken hem nog van de 70.3 Luxemburg 2016 waar ik tweede en hij derde werd en dus ook naar het wereldkampioenschap konden. Australië stond toen echter niet bij onze vakantieplannen…

Perfect om 10 u start de piloot de motoren en zet ze 5 minuten later weer af….4 uur later zitten we in ander vliegtuig op weg naar Kaapstad waar we om 2 u  s.anderendaags aankomen voor een veel te korte overnachting.  Onze binnenlandse vlucht naar Port Elisabeth is om 11.30 u. Dus een uurtje op voorhand arriveren lijkt ons gezelschap (wijzelf, Kris en zijn vrouw,  Sven en zijn vrouw en een verdwaalde triatleet uit Utah) meer dan voldoende. We schuiven samen aan voor de check-in waar ik te horen krijg dat ik met British Airways vlieg en niet met deze maatschappij. Hoezo, waren er dan 2 vluchten op hetzelfde uur ? Jawel en daarna volgt een race tegen de klok want het vliegtuig vertrekt over 30 minuten : check in, fietskoffer wegbrengen, veiligheidscontroles… Sigrun ziet me één minuut voor het sluiten van de gate finishen. Ik krijg geen felicitaties van haar :-)

Aangekomen in Port Elisabeth duikt een nieuw probleem op : er wordt hier links gereden. Op zich is dat geen probleem voor me, maar rijden met een auto waar het stuur rechts staat is wel een nieuwe uitdaging. Bij elke afslag gaan de ruitenwissers aan en bij het schakelen zit mijn rechterhand iets te zoeken in het vak van de deur. En links kijken in een achteruitkijkspiegel is nog veel moeilijker dan links ademen bij het zwemmen. Gelukkig is het verkeer niet te druk.  We besluiten eerst te registreren. Dat loopt vlot (zelfs met vingerafdrukken) alhoewel we te horen krijgen dat er een probleem is met de ritssluiting van alle 3700 rugzakken… Maar niet getreurd, men belooft dat er een perfect nieuw exemplaar zal worden opgestuurd naar ons thuisadres.  Ik begin het ongemakkelijk gevoel te krijgen dat er nog calamiteiten zullen volgen. Na een snack in het Ironman hotel dat vlak tegenover de finish ligt, horen we plots dat de landenparade is gestart. We bekijken dit schouwspel even van op afstand maar geven er snel de brui. Onze B&B ligt 20 minuutjes van Port Elisabeth en we willen toch nog vanavond uitpakken en mijn fiets monteren. 1,5 u later staan we nog in de file en zijn nog geen meter korter bij onze bestemming. De grootste doorgangsweg van Port Elisabeth is over 2 km afgesloten voor de Ironman landenparade ( er wordt maar op een plaats overgestoken en de rest speelt zich af op het strand…..). Omleiding is niet voorzien. Je houdt het niet voor mogelijk. Eindelijk begint het verkeer te vlotten maar het kost ons nog een uur om 20 km te overbruggen. De gehuurde GPS dateert van 1900 en stuurt ons alle richtingen uit op complexe verkeerswisselaars. Ondertussen is het snel donker geworden wat de situatie niet makkelijker maakt. We belanden een paar keer in achterafbuurten waar je liefst niet in panne valt.  Het zal nog 5 ritten duren vooraleer we de correcte weg vinden.

Snel iets gaan eten zit er in Zuid Afrika ook niet in. In de buurt van onze B&B zijn er geen restaurants en zo zijn we verplicht om terug te keren naar Port Elisabeth met de nodige omwegen. Een simpele pasta eten neemt snel 1u30  à 2 uren in beslag.
Ondertussen is het vrijdag en ik heb nog nul focus op de wedstrijd. Door onze gebrekkige wegenkennis arriveer ik ook te laat op de georganiseerde zwemsessies. Maar ik slaag er toch in om een kleine 500 te zwemmen in de oceaan. Het water is koud (15 graden) en er is behoorlijk stroming : uit gaat 15 s/100m sneller dan terug. Dat belooft voor zondag ! Daarna nog een loopje van 6 km met eerder flanellen benen. Dat is ook niet goed voor het zelfvertrouwen…

Zaterdag is een prachtig dag met veel zon en weinig wind. Ideaal weer voor de dameswedstrijd. Ik neem de tijd om mijn fiets te monteren en af te stellen. Nog even een halfuurtje testrijden in de buurt op het Nelson Mandela fietspad dat langs de kust loopt. Om ongewenst verkeer te weren is er iemand op het idee gekomen om betonnen (meer)palen met een tussenruimte van 30 cm te plaatsen op regelmatige afstand. Dat is bangelijk eng om met je fiets door te rijden. Bij één van deze hindernissen liggen er op de koop toe glasscherven die ik ontwijk. Het volgende moment maak ik een mooie salto met fiets en al omdat ik tegen zo’n meerpaal bots. Gelukkig zonder gevolg voor fiets en rijder maar daar had mijn wedstrijd al voorbij kunnen zijn.

Het nu toch wel tijd om te focussen! Je bent op het wereldkampioenschap 70.3. Tijdens 100 kwalificatiewedstrijden hebben meer dan 180.000 triatleten gestreden voor een slot. Voor 55-59 age Group zijn er 180 deelnemers op de 2500.  180 55 plussers geselecteerd op 13.000 kandidaten. Hier zijn dus de besten aanwezig en het gaat hard waaien en er gaan veel golven zijn en het gaat regenen en er zijn veel en lastige heuvels en mijn voorbereiding deze week was noppes. Hoog tijd om de knop om te draaien: dit is een race 70.3 en dat is mijn beste afstand. Je voorbereiding was heel goed en de laatste testen super. Je hebt goed gerust en bent er klaar voor. Kijk alleen naar jezelf en doe je best. Op alle andere elementen zoals het weer heb je toch geen invloed. Het wedstrijdplan is simpel : zwemmen overleven in 37 minuten, agressiever dan gewoonlijk fietsen (220 watt) en lopen (4.25/km).

Maar eerst nog wat andere hindernissen overwinnen… Check in van de de fiets en bijbehorende zakken gebeurt in twee wisselzones die 1,5 km uit elkaar liggen. Fiets op zijn plaats (#290) en omdat het vannacht toch wel afkoelt, maak ik hem volledig  vertrekkensklaar met gels en drinkbussen. Dat is alweer minder stress morgenvroeg. Ik moet wel zeggen dat er een aantal knappe mobiles naast mij staan te blinken… Fietszak op zijn plaats en 1,5 km wandelen tot T2 en loopzak afgeven. Dacht ik… Blijkt dat mijn loopspullen in mijn fietszak zitten. De scheidsrechters zijn onverbiddelijk en ik mag nog eens 3 km wandelen. Als verontschuldiging kan ik aanvoeren dat de zakken niet volledig blauw of rood waren met opschrift BIKE en RUN maar transparant met een rode en blauwe lijn en ik ze nog gecheckt had op voorhand maar het blijft een beginnersfout. Nu, onze Amerikaanse vriend was zelfs vergeten om zijn loopschoenen in zijn zak te steken en merkte dit pas bij de terugkeer naar zijn hotel….

Eindelijk wedstrijddag. Goed geslapen, goed ontbijt en we kunnen nu de weg naar de start. Het regent heel lichtjes en de wind is zwak. Ziet er goed uit. We moeten wel zorgen dat we tegen 16 u binnen zijn want dan wordt er storm voorspeld.
Vertrek om 6 u. De wisselzone sluit om 7u30. Op 5 km van de start is de weg geblokkeerd en van een wegomleiding naar de start heeft niemand weet. Niet te geloven! Ik ben al lang blij dat mijn fiets vertrekkensklaar staat maar de stress stijgt toch wel. Zeker omdat de GPS geen alternatieve route aangeeft en we op het geluk in de juiste richting proberen te rijden via stadswijken. Gelukkig komen we een vroeg joggend koppel tegen waarvan de man met ons meerijdt om de weg te tonen. Blijkt ie zelf een triatleet te zijn maar had zich spijtig genoeg niet kunnen kwalificeren.
Om 6.40 kom ik eindelijk aan in T1. Buiten mijn banden oppompen en een paar keer naar toilet gaan, heb ik niets meer te doen.  Mijn reeks start pas om 8.45u.

De rolling start gaat per age group waarbij het me niet duidelijk de volgorde van de groepen werd bepaald. De 35 -39 starten voor ons maar ook de 70plus en de 60-64. En na ons komen nog de 25-29 …

Eindelijk is het aan ons! Ik weet dat ik straks de nummers van 274 tot 450 in de gaten zal moeten houden. Gewoontegetrouw zet ik me in de achterste regionen. Bij de start voel ik heel rustig en na 100m op het strand trotseren we de branding. En hop, we zijn begonnen aan het zwemnummer. Alles voelt direct goed aan. Ik hoor Ludo zeggen : voeten samen -diep doorhalen. Dus doen we dat plichtsgetrouw.  Het parkoers is duidelijk afgebakend en ondanks de soms hoge deining blijf ik perfect op koers wat ook blijkt uit mijn Garmin die 1925m zal aangeven. Ik hoop enkel dat ik niet zeeziek zal worden van al die deining. Op het einde van het zwemmen worden we door de branding op het strand gegooid en staat er 36min30 op de Garmin. Ik zit dan op positie 106 op 180. Een heel goed begin! T1 is nog een 300m lopen. Onderweg worden we vakkundig gestript van onze wetsuit en een vrijwilligster helpt me zelfs in de wisselzone. Nog nooit meegemaakt en voor herhaling vatbaar!

Het fietsparkoers bevat meer dan 700 hm en start direct met een vrij lange beklimming. Kwestie van het hoofd erbij te houden en me niet op te blazen. Ik hou mijn wattages onder controle maar voel toch dat ik geen superbenen heb. Na een halfuur kom ik er door en begin aan mijn inhaalrace. Er staan echter nog een paar pittige en lange klims op het programma maar in de afdalingen en op vlakke stukken zet ik de turbo al eens aan en draai die volledig open in de laatste 30 km. Binnen in 2u40 met een gemiddelde van 33,6 km/h en ondertussen een zestigtal plaatsen opgeschoven.
In T2 mogen we onze fiets afgeven en dat is de laatste keer dat ik mijn Garmin zie..

In de wisselzone zit ik plots langs Kris Govers die wel sneller gezwommen heeft maar minder risico genomen bij het fietsen.  Er zijn nog 2 andere Belgische deelnemers in onze leeftijdsgroep maar die zitten al een stuk achter ons. Na een snelle wissel weg voor het loopnummer. Maar waar is mijn Garmin? Shit, ik heb die op mijn fiets laten zitten en die staat niet per nummer maar per aankomsttijd T2 gerangeerd. Ik draai direct de knop om en kies er voor om op het gevoel te lopen i.p.v. terug te keren. Mijn benen voelen direct goed aan maar ik heb geen benul van mijn snelheid alhoewel het niet traag aanvoelt. Het loopparkoers bestaat uit 2 rondes van 10,5 km met 2 vrij pittige hellingen van 300 en 500 m per ronde. Bij de bevoorrading na km 2,5 neem ik een sanitaire stop die me later 5 plaatsen in de ranking zal kosten. Had ik dat geweten, dan had ik mijn plas nog wat opgehouden. Na de plaspauze zie ik Kris voor me lopen op een meter of 50. Ik vind dat hij goed doorloopt en besluit hem maar langzaam in te halen. Als ik langs hem kom, vraag ik “Kris, wat is je tempo?” Hij kijkt wat vreemd op en zegt 4min20. Prima en ik versnel want ik voel me goed. Zo gaan de kilometers voorbij en buiten een kleine inzinking op 10 km kan ik, achteraf gezienen tempo van 4min10-15 op de vlakke stukken aanhouden. Met 1u33 (4.25/km) klok ik één van mijn beste tijden ooit. Het blijkt de 11de tijd te zijn in mijn leeftijdsgroep en brengt me op 28ste plaats. Achteraf bekeken zou ik die tijd waarschijnlijk nooit gehaald hebben, moest ik met mijn Garmin hebben gelopen. Ik zou mezelf niet harder dan 4min20 op de vlakke kilometers laten lopen uit schrik voor een inzinking. Dus meetinstrumenten blokkeren soms ons potentieel.

Natuurlijk ben ik fier mijn mijn 28ste plaats (van de wereld zoals de vriend van mijn dochter opmerkte) maar wie me kent weet dat ik nog altijd streef naar hoger, sneller en beter. De objectieven voor 2019 zijn bij deze gezet .

Een dikke merci aan mijn vrouwtje Sigrun want samenleven met een oude trifanaat is niet altijd simpel, aan Mario voor alle coachwijsheid en het lenen van de tijdritwielen, aan Ludo voor de techniektrainingen en de iedereen van onze club (de mannen en vrouwen van baan 1 in het bijzonder) voor de aanmoedigingen!!