Ben tot de conclusie gekomen dat een Ironman  eigenlijk een pretext is om in je broek te plassen  2 x  in mijn wetsuit en 4 keer op de fiets. En dan spreek ik nog niet over de andere toiletbezoeken.

Je krijgt al een medaille voor uithouding als je in Bolton geraakt . 33 u in de wagen voor 2200 km…

Om 3.30 u opstaan want de start is om 6.00 (er is bij mijn weten geen enkele ironman die zo vroeg start) en ons fantastisch B&B ligt op 40 min van de zwemstart. Goed dat Sigrun me brengt want anders moet je nog vroeger op om een shuttle te nemen zoals in 2015.

Zwemmen  bleek wel 4200 m te zijn ipv 3800 (volgens mijn Garmin). Zwemtijd gelijk aan vorig jaar :1u20. Ik had mijn wetsuit laten sluiten door een Ironman Virgin en voel nu een mooie grote schaafwonde in mijn nek die zeker nog een week of twee zal meegaan.

Na de wissel de fiets snel gevonden (startnummmer 150) want die staat kort bij de profs omdat ik All World Atlete ben (bij de 5% besten van mijn leeftijdsgroep voor Ironmanwedstrijden) en er staat zo een woud van 2200 fietsen. De wisselzone is nog altijd een modderpoel door de regen van de afgelopen dagen en mijn schoenen zien eruit alsof ik een veldrit heb gedaan. Tijdens eerste km verlies ik al dadelijk 2 drinkbussen doordat ik een snelheidsdrempel te laat opmerk. Dat begint goed. Het is een uitdagend en zwaar fietsparkoers met 1850 hoogtemeters en 6 heel pittige beklimmingen tussen de 1 en 2,5 km(7-12%). Gelukkig regent het niet en staan de supporters rijendik. Bij de beklimmingen waan je je in de Ronde van Frankrijk. De Engelsen moedigen echt iedereen bij naam en met evenveel enthousiasme aan.Ik rij voor de eerste keer op wattage tijdens een wedstrijd en weet dat ik onder een bepaalde drempel moet blijven om nog een behoorlijke marathon te lopen. De benen zijn tijdens de eerste 90 km niet top en halverwege zie ik al dat ik teveel kracht heb verbruikt. Nochtans schuif ik op in mijn groep van plaats 20 naar 8 en haal ik een 500 tal fietsers in. Ondertussen heb ik Sigrun zelfs 2 keer gezien. Bij de tweede wisselzone krijg ik mijn rechterschoen niet dadelijk uit mijn klikpedaal en laat deze maar op de pedaal hangen. Heel speciaal zicht : Iemand die op één wielerschoen door T2 loopt.

Het lopen gaat veel vlotter dan verwacht maar ik weet dat er verval zal komen. Na een aanloop van 10 km met enkele steile klimmetjes doen we nog 4 ronden waarvan de helft bergop is (met helling van 300m aan 5%) en de helft bergaf. Ook hier in totaal bijna 600 hoogtemeters. Na 2 u heb ik 22 km achter de rug zonder al te veel moeite maar dan willen de benen niet meer. Dus wordt het bergop wandelen en bergaf lopen. Sigrun staat vlak bij de aankomst waar we 4 keer passeren op 50 m (sadistisch,he?)en houdt mijn moed erin. De laatste ronde nog even overgegeven maar zonder veel erg. Maag gaat soms op slot tijdens een triatlon en het teveel komt terug. De laatste 2,5 km nog flink doorgelopen, Sigrun gekust en mijn mooiste glimlach opgezet voor de finishfoto. 12u39min. Iets trager,dan vorig jaar maar nummer 13 is binnen. 12 de in mijn leeftijdsgroep. Niet 100% tevreden omdat het objectief een podiumplaats was maar wel weer veel geleerd. Die kennis gaan we gebruiken in de ironman van Maastricht op 31/7. Ik troost mezelf met het feit dat ik nu 1st sta in AWA rankschikking (55-59) voor België en 43ste wereldwijd (de resultaten (plaatsen) van 3 beste Ironmanwedstrijden worden samengeteld). Met Maastricht in het vooruitzicht zit er zelf een top 10 plaats in.

En volgend jaar doen we de Ironmans van Maastricht en Vichy. Een mens moet vooruitdenken, niet ?