Beter me verliezen in passie voor triatlon, dan mijn passie voor tri te verliezen.
Na vier jaar bloed , zweet en tranen, …Een stapje verder durven zetten. Afgelopen zaterdag was het zover: mijn eerste halve triatlon in Almere, Nederland. Mijn ventje P deed ook mee voor zijn eerste halve tri.
Ik zal bij het begin beginnen. Vier jaar geleden zei een vriendin : je hebt voldoende mentale uitdaging , mss moet je eens meer een fysieke uitdaging zoeken om meer in balans te komen. Eerlijk…ik was niet van plan ooit triatlon te doen. Zwemmen deed ik wekelijks, een paar uurtjes met een vriendin of alleen.. Fietsen met de stadsfiets vond ik best gezellig maar eerder uitzondering dan regelmaat. Spinning: vond ik erg leuk, een tot twee uurtjes per week me wat uitleven op de fiets met muziek! Nooit me echt toegelegd op een sport, ook niet als kind of puber. Nooit competitie gedaan.
Dus ik zocht een juiste uitdaging aangezien mijn lichaam een ‘mechanisch’ probleem heeft, wat maakt dat ik niet mooi wandel. Mark VC en Kurt A bleven keer op keer zeggen als ze me tegenkwamen in het zwembad ‘kom bij de triatlonclub! Das iets voor u!’. Ik was echt niet van plan ooit een triatlon te doen.
ETL… Ik ben bij de club gegaan vooral voor het zwemmen. Zwem- training krijgen was volledig nieuw maar leuk, ontspannend voor mij. Fietsen en vooral lopen zag ik aanvankelijk niet zitten. Na twee maanden bij de club, verhalen van dames in de kleedkamer , begon de tri droom te groeien… Toch maar een racefiets gekocht. Een mooie …dat was belangrijk voor mij, voor de rest kende ik er niets van. Eerste fietstraining met club : afzien. Teleurgesteld dat ik niet vlot mee kon, en vooral dat ze me moesten duwen vond ik ronduit verschrikkelijk. Lopen had ik nooit gedaan in mijn leven: optimistisch dacht ik even een half uurtje te kunnen lopen. Maar mijn pezen beslisten al na twee keer lopen dat ik fout bezig was. Na herstel wijselijk via start to run traag opgebouwd.
Mario’s advies: “leer eens geduldig zijn! “ Pff, Zeer moeilijk voor iemand die geen geduld heeft.
Toch dat eerste jaar me ingeschreven voor een sprinttriatlon. Eerste wedstrijdje in Geel: erg spannend en gefinisht zonder problemen. Nadien twee weken op een wolk geleefd dat ik dat kon: een sprinttriatlon uitdoen. Dus dat smaakte wel naar meer. Alhoewel het trainen en het toeleven naar een wedstrijd me het meeste plezier geeft.
Gedurende die drie jaren die volgen, regelmatig blessureleed , paar valpartijen , geleerd om regelmatig een stapje terug te zetten. Het hoort erbij, en je moet erdoor. “Deal with it” zegt Mario dan, en naar het schijnt heeft een trainer altijd gelijk. ;-).
Nu zijn we vier jaar verder… Een halve triatlon. Voor vele triatleten niet zo spectaculair. Voor mij een grote uitdaging gezien mijn ‘mechanisch’ probleem bij het lopen. Realistisch gezien: ik zal nooit een snelle loper worden. Lange afstanden lopen , boven 10km , is een hele uitdaging voor mij, ook op training! Mijn keuze viel op Challenge Almere met een vlak fiets en loopparcours. Here we GO…inschrijving werd een feit. Mijn ventje wou ook meedoen!
Donderdagavond ingecheckt in het hotel. Vrijdag: eerst scholieren triatlon gekeken.. Werkelijk Fun om ze bezig te zien. Beetje sfeer opsnuiven en de wedstrijd wat relativeren: ‘niet erg als het niet lukt , gewoon genieten van het moment’. Aansluitend: Briefing,registratie , bike en run zakken klaarmaken, gellekes op frame plakken, banden oppompen en bike check in. Hopla…kreeg ik al een waarschuwing voor rode kaart want mijn racenummer had ik geplooid en zo aan mijn racebelt vastgemaakt. Mocht niet! Het moest anders, volledig en niet geplooid aan racebelt.
Zakken opgehangen in wisselzone. Dan gewandeld hoe we van swim naar bike , en van bike naar run in wedstrijd zouden lopen. Herkenningspunten gezocht om ons op te richten om SNEL onze bike te vinden en terug te plaatsen, maar in volle wedstrijd het toch nog anders te doen :-). ’S Avonds: carbo loading party (zeer lekker eten!) en een bezoekje van Els, onze enige supporter dat weekend ter plekke, allez dat dachten we…
Vrijdagochtend: blijkbaar toch paar uurtjes geslapen. Ontbijt met andere atleten. Ik kreeg met moeite iets binnen, het smaakte niet.
Nog een laatste keer naar onze bike, naar de zakken. Gezonde stress in en rond de wisselzone te voelen en te zien! Ons hotel lag vlak langs de wisselzone dus daar nog een tijdje vertoeft op de kamer, weg van de drukte: alle waves van de long distance aan ons voorbij laten gaan. Wetsuit aan en hoppa … Het uur om onze race aan te vatten was aangebroken. P zat in de wave voor mij … Hij had dus vijf min voorsprong op mij. Mijn doel was bij deze bepaald: hem inhalen met swim en bike. Met run is hij sowieso sneller.
Ik was meer zenuwachtig bij zijn startschot dan bij het mijne.
Ik had besloten me op eerste rij te leggen in het water: iets wat ik niet graag doe, maar in het water voelde ik me kalm en vastbesloten. Wel zorgen dat ik mijn plekje niet kwijt raakte… Nog kapers op de kust.
Startschot… Horloge niet vergeten indrukken ( mijn eerste halve triatlon wou ikzelf ook registreren en analyseren). In mijn beleving was het een ‘rustige’ start. Toch kwam ik zijlings in zwemmassa terecht. Dat betekende beetje pech bij de boei: teveel volk om binnenkant te nemen dus buitenkant en dan nog knokken. Water slikken, kalm blijven en opnieuw ritme zoeken. Tweede boei ging iets beter. Maar dan… recht tegen zonlicht inkijken en nergens een boei te zien. Dan maar de massa volgen en hopen dat die meer zien dan mij. Uiteindelijk haal ik andere kleur badmutsen in. Einde in zicht, nog een meneer de goede richting ingeduwd. Ok, deel 1 achter de rug. Niet zo super vond ik maar ok. Els moedigde aan!
Aan de smalle rijen kapstokken met bike zakken nog plek genoeg , weinig dames in mijn rij maar geen stoel vrij. Beetje stress want ik moest mijn compressiekousen, willen of niet, aankrijgen voor mijn achillespees. Wat gedronken, rondgekeken…Ah stoel vrij. Het gevecht met de kousen kon beginnen. Het ging vlotter dan gedacht. Mijn rommel lag nog op de grond… Een referee stond erop te zien dat je niets gewoon liet liggen. Mooi alles achtergelaten in de zakken. Gelleke in mijn mond tijdens lopen naar mijn bike. Tja recycling , ik sta erachter , maar in wedstrijd de juiste vuilbak zoeken, sorry, een brug te ver.
Fiets snel gevonden. Nu hopelijk geen platte band. Ik had besloten geen reserveband mee te nemen maar ‘pitstop’. Nooit mee gewerkt maar goed, ik had iets bij. Ik krijg een buitenband nooit erop, en in volle frustratie durf ik dan al eens gooien met een wiel wat dan helemaal niets bijbrengt , integendeel. Dus pitstop moest de ‘kalmheid’ in mij bewaren bij platte band.
Een rit van 92 km , prachtig langs de zee fietsen op de Noorderbrug, mooie rechte wegen in de velden , de windmolens op de akkers, … Echt idyllisch. Prachtig weer: zon, blauwe lucht, trekvogels,… Werkelijk genieten. Bij wind mee, extra genieten :-). Maar dan komt ook wind tegen: dan extra genoten van het wijdse landschap. Hele rit maar twee refereemotards gezien. Eentje gaf de heer achter mij een waarschuwing…hij moest mij sneller voorbij! Profiteurs heb je altijd!
Bij wisselzone roept Els : “goed bezig! En P is ook goed bezig.” Toegegeven: ik was teleurgesteld dat ik hem niet had ingehaald.
Nu kwam de echte beproeving. Ik had de laatste drie weken maar drie km gelopen wegens gevoelige achillespees, en alle looptrainingen op crosstrainer gedaan. Vandaag moest ik er 21km doen. We moesten drie rondes van 7km doen. Eerste ronde ging vlot naar mijn gevoel maar ze liepen me, zoals altijd , langs alle kanten voorbij met een heel stevig tempo. Els kwam naast me fietsen: “ziet er goed uit.” (Zou maar erg zijn als het nu al niet uitziet). Els bezorgd: “Volgens de app loop je onder 5’/km.” Toen hb ik gelachen. Nee mensen, zo goed ben ik niet! Voorzichtig eens naar P gepolst: ‘ligt ie ver vooruit?’ . “Die ligt achter u, een heel stukje”. Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde maar tegelijk ook wat ongerust. Tweede ronde ging ook nog redelijk vlot, alhoewel mijn tempo per km toch wat naar onder ging. Derde ronde: ik had nog wel voldoende tempo maar ik was verrast dat er al velen stukjes wandelden. Dat wou ik niet. Maar dan …dorst, dorst en nog eens dorst. Eten en drinken tijdens training of wedstrijd is altijd al mijn pijnpunt geweest : ik ben daar te weinig mee bezig. Daar heb ik nu al zoveel keer een opmerking over gekregen. Tijdens deze 92km maar 1grote bidon van 750ml leeggedronken, alhoewel ik er twee bijhad. Tijdens run een flexibel “tutterflesje” leeggeslurpt van 250ml. Dus er zat niets anders op dan iedere bevoorrading te wandelen en fatsoenlijk te drinken. Me moeten inhouden om geen colafles te vragen: ik wou geen geklots in mijn maag. Enfin, doordoen he …sponzen gaven verkoeling bij 26 °C, Nederlanders supporteren luidruchtig voor iedereen, “het ziet er goed uit wijfie! Blijven lachen, meid”, muziek, cheerleaders ( die vond P erg leuk om bezig te zien ;-). De laatste 100m, mijn beste loopstijl bovengehaald, trap ik toch niet op een” stom iets”, wat maakt dat ik een kramp voel opkomen, iets waar ik nooit last van heb. “Miljaar, nu niet strompelend die finish over”. Na 5u 47’ 54” finish gehaald. Medaille in ontvangst genomen maar ik kon werkelijk maar aan 1 ding denken…drinken. Dus achtereenvolgens drie energydranks ( ik weet het: ongezond!) , bekers cola, bekers water, blik fanta en blik cola light binnen gewerkt, honger had ik niet. Mijn ventje ook vlot gefinisht na mij. Onze oprechte dank aan Els. Maar ook Nancy die luidkeels heeft gesupporterd.
Bij terugblik zie ik verrassend en trots dat ik 8e dame was van de 31 dames tss 40-44jaar! Supercontent, nooit gedacht. Mijn geduld van jaren is beloond! We hebben ervan genoten! Bedankt aan allen die ons hebben gesteund, ook degenen die erg sceptisch waren, het heeft mijn motivatie alleen maar aangewakkerd.
Gr
Wendy