26/06/2017: ½ (?) triathlon Amsterdam

Na een voorjaar met wisselende trainingsfrequentie, -duur en –intensiteit na de ‘complexe’ geboorte van onze fantastische dochter, was er nood aan een triathlon op de langere afstand om eens peilen naar de conditionele status presens.

In eerste instantie was er eind mei de Ventouxman gepland, maar om de gekende klimatologische omstandigheden werd deze geannuleerd.

Na wat opzoekwerk dan maar terecht gekomen bij de Icantriathlon in Amsterdam, een Spaanse organisatie. Samen met Mark afgesproken om er opnieuw een weekendje van te maken na de aangename ervaring van de ½ Belman in 2015.

Daags voordien, op zaterdag, afgereisd naar Amsterdam, traditioneel ’s avonds met Mark nog een pasta binnengespeeld en wat gediscussieerd over koetjes en kalfjes.

Zondag de wedstrijd.

De zwemstart was voorzien per leeftijdscategorie wat zorgt voor een aangename ervaring zonder al te veel trek- en duwwerk. ’s Morgens Birthe nog even tegengekomen, groepsfoto’tje genomen en klaar voor de start. Onze verstrooide professor had het wetsuit van Mathias bij maar ach, de zoektocht naar een natuurlijk toilet was net iets dwingender. De pro’s en vrouwen starten eerst, gevolgd door de verschillende leeftijdscategorieën. Het water is perfect van temperatuur, geen stroming en na 28min54 comfortabel uit het water geklauterd. Toptijd, klaar voor baan 3!? Helaas geen 1900m…dan toch maar in baan 1 blijven voortzwemmen.

Na een rustige wissel op de TT-fiets gesprongen met als voornaamste doel met ‘frisse’ benen aan het looponderdeel beginnen. De wind blies langs alle kanten op dit biljartvlakke parkoer maar gelukkig weinig op kop. Aan seingevers geen gebrek maar niet altijd even bij de les waardoor een normaal gezien vlotte verkeerssituatie bij wijlen net iets minder vlot verliep. Na 2u00 en net geen 79km dan toch terug de wissel in voor het looponderdeel met als, vooraf ingesteld, doel onder 4min15/km over de 21km.

Onmiddellijk het goede tempo gevonden en na 1u07 over net geen 17km als 7^e overall over de meet gekomen, 1^e in mijn leeftijdscategorie.

Even later kwam Birthe eraan gevlogen, na Weert opnieuw op het podium. Mark vervolledigt nog even later de ETL-top 3.

 

04/07/2016: La Marmotte

Na  pot en pint hadden we met enkele bevriende kasseivreters een jaar geleden afgesproken om in ruil voor de Superklassieker op 1 mei van de VWB, die loopt over het parkoer van de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, ook te starten in de Marmotte, een cyclosportieve tocht over 4 Alpencols : col du Glandon, col du Télégraphe en Galibier om tot slot te eindigen op Alpe d’Huez. Totaal goed voor een 5000-tal hoogtemeters over 174km.

Enkele dagen voordien richting Alpen vertrokken en in prachtig weer aangekomen; nog even de weersvoorspelling voor zaterdag bekijken: wind en regen… Not again!

Naarmate zaterdag naderde werden de zeer wisselende voorspellingen gelukkig toch beter en beter en beter.

Zaterdagochtend om 7u aan de start met als belangrijkste richtlijn genieten en vooral veilig aankomen. Geen doel want nog steeds 3kg zwaarder in vergelijking met 1 jaar geleden in IM Frankfurt en bovenal de laatste 2 maanden wat minder gefietst.

De eerste 15km zijn, op een korte klim naar het stuwmeer na, vlak tot aan de voet van de eerste klim. Na de start is het dan ook onmiddellijk ‘open koers’ (cfr Danek). Eén gedachte: niet vergalopperen en laten meedrijven.

Op de Glandon, 23km klimmen met wisselende stijgingspercentages, een goed gevoel in de benen maar de hartslag komt amper onder de 170/’. Doseren en goed eten/drinken.

Na de gevaarlijke, en daarom sinds enkele jaren geannuleerde, afdaling van de Glandon in het dal gearriveerd waarna een 35-tal licht stijgende kilometers volgen tot de voet van Télégraphe-Galibier. Helaas in een beperkt groepje van 4 terechtgekomen waar spaarzaam met de krachten omgesprongen werd. Dan maar zelf op kop rijden zonder forceren en dus op hartslag.

Aan de voet van de Télégraphe weggereden van mijn 3 kompanen, wederom schiet de hartslag nagenoeg continu boven 170/’. Net voor het opdraaien van de Galibier in een groepje van 10-15 renners beland die een, voor mij, perfect tempo reden. Althans tot plan Lachat. Hier begint het steilere gedeelte van de Galibier en blaast de wind vaak op kop. Het sein voor enkele lichtgewichtjes om wat tempoversnellingen te plaatsen en de groep spat uiteen. Zelf moet ik een 50m laten en blijf ongeveer op deze afstand rijden tot de top. Niet forceren, eigen tempo. In de afdaling van de Lautaret richting Alpe d’Huez komt het grootste deel van de groep terug samen en wordt er rondgedraaid tot de voet.

Nu nog 13km tot de top aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9%. Wederom tot mijn eigen verbazing voelen de benen nog ‘redelijk’ en kan ik vlot de eerste 4-5km verteren. Maar daar komt hij weer, het mannetje met de hamer. Terugschakelen naar de 39-28, niet meer versnellen in de vlakke haarspeldbochten en van ‘en danseuse’ klimmen is al helemaal geen sprake meer. Afgezien als de beesten en nog honderd keer op de shifter geduwd om toch maar te kijken of ik niet meer kleiner kon schakelen. Na 6u14 de top en finish bereikt. Even de uitslag bekijken: 38 op ongeveer 8000 deelnemers, boven al mijn verwachtingen. Even later gaan de hemelsluizen open.

Slotsom van de afgelopen week: de vorm is veel beter dan het gevoel op training, maar er is ook nog heel wat werk aan de winkel. Op naar IM Barcelona op 2 oktober 2016.