Vandaag heb ik mijn eerste zwemloop in de categorie H8 meegedaan in Scherpenheuvel. Best spannend. Na een lange winter trainen met Helen, Alizée, Jan en Bart zou het vandaag gebeuren. Vanmorgen begon ik het al te merken. Voor het ontbijt alvast mijn nieuwe sponsored bij Ilumen-pakje aangetrokken om  vervolgens tijdens het ontbijt de Yitse-Maarten pose nog een keer of 5 aan te nemen. Boterham bijna op en dan meteen een sprinttraining naar het toilet. Wat doet dat buikje raar … zenuwen? Stress? Ik dacht dat dit niet bestond. Dat ik hier geen last van zou hebben …  . Niet dus.

Enfin, de rest van de ochtend de zinnen dan maar verzet door met papa met de bal te spelen en met mama te knutselen. 11hr15 stipt vertrokken maar eerst nog een mailtje vol “GoGoGo”-wensen gekregen van mijn grote fan Mieke. Deed deugd dit te lezen.

Mama Sylvia, een nog grotere fan, bleef deze keer thuis. Zij zou immers de familie-eer gaan verdedigen in de Treechloop, een trail van 11 km. Geen erg, ik wist dat ze in gedachten bij me zou zijn.

Onderweg naar Scherpenheuvel mocht ik van papa op de Ipad. Dacht ik tenminste niet meer aan de rommel in mijn buik en kon ik me volop concentreren op het spel.

Iets voor 12hr waren we ter plekke. Snel inschrijven en dan kijken hoe de D8 het ervan afbrachten. Intussen begon de buik weer te kriebelen dus ben ik maar op zoek gegaan naar andere JTTL-clubleden. Gelukkig vond ik al snel Zoe en Robbe. Zo vergat ik de zenuwen een beetje. Robbe kon me geruststellen. Hij had hier ook last van. Zoë begon alvast aan de opwarming. Zou zij ook last van de zenuwen hebben? Ik durfde het niet te vragen.

Voor de start de tactiek nog even doorgesproken met papa: genieten, leren en genieten, meer moest ik niet doen. Simpel. Gerustgesteld kon ik mijn plekje gaan opzoeken in baan 1.

Om 12hr50 klonk het startschot. Ik vond het best wel eng om als 1 van de jongste deelnemers te vertrekken. Mijn 1ste 25 meter zwemmen -dixit papa- waren heel erg goed. Ik keerde als 3de! Mijn hart bonkte in mijn keel. Zou ik dit kunnen volhouden? Waar moest ik ook weer aan denken?  Gelukkig kon ik me de vele tips van  Helen en Alizée nog een beetje herinneren. Waarschijnlijk daardoor kon ik me relatief goed handhaven bij de top3. Na 50 meter nog steeds mee vooraan. Toch begon ik het moeilijk te krijgen. Wat gingen die jongens hard te keer in het water! Ik deed mijn uiterste best om bij te blijven. Na 75 meter nog steeds in 5de stelling. Aan de kant stond papa met de Iphone en tegelijkertijd met 2 duimen in de lucht te zwaaien. Ik deed het dus blijkbaar goed. De afstand begon echter door te wegen. Mijn adem stokte en mijn hart bonkte in mijn keel. Als 5de kwam ik uit het water. Waar staan mijn schoenen? Waar moet ik naar toe? Waar lopen ze allemaal heen? Deze vragen flitsen door mijn hoofd.

Buiten had papa echter alles netjes en in de juiste looprichting klaar gezet. De wissel verliep vlot. Nummer opgetrokken, schoenen aan en weg … de verkeerde kant op. Die meneer met zijn blauwe jas stond ineens voor me en ik kon niet anders dan links voorbij terwijl we eigenlijk naar rechts moesten. In de achtergrond hoorde ik papa schreeuwen zodat ik me wel moest omdraaien en meteen door had dat ik moest omkeren. De eerste 200 meter gingen bergop. Stukje voor stukje kon ik iets van mijn achterstand goed maken. Halverwege stond papa met zijn iphone en 2 duimen in de lucht -hoe doet ie dat toch??- te roepen “GoGoGo”.

“Ah ja”, dacht ik, Mama en Mieke supporteren ook nog mee. Deze gedachte gaf me meteen de kik om een versnelling hoger te schakelen. Met mijn lange benen, getraind door Helen en Jan, kon ik vrij vlot een kloofje slaan van enkele meters. Bij het keerpunt heb ik mijn tegenstrevers nog even in de ogen gekeken om vervolgens de achtervolging in te zetten op de lopers voor me. Ik had dus nog een versnelling in mijn benen! De finisch kwam snel dichterbij. Gelukkig want mijn lichaam deed overal pijn. Moe maar voldaan bereikte ik de streep. 5de of 6de … ik weet het eigenlijk niet. Maakt ook niet uit. Ik heb genoten en flink gesport en daarbij waren de zakken met snoep voor iedere finisher even vol. Of je nu eerste of 15de eindigde, maakte niet uit. Het was leuk.

Ik denk alweer aan dinsdag, dan mag ik weer gaan zwemmen met mijn JTTL maatjes.

Yordan