De marathon. Met haar mythische afstand van 42,2km niet voor niets een uitdaging waar steeds meer deelnemers hun tanden op stuk bijten. Behalve voor de ‘happy’ few die de tijd en het karakter vinden om wekelijks 100-200km looptraining af te werken, is het voor de andere 98% steeds weer een strijd van stervende zwanen. Tot 25-30km gaat het mits wat gerichte training doorgaans vrij goed, maar de laatste 10km zijn er gewoon àltijd teveel aan. Vreemd .. Alsof ons lichaam niet voor meer gemaakt is.
Vier marathons had ik intussen gelopen, waarvan drie gefinished. Bij mijn debuut, in Luxemburg, editie 2011, bleek ik totaal verkeerd getraind te hebben en stond ik dus nietsvermoedend in een staat van overtraining aan de start. Gevolg: opgave bij km 34, doodziek en nog een week kreupel. De trainingsinzichten bij ETL hielpen me om nadien Berlijn, Venetië en jawel, Luxemburg alsnog wel uit te lopen. Op het einde al zwalpend, dat wel, maar we haalden de finish! En daar gaat het vooral om bij een marathon..
Na iedere editie zwoor ik er geen meer te doen om me even later toch weer in te schrijven. Voor Firenze kwam de trigger vanuit de club. Er zou een selecte groep afreizen om samen aan het avontuur te beginnen, leuk. Bovendien was de timing – einde november – goed. Zo hadden we toch een reden om ook in de herfst te blijven trainen.
En dus vlogen we afgelopen vrijdag met 7 deelnemers en evenveel supporters richting Zuiden. De sfeer zat al snel goed. Zaterdag konden we genieten van de prachtige stad die Firenze toch wel is, wat Italiaanse mode in slaan en vooral…ons aan meerdere borden pasta te goed doen.
Zondagochtend: here we go again. Beetje gezonde stress toch wel. Behoorlijk ongemakkelijk ook van alle koolhydraten die ik de afgelopen twee dagen had opgenomen en anders zo mijd. Toch nog maar een gelleke er bij proppen. Bah!
Voor het startschot maken we een dakloze nog blij met een warm vest en dan zijn we vertrokken. Wat een massa. Traditiegetrouw hebben de eerste paar km meer weg van de discipline ‘slalom’. Na 10km merk ik dat mijn tempo wat omhoog gaat, zonder dat het me moeite kost. Hmm…al die suikers lijken toch te werken. Of zouden het de rustige duurtrainingen zijn? Het blijft genieten. Supporters op km 21, check! Meestal begint het tempo nu wat te zakken, maar dat doet het niet. Dat doet het pas op 32km…stilaan onder de 12km / u en dan onder de 11km / u…op km 38 halen we amper nog 10km / u. Maar we wandelen niet…al is de verleiding groot! Al snel heb ik door dat ik mijn PR ruim ga overtreffen. Pijn ruilt voor euforie. Nog 2km…ojee…dat worden lànge km’s. De menigte in de binnenstad helpt wel om ook die in een waas te doorstaan en wat zijn we blij als we de finish zien. Wat een opluchting, wat een ervaring weeral. Ook de anderen zijn allen gefinished en hebben bovendien een fantastische tijd gelopen. Ook zij blikken tevreden terug. Nog nooit besliste ik zo snel dat dit niet mijn laatste zou zijn..