Vorig jaar in de maand juli gingen we met een grote delegatie leden en ouders van jeugdleden helpen op de Ironman van Maastricht. Ik werd overdonderd bij het zien wat deze mensen allemaal presteerden. Hierdoor had ik nog meer respect en bewondering voor mijn dochters Maxime en Aurelie want onze meiden doen deze sport ook als hobby. Ikzelf heb tijdens mijn jeugd een aantal jaren op hoog niveau gevoetbald bij Sint-Truiden in eerste nationale. Ik dacht bij mezelf dit wil ik in mijn leven ook eens doen. Even later sprak Mario me erover aan maar ik had nog wat bedenktijd nodig. Een paar weken later sprak hij mij opnieuw aan en vroeg hoe het nu zat met mij. Ik zei hem dat ik in januari 2016 zou starten. Maar Mario nodigde me uit om de week nadien eens aan een zwemtraining bij de jeugd deel te nemen. En ik was vertrokken en deed met de hoop mee. De eerste weken waren zwaar en het was moeilijk voor mij te aanvaarden dat die jongeren me zomaar voorbij zwommen, zelfs ons kleinste van 8 jaar. Fietsen en lopen deed ik zelf al langer maar zwemmen was een hel voor mij. Enkele weken later ben ik met Mario gaan samen zitten om een aantal doelen te stellen.

De eerste wedstrijd zou Tri Herderen worden,  de tweede een sprint in Geel en doe ook maar mee in  Bilzen, Ilumen 111. Ik dacht bij mezelf Geel en Herderen ok, maar Bilzen met 1km zwemmen , 100km fietsen en daarna nog 10 km lopen. Hier dacht ik toch een aantal grote vraagtekens bij.

Op de nieuwjaarsreceptie werd er opnieuw over Ilumen 111 gesproken en het aantal vrije plaatsen verminderde heel erg snel. Die middag heb ik me aan de computer gezet en de knoop doorgehakt, ik schreef me in en dacht ik ga ervoor!!

Vijf en een halve maand later was het 15 mei, Tri Herderen en de sprint in Geel had ik al goed verteerd als voorbereiding en ik kon niet meer terug.  Zaterdagavond was ik al erg zenuwachtig en na een goede nachtrust was ik zondag al vroeg uit de veren. En snel had ik dat zenuwachtige gevoel weer te pakken.

Even tijd gemaakt voor een stevig ontbijt, alle materiaal in en op de auto geladen en vertrokken richting Eigenbilzen.

Daar aangekomen nog een babbeltje geslaan met de clubgenoten en helpers, nog wat gegeten en dan naar de wisselzone om het fiets- en loopmateriaal te installeren. In de wisselzone kwam ik onze  clubgenoot Dimi tegen, hij zei me : “Gewoon genieten Raf!”

De tijd liep verder. Het was snel 13u, de starttijd van de dames. Ik ben toch vlug eens gaan kijken en  dacht bij mezelf weer, oh nee dat zwemmen weer.

Om 13u30 was het mijn beurt. Een kwartiertje voor tijd wetsuit aan en naar de start. Daar stonden de andere clubgenoten Kurt, Johnny en Marc ook klaar om in het water te gaan. We gaven elkaar een dikke knuffel en sprongen het water in.

Ik keek waar de boei lag en begon nog meer te twijfelen, maar het startschot werd onmiddellijk gegeven en weg waren we. Het zwemmen duurde naar mijn mening erg lang en bij aankomst dacht ik, eindelijk ben ik aan het einde en kan ik uit het water. Aan het trapje stond mijn vrouwtje en ik hoorde haar zeggen “goed gezwommen, mooie tijd” en ik op naar mijn fiets. Aangekomen bij mijn fiets in de wisselzone zag Johnny ook nog staan. Ik dacht bij mezelf, amai dan heb ik toch niet zo slecht gezwommen, en er kwamen nog een aantal atleten  na mij de wisselzone binnen.

Net achter Johnny de fiets op en weg was ik. Jawatte, viel dat tegen. Met die wind op kop kon nog net 27km/u blijven duwen. Ja dacht ik, Dimi zei genieten, pfffff … Dan de brug over in Zutendaal en daar wind mee tot in Vroenhoven. Hier maar knallen maar in het achterhoofd moest ik aan mijn trainer denken, die me aangeraden had de eerste ronde niet te zot te doen. Want ik moest 100km  fietsen en daarna nog 10 km lopen. Aan de brug in Vroenhoven werden we goed aangemoedigd door Hans en de andere helpers van de club. Terug in Eigenbilzen dacht ik ok, de eerste ronde is voorbij en een gem van 34.7, super! Maar al snel begreep ik dat ik dit niet kon volhouden vooral tegen de wind in was het vechten. De laatste 20 km waren erg zwaar voor mij owv pijn in mijn linkerbil en knie. Ik ben blijven doorbijten en blijven gaan.

Na 3 rondes gedaan met fietsen en terug de wisselzone in om mijn loopschoenen aan te doen voor deel 3, nog 10 km lopen. Dat zal ook nog wel lukken.

Het lopen ging veel beter dan verwacht. Op het loopparcour kwam ik clubgenoot Jan Castro tegen. Hij zei: “nog goed bezig Raf!” Dit deed deugd om er verder tegen aan te gaan. Daarna kwam ik ook Johnny en Birthe tegen. Even verder zag ik Marc maar die zat 1 meter lager zonder toilet papier. Ook Jolien gekruist tijdens het lopen en elkaar wat moed toegeroepen. Na 4u17min uiteindelijk de meet gehaald. Normaal ging ik aan de finish in Helen haar armen springen maar dat zat er niet meer in. Piep dood was ik en ik had pijn in mijn bil en knie van de laatste fietsronde.

Ik weet dat ik in alles nog beter moet worden en moet groeien maar als je dit na een periode van slechts acht maanden training kunt presteren, ben ik toch wel trots op mijzelf. Bij deze wil ik mijn vrouw Christel en onze kinderen Maxime en Aurélie bedanken voor hun steun de afgelopen maanden. Ook mijn zwemtrainer Ludo en coach Mario Appermans wil ik bedanken voor hun trainingen en trainingsadviezen, alsook al de supporters en clubleden voor de steun en moedige woorden en de fijne momenten tijdens de trainingen.

PS: Maandag, de dag erna was een hel. Tijd voor enkele dagen rust!!