Net zoals in 2017 was het de bedoeling om dit jaar opnieuw een 10-tal triathlonwedstrijden af te werken en was ik al vroeg ingeschreven voor oa. van sprints Vilvoorde/Namur, 1/4 Maastricht-Eijsden, Stein 1/60/10, Jabbeke 111 tot halve afstanden Challenge Geraardsbergen, Zwintriathlon en Halven van Damme als afsluiters. Tussendoor nog enkele loopwedstrijden en enkele cyclo’s met ING WellBeING.

Luik-Bastenaken-Luik en de Fleche Wallonie bevestigden meteen dat een goede winter en de trainingsstage in Grimaud goede fietsbenen zouden opleveren voor de fietsonderdelen dit seizoen. Ook met het lopen zat het goed met een pace van 3’54 op de Tungri Run 10km. Maar nog voor de eerste triathlonwedstrijd er aan kwam sloeg het noodlot tot met op 2 juni een zware valpartij op de Hammer Series in het Tom Dumoulin Bike Park in Sittard: gevolg luxatie type3 van sleutelbeen en verrekkingen en blokkades aan het bekken.  Mede door een peesontsteking met cortisonebehandeling enkele weken ervoor, zag het er niet naar uit dat er de eerst komende maanden nog zou gezwommen worden en ook na een week rolstoel, bleef stappen moeilijk laat staan dat er van joggen of lopen sprake zou zijn. Waar mogelijk dan maar wedstrijden annuleren om maximaal inschrijvingsgeld te recupereren. De meeste organisaties waren zeer constructief gaande van geld terug, tot inschrijvingsbon voor volgend jaar of gedeelte geld terug. Met Challenge Geraardsbergen viel niets te regelen (geen verzekering genomen..) en voor de Zwintriathlon kwamen ze pas in augustus met de log-in codes om je inschrijving te kunnen annuleren, weliswaar mits doktersattest en maar voor 25% teruggave.

Maar gesteund door de hardwerkende TTL clubleden en geïnspireerd door Sylvia en Jean-Paul die ook wel over revalidatie konden meepraten, begon ik na 1 week al ingetaped op de rollen te trainen en na 3 weken al met beenoefeningen in het zwembad. Coach Mario vond aquajogging maar flauwe kul. Zwemtrainer Ludo had hiervoor immers speciale oefeningen in petto (rechtstaande crawl benen…) die hij meteen voor iedereen invoerde (tot algemeen enthousiasme van jeugd en volwassenen). “Wat goed is voor de benen van Nico is goed voor iedereen overtuigde hij”. Daarnaast kreeg ik tot vorige week 3x/week manuele therapie en krachtoefeningen bij Lore Vanschoenwinkel van PRO Action in Tongeren. Op 24 juli zwom ik uiteindelijk mijn eerste lengte borstcrawl en op 31 juli al terug een loopje van 8km.

Bij de TTL-helperspost op de IM Maastricht zag ik zoveel atleten afzien dat ik mij de avond zelf nog inschreef voor de 1/4 van Viersel. Zonder ambitie uiteraard maar met als doel om dit seizoen toch nog 1 triathlonwedstrijd af te haspelen. Ondertussen mocht ik van Ludo het zwemvolume opdrijven en kon ik alsnog Viersel afwerken met 1km zwemmen in 20min. en het 10km loopgedeelte aan een pace van 4’12. Op dat moment kon ik moeilijk nog aanspraak maken op een doktersattest om de Zwintriathlon te annuleren en centen te recuperen. Alle hens aan dek werd het motto om het seizoen af te sluiten op 8 september met een nog halve afstand. Waarom niet zegt een triatleet, uitdoen zou wel lukken, alleen nog wat extra zwemvolume en nog enkele lange duurlopen.

Vorig week was het dus zover, eerst nog met de club de sprinttraining in Vroenhoven afwerken en de donderdagavond vertrokken naar het ouderlijk huis op hotel bij mama Damme. Vrijdagmorgen vroeg uit de veren voor een korte parcours, start -en wisselzone verkenning naar Sluis. Aan de kust was het ondertussen zonnig maar fris en na de registratie en check-in ’s avond om 17h00 in Knokke zagen we het volledig zitten om te genieten van de eerste 1/2 Zwintriathlon (naar verluidt in 2019 een 70.3 IM)

De sfeer zat er al vanaf 8h30 goed in, met een door de politie geëscorteerde versplaatsing van de atleten van Heist naar de start in Sluis, en met enkele leuke babbels onder triatleten onderweg. Dat we met een 5-sterren organisatie te maken hadden bleek al meteen: op 10 minuten tijd werden zo’n 300 atleten in de wisselzone toegelaten en kon na afgifte van de strozak vrij vlot de rolling start (over een tijdelijke brug vanaf een plankier) beginnen. Met de opzwepende speaker Hans op de achtergrond koos ik voor de -35minuten startbox, wat natuurlijk met de beperkte training veel te hoog gegrepen was, maar het zou me comfort geven, ik zou toch alleen maar worden ingehaald. Op de plaats waar ik zo’n dertig jaar geleden met de snelschaatsen vanuit Damme kwam aangegleden voor de Zwinstedentocht, mocht ik nu met een stralend zonnetje genieten van het toch relatief fris vaartwater van 17°. Zonder te forceren en af en toe rondkijkend kwam ik na 37min op de trappen van pier 2 uit het water. Een degelijke tijd vond ikzelf, wetende dat ik vorig jaar in Geraardsbergen 35min klokte en sinds de valpartij van 2 juni nog geen enkele keer een blok van meer dan 500m had gezwommen. Het vertrouwen zat meteen goed ik zou er bij het fietsen deze keer ook alles uithalen. De eerste 20km begon ik rustig aan en toen ik na een eerste energiereep het tempo wat wilde opdrijven reed ik lek ter hoogte van Retranchement. De bandenwissel verliep slecht door een weerspannige binnenband. Na een 2de poging zat de band goed maar lukte het niet om met de handpomp voldoende druk te krijgen. Een vriendelijke omwonende bood zijn compressor aan. De man zijn intentie was goed maar van een snelle wissel had hij nog nooit gehoord. Uiteindelijk kreeg hij max. 5bar in de band. Uiteindelijk kon ik na zeker een kwartier onderbreking terug vertrekken en met een lichtjes getemperd enthousiasme begon ik aan de resterende 65km. De polderwind was loodzwaar en ik begon te piekeren over de oorzaken van de lekke band. De dag voordien was ik bij de verkenning ook al platgevallen en ik kon aan de buitenband geen boosdoeners vinden. Bij de start stond de band immers nog volledig opgeblazen, ik had geen putten geraakt en nu begon ik te vrezen dat ik een calvarieweg tegemoet ging. Zo geschiedde: na 40km moest ik terug van de fiets omdat dat leegloper volledig leeg was. Er moest iets piepklein in de buitenband zitten dus ik opteerde om bij te pompen, eerder dan de 2de binnenband te gebruiken. Ik moest immers nog in Knokke geraken. Ik kon na een eerste keer bijpompen net voor de tunnel onder de A11, nog 15km verder. Aan hotel Ter Zaele in Westkapelle dan nog eens en ik smeekte dat ik niet te voet zou komen te staan. Uiteindelijk kon ik blijven rijden tot 2 km van de wisselzone. Een laatste stevige pomppartij volstond om mij al fietsend tot in de tweede wisselzone te brengen. Ik had een goede “vermogenstraining” achter de rug (nog een idee voor deze winter, trainen met een leegloper…) maar ik vond toch dat ik aan mezelf en aan zij die mij geholpen hadden om aan de start van deze wedstrijd te geraken, verplicht was om nog het beste te maken van de afsluitende halve marathon. De tijd vloog voorbij, er was vanalles te beleven aan de dijk (o.a. afscheid van Sofie Goos die trouwens ook was lek gereden) en uiteindelijk liep ik over de finish in 1h34min (pace 4’38) – officiële eindtijd 5h31 of een 228ste plaats op 322 finishers (teams inbegrepen).

Door te finishen kan ik al bij al terugblikken op een mooi seizoen 2018. Meer nog, het vertrouwen is er om in 2019 wat tijden scherper te stellen en zeker de 1/2 Zwintriathlon af te werken sub 5H. Het is volgens mij éen van de beste organisaties met een schitterend parcours, als ik moet kiezen tussen de Zwintriathlon of Challenge Almere dan is de keuze snel gemaakt (tenzij de kalender deze 2 wedstrijden niet laat samenvallen).