Vandaag met de ½ ICAN triatlon van Amsterdam weer een mooie training achter de rug ter voorbereiding van de Ironman Maastricht. Dit was, na de ½ afstand in Chantonnay mijn tweede wedstrijd deze maand. Waarom opeens 2 wedstrijden? Deels omdat de Ventouxman was afgelast maar grotendeels om ook wedstrijdervaring op te bouwen. Twee wedstrijden waarvan het contrast niet groter kon zijn.
Samengevat in een lichte telegramstijl :
De ½ afstand te Chantonnay was een zware wedstrijd. Noch fietsen noch het lopen was vlak en het enigst vlakke fietsdeel was tegen de wind. Een betere voorbereiding naar Maastricht toe kon ik me dus verder niet inbeelden. Organisatorisch kunt ge op die Fransen niets op aanmerken. Op zijn Frans, tot in de meeste detail uitgewerkt, heel veel vrijwilligers en referees. Triatlon is populair en solidair in Frankrijk wat duidelijk te zien was aan het aantal vrijwilligers. Een referee kwam zelfs uit Lille, ge moet er iets voor over hebben. Volgens coach Mario kreeg ik de opdracht me “te laten gaan”. De wedstrijd. Eerst van T2 naar T1 met de bus. Het goot pijpstelen. Vond ik een heel tof moment. C’est ou Limburg? T’es pas Francais toi? Ahah, quoi t’es Belge? … na de busrit “tous copains”… Zwemmen ging goed in de stortregen. Niet echt content van de tijd (43min) maar wel een tevreden gevoel om niet alleen tussen vissen maar rondom mensen te zwemmen. Het parallellogram parcours bestond uit twee ronden. Na ronde 1 beginnen uit te ademen na 2 ipv 3 slagen. Voelde veel beter aan en kreeg meer zelfvertrouwen waarbij ik dichter bij de massa ging zwemmen. Goede les voor Maastricht. Fietsen, 3 rondes. Onverwacht een zeer hellend parcours (85km, 900HM). Ah ja, daarom zo weinig TT’s op de fietsparking. Volgend keer toch in meer detail de y-as van een grafiek bestuderen. Van begin tot het einde met een kleine groep mensen op zelfde snelheidsniveau gereden, roteerden beurtelings en iedereen, zeer terecht, respecteerden de afstandsregels. Na 60 km zat de linker bar van het stuur los. Bedankt super-fietsmaker om zo creatief om te gaan met de opdracht een fiets “koers-klaar te maken”. Pfff…zou sabotage geweest zijn kreeg ik als repliek…Afgeklokt naar 2u50, zeer tevreden. Lopen. Weeral HM, eerder de allure van een trailrun. Benen begonnen eindelijk los te komen na ronde 2. Veel te laat. Tijd 1u50 en dus overall een ranking in de mediaan. Toch al bij al, tevreden met de opdracht mij te laten gaan. Kortom: leuk weekend gehad, op sportief niveau voldaan, zeer vriendelijke mensen, uitstekende organisatie en super lekker eten. Het idee van een volledige IM leunt dichter aan.
Nederland. Wat een slechte organisatie. Geen enkel van de afstanden bleek correct te zijn, slechte aanduiding van de weg (4km buiten parcours en in de verkeerde richting gefietst), foutieve communicatie, wijzend parcours. Over de rest zullen we maar zwijgen. Jammer want triatlon is tenslotte ook een sport van statistieken – Nederlanders zijn bezeten van statistieken – en velen zijn bereid de volle pot te betalen juist voor die statistieken. Bijna 200 euro. Logisch dat je daar wat voor terug wilt zien. Maar verder heb ik er wel echt van genoten. Met Guy en Birthe afgesproken. Om de traditie verder te trekken, eerst eens goed gaan eten. Guy wou absoluut weeral pasta; “eten van de winnaars”. Het spreekonderwerp van de avond was de Brexit. Het ontbijt om 4u30 bestaande uit, op advies van Guy, sandwiches met choco, energy drank, bananen, wine-gums en koek. Vroeg aangekomen aan de start. Alle 3 parcours ronduit prachtig: (i) eindelijk een parcours waarbij we niet meer moeten zwemmen in complexe geometrische vormen maar enkel binnen 2 lijnpunten; (ii) fietsen op een biljartvlak parcours waarbij, in mijn geval, een TT volwaardig tot zijn nut komt, (iii) zeer mooi en variërend loopparcours in het park en grotendeels op grint. Hier moest ik mij van onze coach eens TESTEN. Wedstrijd. Oei, verkeerde wetsuit van Mattias meegenomen. Weer nerveus. T-zones heel dicht op mekaar, alles eigenlijk, zelfs stad en natuur. Rolling start volgens categorie, knullig en gezellig. Na 35min afgetikt. Geen minuut verveeld in dat donker water. Ligt dit aan het parcours, wetsuit, techniek van nieuwe ademhaling (per 2 slagen)? Wissel volgens IM principe: veel volk, veel zakken en weinig plaats. Fietsen. Bij aanvang 4km misgereden. Een klaphek stond halvelings en onbewaakt op de weg. Links, rechtdoor, misgegokt. Verder in de verte zie ik aan een T-splitsing een groepje links afgaan. Mooi, die kennen de weg. 1 km na de splitsing zie ik het groepje terugkeren. Best een ervaring. Alles snel kunnen relativeren. Het is tenslotte mijn koers en wilde er een pittige training van maken. Geknald in de wind, tussen de koeien, langs vaarten, over bruggen. Er werd veel gestayerd, duidelijke door het gebrek aan referees. Welke referees? Lopen. Plat parcours, door een mooi park, maar we kregen geen waar voor ons geld, we mochten enkel 2 keer op het molentje van 8km. Achteraf bleek het parcours de ochtend van de race nog aangepast te zijn. Eindelijk Guy en Birthe in het vizier. Tijdens ronde 1 even kunnen genieten van een heroïsch gevoel … toen bleek dat Guy al naar de finish aan het sprinten was. Na de Belman is dit al de tweede keer dat hij mij dat lapt. Met reserve aangekomen aan de finish in een tijd van 4u44m. Met Birthe en Guy op het podium hebben we nog lekker nagenoten van hun roem. De slogan: THEY CAN ICAN’T kan hier niet beter passen. Wel, ik mag niet te kritisch zijn. Ik kan me moeilijk inbeelden dat een organisatie bewust kiest voor die chaos. Met Amsterdam als locatie zijn vergunning ongetwijfeld heel duur, bureaucratisch en zijn ze in tegenstelling tot de Fransen mss. niet zo vrijwillig om te helpen. Ik ga die organisatie niet afschrijven en wil zeker nog eens deelnemen aan de dan ICAN Amsterdam.