25 mei 2015, Hier sta ik dan. Nog geen jaar geleden was dit enkel nog maar “stoere cafépraat”, en nu is dit mijn realiteit. Waarvoor dank aan mijn kameraad, Nico!

Ik had al deelgenomen aan de Triatlon in Herderen, maar dit is voor mij een thuismatch waar al mijn familie en vrienden aan de zijlijn zouden staan. Ik had nog nooit in open water gezwommen, waardoor ik niet wist wat ik mocht verwachten. Spannend, maar ik was er klaar voor. Mijn enthousiasme temperde echter snel toen ik in het water sprong. De koude stokte mijn adem, hetgeen voor lichte paniek zorgde nog voor de wedstrijd begonnen was. Niet nadenken en er volledig voor gaan, was het enige waar ik aan kon denken.

Het startsein! In eerste instantie was het drummen, maar ik zat goed en slaagde erin zonder al te veel klappen en stampen te krijgen, uit het water te komen. Een kleine teleurstelling, ik had graag een betere tijd gehaald. Niet opgeven nu. Mijn beperkte ervaring met wetsuits zorgde ervoor dat het uitkrijgen van dit pak niet zo vlot verliep.
Nu op de fiets voor mijn lievelingsonderdeel van de wedstrijd. Hoewel ik niet de snelste was, ben ik tevreden over mijn prestatie. Last but not least: lopen. Niet mijn favoriete onderdeel, zoals voor velen onder ons ;). Gelukkig wilden mijn benen nog mee, kwestie van niet af te gaan voor mijn supporters! De aanmoedigingen hielpen mij tot aan de finish, waarvoor dank aan de achterban.

De finish haalde ik binnen de voor mezelf vooropgestelde tijd en het gevoel van voldoening overtrof zonder twijfel de vermoeidheid. Ik heb de smaak te pakken, op naar de volgende!