Birthe talks : Ironman Kopenhagen 2017
Na een geleidelijke opbouw van sprints, kwartjes en enkele halves kriebelde het vorige zomer om mij ook eens aan die volledige afstand te wagen. Ik koos voor de Ironman in Kopenhagen op 20 augustus ’17 en probeerde mij met de tips van Mario zo goed mogelijk op deze dag voor te bereiden. Na onze helpersshift in Maastricht 2 weken ervoor leek het besef pas te komen dat het echt niet meer zo lang was: de zenuwen begonnen te komen maar anderzijds ook zeer veel zin in die dag waar ik al een jaar naar toeleefde. En dat jaar is niet altijd even gemakkelijk geweest.. Het evenwicht vinden tussen werk, vele trainingsuren en toch nog tijd over houden voor Bernard/vrienden/familie was vaak puzzelen. Chapeau aan degenen die dit jaar in jaar uit kunnen ! (of aan hun omgeving J)
En dan was het zover, D-day.. na een goede nachtrust stond ik nog zonder al te veel zenuwen op. Het zonnetje scheen, blauwe lucht en nog niets van de voorspelde regen zichtbaar, goed! Het zwemgedeelte vond plaats in een lagune vlak naast de zee en loopt heen en weer onder 3 bruggen door wat voor de supporters wel plezant is. Ik had mij opgegeven voor de startwave van 7u30 (1u11-1u17 zwemtijd) en vond al gauw een zwemtempo dat ik gedurende de lus van 3,8 km vrij comfortabel kon volhouden. Zeer tevreden met mijn tijd van 1u10, had dus wel voor die snellere blauwe badmuts kunnen gaan J.
Voor de 180km fietsen vertrokken we noordelijk voor 2 lussen, eerst een snel stuk langs de kust om dan nadien via het glooiende Deense platteland terug naar centrum Kopenhagen te rijden. De eerste ronde ging vlot.. tweede ronde bleven we jammer genoeg niet gespaard van enkele serieuze regenbuien en had ik weer dat zeurende gevoel in mijn li-knieholte. Dat deed mijn enthousiasme wel even temperen J. Opgelucht toen ik na 5u58 (onder de 6u was mijn doel) mijn fiets mocht afgeven. Naar dit moment had ik uitgekeken: geen materiaalpech meer mogelijk!!!
Eerst in T2 aanschuiven voor een sanitaire stop (de 3de al..) en hup, het loopparcours op. Vreemd dat een marathon lopen dan “enkel nog maar het lopen en we zijn er” wordt. Het parcours, bestaande uit 4 lussen, loopt langs enkele bekende toeristische trekpleisters. Ik was hier precies niet zo op gefocust want die kleine zeemeermin heb ik nergens gezien. Tijdens het lopen puur naar mijn gevoel geluisterd, geen snelheden, hartslagen.. enkel op mijn horloge kijken om mijn gellekes en drinken te timen. Exact gedaan als wat ik op training geoefend had (idem fiets) en geen klachten gehad.
Het lopen voelde de hele tijd goed aan, weinig verval en redelijk wat plaatsen opgeschoven. Geen man met de hamer of de houten benen waar Els mij voor gewaarschuwd had J. Nog even een versnelling tot aan de rode loper die ik na een looptijd van 4u02 bereikte. Vaak over nagedacht hoe ik mij op dit moment ging voelen… en uiteindelijk heb ik dit precies in een roes beleefd. Alles ging zo snel! Met een eindtijd van 11u23, wat ik nooit had durven hopen, loop ik binnen.
Nu, enkele dagen later, voelt het soms allemaal wat irreëel aan. Mijn hoofd wilt precies nog steeds verder trainen J. Gelukkig is er beeldmateriaal om mij ervan te verzekeren dat ik dit wel echt gedaan heb.. en iedere keer zorgt dit opnieuw voor een brede smile!
