Vandaag een eerste test sinds ik voor de sprintafstand train. Dat doe ik nog maar enkele weken, maar ik beleef triatlon nu wel iets anders. Het is te zeggen: ik zie andere sterren en planeten dan voorheen.

We komen aan in een wolkbreuk en het wordt enkel erger en erger. Het water stroomt langs de weg en we raken maar niet aan de inschrijvingen. Een uur voor de start is er amper volk in de wisselzones. Het dondert op de dam, atleten schuilen onder de bruggen, Mario vertrekt nog snel voor een verkenningsronde.

Ik waag het ondertussen toch richting wisselzone, maar word beloond met een half uur extra klappertanden, want de start is een half uur verlaat. Dames en heren starten ineens samen in één grote troep. Gezellig, toch? ;-) Valt er in ieder geval wat te chicken, HA!

Ineens trekt de lucht open; zon bij aanvang van de race en de hele brug boven ons vol volk. Nice! Starten lukt goed ondanks de drukte, maar het keren aan de boeien is één grote knoeiboel en krijg ellebogen tot vlak voor ‘k het water uit ben. Ik raak aan de wisselzone als wat verder de eerste dame wordt afgeroepen. Niet slecht.

Het fietsen verloopt vlot en ik merk dat m’n benen niet zo verzuurd zijn dan anders. 2 dames passeren me, maar één ervan kan ik bergop alvast terugpakken, alhoewel ik toch vrij licht blijf trappen.

Als Kurt me in de afdaling inhaalt krijg ik orders: minder krampachtig op m’n fiets zitten. Ik ontspan me, laat m’n remmen los, durf inhalen en win heel wat waardevolle meters op de volgende dame. Uiteindelijk blijkt m’n totale fietstijd sneller dan de eerste dame. Huh!?!? Vorig jaar kwam ik hier niet eens vooruit…

Lopen is mijn favo onderdeel en ik zie opnieuw Kurt 100 meter voor me. Dat wil meestal zeggen dat ik niet ver van de eerste dames zit. Dat krijg ik dan ook in een laatste peptalk te horen. Hij stopt me zijn gelleke toe en gilt nog “gààà voor het podium!” :-)))

Ik passeer er ééntje en nog ééntje. Daarna is het parcours enkele kilometers bergop en ik lijk helemaal stil te vallen, maar eens boven herpak ik me. Opnieuw 4:15 halen lukt. Uiteindelijk loop ik m’n sterkste gemiddelde tot hiertoe: 4:19. Dank u rondjes sterven op de atletiekpiste!

Ik finish als 4de dame in het algemeen klassement en als 2de senior. Ik ben aangenaam verrast! Op naar het BK sprint volgende week, al is het daar nog wat andere koek. Aan de finish kom ik Mario, Wim en Dimi tegen. Mario wint – ondanks een valpartij – bij de veteranen en Dimi wordt 2de veteraan! Wim finisht ook sterk en is blij met zijn race, alsook Kurt die een appeltje met zichzelf te schillen had na Retie 1/4. Even later komen Jasper,Theo en Mark binnen. Maar wie is die snelle Jelle Clijsters van ETL??? Hij eindigt 11de als 4de U23!

Iedereen blijft gezellig lang na tot de prijsuitreiking (eindelijk) afgelopen is, zelfs al hebben sommigen onder ons nog snode fuifplannen!