Een verslagje van de Belman 30/08/2015.
Na het verdwijnen van de roes die het volbrengen van IM teweegbrengt, zocht ik een halve triathlon om toch de trainingen systematisch te hervatten.
Na wat opzoekwerk uitgekomen bij de Belman, halve afstand met een stevig fietsparkoer, eind augustus.
Echter trainingen hervatten na een 3-tal weken met 6kg extra lichaamsgewicht, helaas geen spieren, en mentale decompressie is geen lachertje.
Zwemmen, fietsen, lopen…het loopt voor gene meter maar ingeschreven en betaald dus we gaan sowieso starten.
Advies van de coach: geen doelen stellen, have fun…
Samen met Professor Mark afgesproken om er een 2-daagse van te maken, relax.
Zo gezegd, zo gedaan. Leuke B&B geboekt, ‘s avonds nog gezellig, lekker en vooral ontspannen getafeld.
Voor Mark, enthousiast als een jong veulen en vol zelfvertrouwen, was het zijn debuut op de lange afstand.
De wedstrijd:
De zwemstart in het meer van Robertville op de tonen van de king of Pop, Michael Jackson. Beiden achteraan in het pak zodat we zonder gedrum ons zwemonderdeel konden afwerken.
Na een dikke 34min uit het water rond de 51e plaats, rustig gewisseld en gestart met de TT-fiets voor één fietsronde van een 90-tal kilometer met de Mur d’Amermont (16%), 3x de Radillon op het circuit en klimmen naar de Signal de Botrange (694m, hoogste punt van België), kortom een eerlijke omloop door een adembenemende streek.
Na een 40-tal km aangekomen bij het circuit van Spa-Francorchamps: geen seingever. Gevolg: samen met een andere atleet de verkeerde weg opgedraaid…na een km te klimmen worden we door enkele MTB’ers erop attent gemaakt dat we op het MTB-parkoer en niet op het circuit zitten…
Vloeken, terugdraaien en rijden: geen andere keuze. Even later, op het circuit, kruisen Mark en ik elkaar nog even. Hij ziet er nog goed uit.
Na 3 ronden, bij het verlaten van het circuit opnieuw geen seingever en weer de verkeerde kant op tot een referee me terugroept…Merde!!!
Dan verder geklommen en gedaald zonder problemen maar geen idee in welke positie ik me bevond. De omloop was niet verkeersvrij dus af en toe een verdwaalde wielertoerist in het wiel die een ‘klapke’ wou doen. Niet het juiste moment! Het ‘have fun’ advies van de coach was immers al verdwenen bij het zwemmen.
Aangekomen bij de wisselzone voor het lopen, zie ik nog maar 1 fiets staan. Je moet geen groot wiskundig genie zijn om te weten dat je dan in 2e positie start aan het lopen. Mentale boost!
Intussen heeft de temperatuur weer tropische waarden bereikt. Pfff, not again…
Tot mijn grote verbazing vind ik onmiddellijk goede loopbenen, alleen dorst, dorst en nog eens dorst. Maar, geen zorgen, na 2,5km staat er een drankpost, althans volgens het roadbook.
Na 2,5km: geen drankpost. Na 3,5km is de organisatie nog wegwijzers aan het plaatsen??? Vriendelijk word ik aangemoedigd door deze mannen : ‘pas trop vite’!
Bij ronde 2 is de drankpost opgebouwd maar is er enkel sportdrank, bij ronde 3 is er water en sportdrank en bij ronde 4 hoor ik de mensen bellen dat het water op is…
Het kan me nog weinig schelen, binnen 2,5km loop ik binnen en er heeft nog niemand mij voorbijgestoken.
Na 22,5km (Waalse meetlat) en 250HM loop ik binnen en blijkt dat ik gewonnen heb!
Even later loopt ook Mark binnen, nog altijd het enthousiasme van een jong veulen maar intussen toch ver uitgespeeld. Toch een sterk debuut op deze omloop en met deze weersomstandigheden.
Slotsom: leuk weekend, prachtige omgeving, ontzettend vriendelijke en behulpzame organisatie en toeschouwers maar organisatorisch toch nog wel wat werkpunten.
Gr
Guy A.