Eind 2006 startte ik met triatlon. Ik dacht dat ik redelijk sportief was omdat ik regelmatig liep (maar de tijden gingen stilaan achteruit op de halve en ganse marathon) maar kon geen crawl, had geen koersfiets en wist eigenlijk niet goed waar ik aan begon J. Mijn toenmalige club, de Ironmanagers, had als objectief om atleten op 3 jaar tijd te begeleiden naar een volledige triatlon. 

De eerste wedstrijden die ik meedeed waren geen echt succes te noemen: Kwart Brugge : bijna te laat aan de start (dat is nog niet veel veranderd) en val met de fiets door het gladde wegdek op 1 km van T2 met een krom achterwiel als gevolg. Ik heb dan à la Froome (maar met fiets) de laatste fietskilometer al lopend afgelegd met een serieus bloedende knie. Wel nog een goede 10 km gelopen. Zwintriatlon : gediskwalificeerd omdat ik een lokale ronde bij het fietsen voorbijreed. Tja, te laat komen en verstrooidheid blijven leerpuntjes.

Maar ik bleef volhouden en in augustus 2009 stond ik aan de start van mijn eerste volledige afstand in Neerpelt. Wist ik veel dat één van de drijvende krachten achter deze wedstrijd Mario Appermans was… Wel herinner ik me nog dat bij de registratie een atleet zag met een finisher T-shirt uit Kona en dat ik daar behoorlijk onder de indruk van was. De wedstrijd zelf verliep minder positief. Na een, voor mijn doen, behoorlijk zwemnummer (1u22) sprong ik op mijn racefiets met opzetstuurtje voor de 180 km. Na 150 km kreeg ik een lekke band waarbij ik heel wat tijd verloor en zelfs aan voorbijkomende fietsers om hun fietspomp moest vragen. Tijdens het fietsen had ik ook ongelooflijke rugpijn gekregen. Het woord fietsafstelling was me toen nog totaal vreemd… De pijn was zo erg dat ik in T2 maar met veel moeite van mijn fiets kon. Toch startte ik aan de afsluitende marathon maar die hield ik na 7 km voor bekeken.  Ik had toch wel schrik om een blijvend letsel op te lopen. DNF ! Did Not Finish : de enigste wedstrijd waarbij die drie letters achter mijn naam stonden. Sindsdien nooit meer (met dank aan Sigrun in Regensburg toen het moeilijk ging : “je hebt hier zoveel voor betaald, nu doe je hem uit” J

De dagen erna borrelde de frustratie over de DNF hoog op en ik slaagde erin om nog een startnummer te bemachtigen voor de triatlon van Almere de week erna. In regen en krachtige wind (op de dijk stonden we met fietsen haast stil) zette ik een tijd van 11u14 neer. Wist ik veel dat dit, naast Keulen (11u09) één van mijn beste tijden ooit zou zijn.

Toen had ik de smaak volledig te pakken en in 2010 deed ik mijn eerste echte Ironman in Regensburg. Vanaf 2011 deed ik 2 Ironmans per jaar. Dat laatste is de fout van Sigrun die me zei : “Je bent nu toch zo goed getraind. Dan kan je er evengoed 2 doen. Anders moet je weer van nul starten”. En tussen 2009 en 2014 plakte ik daaraan nog een najaarsmarathon. Alhoewel ik in 2012 op 51 jarige leeftijd een PR realiseerde in Rotterdam (3u03) is het lopen van een “stand alone” marathon geen enkele garantie op een goede marathontijd in een Ironman, zoals ik al vaak mocht ervaren. 

Een deelname aan het wereldkampioenschap in Kona leek me toen nog totaal irrealistisch omdat mijn finishtijden heel ver van de kwalificatieslots lagen. Ik deed wel een paar keer mee aan de tombola van Ironman voor de deelnameplaats maar zonder succes. 

Maar alles veranderde toen ik in 2013 tijdens de ironman Wales hoorde spreken over het zogenaamde” Ironman Legacy Program” : een atleet die 12 Ironmans beëindigt kan éénmalig deelnemen aan het wereldkampioenschap in Kona – Hawaï. Anders gezegd  : als je klantenkaart bij Ironman vol is, kreeg je een deelnameticket ;-). Ik had toen al een 8 tal lange afstandswedstrijden op mijn conto waarvan er 5 onder Ironman vielen. Nog 7 te gaan dus… En aan een ritme van 2 per jaar leek Hawaï ineens niet meer ver weg!

Ondertussen werd ik in 2014 ook lid van TTL. Mijn doelstellingen voor Mario bij onze eerste gesprek waren duidelijk : naar Hawaï en op de weg daar naar toe beter leren zwemmen en fietsen. Wat ook gebeurde J.

De Ironman van Vichy in augustus 2017 was mijn 12^de  Ironman maar dat betekende nog niet dat ik automatisch in oktober 2017 naar Hawaï kon. Eerst moest ik me registeren en kwam ik op een wachtlijst terecht. Er zijn wel meer triatleten die via deze weg naar Kona willen. De eerste vooruitzichten waren niet al te positief. Er was een lange wachtrij en deelname in 2020 leek het meest plausibel. Daarbij komt nog, dat om je slot te behouden, je elk jaar een Ironman moet blijven doen (is intussen veranderd). Zo ging ik naar Ironman Hamburg in 2018 en registreerde ik me voor de Ironman Lanzarote in 2019. Tot ik plots eind november 2019 een mailtje kreeg dat ik geselecteerd was voor het wereldkampioenschap in Kona 2019! Nu werd de droom werkelijkheid! 

De Ironman Lanzarote was een goede voorbereiding op Hawaï. Warm, veel wind, veel hoogtemeters. En vanaf juni 2019 startten we met de specifieke voorbereiding : veel focus op zwemmen en lange koppeltrainingen. Ik zat toch wel met het non-wetsuitzwemmen in Kona in mijn maag. Eerdere ervaringen (Ironman Klagenfurt en Vichy) waren negatief met tijden van 1u50 en 1u55… Dat wilde ik absoluut beter doen. In augustus en september werden koppeltrainingen van 4 u fietsen – 2 u lopen en 3 u fietsen -2,5 u lopen vlot afgewerkt. Ook mijn ganse voedings en drinkplan werd onder handen genomen, aangepast en getest. Als een “veelzweter” was het erg belangrijk om niet te dehydrateren. En dat was al een paar keer gebeurd na het fietsen in een warme Ironman.

En plots waren we al in de laatste 2 weken voor de wedstrijd met alle praktische regelingen voor de reis. Maar voor een keer had ik alles (fietsnazicht/fietskoffer) tijdig ingepland en kon ik onnodige stress vermijden. Dacht ik toen…

De heenreis naar Kona bestaat uit 4 (!) vluchten. Brussel-Amsterdam-Minneapolis-Los Angles-Kona. Vertrek om 8 u en aankomst om 20u30 dezelfde dag. Met een tijdsverschil van 12 uur zijn we dus meer dan 24 u onderweg. Om last minute stress met het inchecken van de fietskoffer te vermijden, staan we op 3 oktober al om 5u30 in de luchthaven. Toen bleek dat er geen reservatie was voor mijn fiets en die niet mee kon. Stressniveau stijgt plots fors… Ik had een mogelijke reservatie wel gecheckt maar een bepaalde zin verkeerd geïnterpreteerd. Vanaf 2 fietsen moest je een reservatiedienst contacteren. Vermits ik maar één fiets meenam, ging ik er vanuit dat ik niets moest doen. De niet al te vriendelijke dame aan de check-in balie verwees ons door naar Avia Partners. Ondertussen was ik al eens gaan bij DHL gaan horen die mijn fiets wel kon opsturen als hij paste in een doos van 50x50x30… Het was  al 6u45 en bleef mijn fiets nog steeds in Brussel. De mensen van Avia Partners deden wel heel erg hun best maar er was een bevestiging nodig voor alle vluchten (en niet enkel deze tot Amsterdam). En op dit vroege uur waren de betrokken diensten nog niet open. Rond 7u15 kregen we uiteindelijk dan toch groen licht. Oef !

We zijn vertrokken! Het vliegtuig naar Amsterdam taxiet naar de startbaan en keert plots terug… Probleempje met stuurinrichting maakt dat we met 2,5 u vertraging vertrekken. Er moet iets zijn met mijn vliegtuigen en wereldkampioenschappen. In september 2018 had onze vlucht naar Zuid-Afrika voor het wereldkampioenschap 70.3 ook al 4 uren vertraging bij het vertrek. Onze aansluitingen voor de rest van de dag kunnen we vergeten. We staan al met een voucher voor een hotelovernachting in de hand in Schiphol als we even nagaan of we onze bagage nog moeten oppikken. Wonder boven wonder slaagt de KLM bediende om ons alsnog om te boeken en via Seattle naar Kona te laten vliegen. Of onze bagage ook dezelfde richting zou volgen was nog zeer de vraag. Wat inderdaad ook gebeurde. In Seattle halen we één van de drie koffers van de bagageband… Dat wordt dus bang afwachten de volgende dagen. Nog 5 uur te vliegen met Air Alaska met enkel betalende snacks (nootjes/chips) of drinks. 

Kona here we come ! De luchthaven van Kona is piepklein en tot onze grote verwondering staan de bagagebanden buiten in open lucht en zijn toegankelijk voor iedereen. Zoals verwacht rolt er maar één van de drie valiezen van de band. Mijn fiets zou de dag erna arriveren. Sigrun moet nog een dag langer geduld oefenen. Gelukkig hadden we ons hierop voorzien en wat reservekledij in de handbagage gestoken.

Onze cottage bevindt zich in de heuvels rond Kona op een hoogte van 500 m. Dat maakt dat we haast geen last hebben van de warmte en de luchtvochtigheid. Als uitvalbasis is dit huisje perfect. We zitten op 9 km van Kona, kortbij maar ver genoeg weg van het Ironmancircus.  Met een volledig ingerichte keuken kon Sigrun ook zelf koken want de lokale keuken is verre van aangepast voor triatleten. We keken wel op van de prijzen van groenten en fruit die vaak het dubbele waren van wat we in België gewoon zijn. 

Nog 8 dagen te gaan voor de wedstrijd en er wordt nog wel getraind, hoor. Een eerste oefenloopje van 9 km hakt er al dadelijk in : 180 hm en de luchtvochtigheid laat zich al behoorlijk voelen. 75 km fietsen naar Hawi met de lange beklimming : check ! aan een behoorlijk temp (31 km/h). Hawi- Luchthaven : 60 km aan 33 km/h. De benen voelen goed. Nieuwe electrolietendrank is perfect maar ik drink wel bijna 3 liter op 75 km….Afstelling van de versnellingen is echter nog niet optimaal. Mijn ketting loopt diverse malen af bergop. Je kan je fiets gratis laten finetunen op de Ironman expo en die gasten calibreren de versnellingen perfect. Ze wijzen me wel op een ander klein probleempje dat mijn eigen fietsenmaker niet zag : de lagers van mijn rechterpedaal zitten zo goed als vast en ik liep het risico dat deze tijdens de wedstrijd volledig zouden blokkeren…Ik dus op zoek naar nieuwe pedalen. Denk dat er maar één atleet in Kona met twee verschillende pedalen en fietsplaatjes heeft gefietst want ik wilde toch heel graag mijn linker powertappedaal behouden. Dus enkel rechts werd gewisseld. Met enige schroom ook een deel van zwemparkoers in Stille oceaan getest. Je ziet wel het keerpunt niet maar het water is rustig, lekker warm en zo helder dat je een veelvoud aan vissen ziet voorbijzwemmen. De tweede training met swimsuit liep zelfs nog beter. Dat creëert vertrouwen. Het lopen nog eens getest in het fameuze Energylab (heetste plaats van de marathon tussen km 26 en 32). Op donderdag nog een korte koppeltraining (40 min fietsen (met lekke band) en 15 min lopen in Energylab). We zijn er klaar voor ! Ik had bij Mario tijden van 1u35 (zwemmen)- 6 u (fietsen)- 4u15 (lopen) vooropgezet.

De organisatie van het wereldkampioenschap is perfect. Meer dan 3000 vrijwilligers staan je overal en met alles bij. Vanaf de registratie tot het inchecken van je fiets en wedstrijdzakken. Overal is er iemand die je persoonlijk begeleidt. Super! Kona zelf daarentegen is een klein stadje waar niet veel te beleven valt. Na 20 u zijn de restaurants dicht en een zeldzame bar is nog open.

Wedstrijddag : hier hebben we dus zolang naar uitgekeken ! Meer dan 100.000 km of 5000 uren getraind en nu staan we aan de start van het wereldkampioenschap Ironman samen met alle toppers uit onze sport. Het doet wel iets… Bij de check-in loop ik heel toevallig Ismael tegen het lijf. Hij zal een sterke wedstrijd neerzetten !

Gelukkig voor mij, is er vanaf 2019, een rolling start zwemmen. Dit om vooral drafting tijdens het fietsen te vermijden. Daarenboven vertrekt de groep van legacy atleten – wild card atleten als laatste wave. De profs zijn een uur eerder vertrokken.

De echte start van het zwemmen is op een 200 tal meter van het strandje van Pier Kailua. Ik was me nog aan het voorbereiden op 5 minuten watertrappelen toen de starthoorn al ging. En we zijn weg! Ik zie dadelijk dat het water niet zo helder is als de dagen ervoor en dat er flink wat deining is. Oeps. Dit wordt wat moeiljker dan ik dacht. Ik focus op mijn slag en zwem van boei naar boei zonder verder na te denken. Dat lijkt goed te werken. Uiteindelijk komt het keerpunt in zicht. Ik voel me ondertussen wel wat zeeziek worden. Even op mijn horloge gekeken : 40 min op 1600 m. Een tijd rond de 1u35 zit er nog wel in. Dus we crawlen moedig verder. Tot ik een zwemmer langs zie komen, in schoolslag… Dat is voor mij het moment om over te schakelen. Ik kreeg beter zicht op de route en de boeien en ga precies sneller vooruit. Alhoewel dit schijn moet zijn want er is nog een zee-inwaartse stroming J die nog flink aantrekt tijdens de laatste 200 m. Ik zie 1u38 op mijn Garmin en ben, gezien de omstandigheden, dik tevreden. Het onderdeel waar ik het meest voor vreesde, zit er op. Nog 2 te gaan.

De wisselzone in Kona is lang, heel lang. Gelukkig had ik mijn fietsschoenen op het stuur van mijn Ridley gezet. 500 m lopen op sokken is heel wat makkelijker dan op fietsplaatjes. Het valt me op dat er nog tamelijk wat fietsen staan. Ik ben dus zeker niet de laatste bij het zwemmen (yes !). Het fietsparkoers start met een lokale ronde van een km of 10-11 waarbij de eerste 5 vervelend vals plat is met daarna een nijdige beklimming van Palani road voor we op de Queen K highway komen. Dus ik vertrek rustig om me al niet dadelijk op te blazen en dat is het begin van een lange inhaalrace. Eenmaal op de Queen K Highway is het een opeenvolging van lange niet zo steile beklimmingen maar ik voel dadelijk dat de omstandigheden veel minder gunstig waren dan tijdens de afgelopen week. Het is warm en de wind werkt niet mee. Eerder tegen zou ik zeggen J. Blijven focussen op wattage, eten en drinken, drinken, drinken en afkoelen. Na 75 km zijn mijn 3 drinkbussen (950 ml) met electrolietendrank al op. Even gestopt om alles bij te vullen en de toverdrank te prepareren. De rit is best monotoon. Zwarte asfalt, lavavelden, weinig of geen supporters langs de weg. Op km 50 komen de profs ons tegemoet. Die mannen gaan snel, heel snel. En dan moet ik nog 130 km. We blijven deelnemers inhalen. Plots zijn op we op een T splitsing en draaien we links, richting Hawi waar het keerpunt is. Het moet gezegd, veel fietstechniek of stuurkunst komt hier niet bij kijken. Denk dat ik 5 keer geremd hebt tijdens de ganse wedstrijd. De beklimming naar Hawi begint op km 75 en kan opgedeeld worden in 2 blokken : een aanvang met enkele kleinere hellingen en dan een beklimming van een 10 tal km waar je toch klein moet schakelen. De wedstrijdinfo vermeldt een totaal van 1800 hm. Mijn GPS geeft maar 1200 hm aan. Hawi ligt op 95 km en is een klein gehucht waar een kegel staat. That’s it. 

Voor degenen die denken dat ze nu rap thuis gaan zijn, vergeet het. Je kan wel in een rotvaart dalen maar ik moest me met lijf en leden vastklampen aan mijn beugels en helemaal schuin gaan liggen tegen de wind die van rechts kwam. Je werd anders gewoon van je lijn geblazen. En vanaf de T splitsing volgen weer de vervelende langere klimmen met als toetje de wind die (letterlijk) op kop komt en je daalsnelheid wordt serieus beknot. 

We blijven focussen op wattage, voeding en drinken (nog eens gestopt om alles bij te vullen) en rapen, vooral bergop, atleten op. Geen verval in het tweede deel van het fietsen. Een gemiddelde wattage van 165 watt en een gemiddelde hartslag van 116 spreekt natuurlijk boekdelen.

Ik voel me goed en voor de eerste keer goed gehydradeerd bij het binnenkomen van T2. En de fietstijd ligt vlak bij hetgeen ik vooropgezet had. Weer een lange loop naar de wisseltent. Ik hoor ondertussen dat Jan Frodeno zijn derde overwinning heeft behaald. Hij is al binnen en ik moet mijn marathon nog starten… Ik heb mijn eigen drankgordel en gellekes bij en met een goed gevoel in de benen starten we het laatste onderdeel. 

Het loopparkoers is uitdagend. 300 hoogtemeters. Een lokale ronde met een behoorlijke stijging als voorgerecht en dan opnieuw via de road Pallani naar de Queen K Highway tot aan het Energy Lab. Een plaats die vlak bij de luchthaven ligt en waar de hoogste temperaturen worden gemeten van gans Hawii. Niet voor niets ligt hier een veld zonnepanelen. De marathon in Kona is eenzaam. Heel weinig supporters langs de baan (alle wegen zijn afgesloten en je kan met de wagen bijna nergens op het parkoers geraken). Enkel de zwarte weg die bijna altijd lijkt te stijgen tijdens de eerste 32 km en het is nog altijd warm. Ik start behoudend want het is dadelijk lichtjes bergop. Er is wel een duidelijk verschil met vorige wedstrijden. De benen herkennen het lange lopen na het fietsen. Toch zit mijn tempo lager dan ik gehoopt had. De impact van de wedstrijdomstandigheden is niet weg te denken. Na de lokale lus, wandel ik strategisch de Pallani road omhoog (doet me aan de Brugstraat in Bilzen denken, van de Markt tot boven). Eenmaal boven beginnen we weer te lopen voor de laatst 32 km. Na 12 km neem ik de beslissing om over te gaan op 200 m wandelen – 800 m lopen. Dat zal ik 28 keer kunnen herhalen aan een behoorlijk tempo en zelfs sneller op de weg terug naar Kona. De lange koppeltrainingen renderen! Ondertussen kan ik voor de eerste keer mijn voedings en drinkplan blijven volgen tot het einde. De zon is rond 18u30 ondergegaan en ik loop dus Energy lab in en uit in het donker. Yep, er is daar geen enkele verlichting. Gelukkig had ik een fietslamp in mijn drankgordel gestoken en die bewees zeker zijn nut in tegenstelling tot de fluorescerende bandjes die worden uitgedeeld. 

We zijn op km 40 en ik hoor het gejuich aan de aankomst. Vanaf nu is het lopen en blijven lopen! Door de adrenaline geven we nog 2 km alles wat we in ons lijf hebben. De rode loper verschijnt. De boog. Denken aan mijn aankomstpose ! Handjes tikken links en rechts met het publiek zoals de profs J.  De woorden “Erwin, you are an Ironman !” Ik heb het weer geflikt !

Dit was mijn best voorbereide wedstrijd ooit en ik kon het wedstrijdplan in zware omstandigheden nagenoeg perfect uitvoeren. Dus heel tevreden.

Kom ik nog ooit terug ? Minder waarschijnlijk want kwalificeren zal niet evident zijn gezien er maar één slot is. Maar vanaf 2021 gaan we ervoor in de leeftijdsgroep 60-64. Nu eerst een jaartje focus op kracht, snelheid en weerstand. 

Tot slot, een hele dikke merci aan mijn vrouwtje Sigrun, die me dus 5000 uren heeft moeten missen maar me toch blijft ondersteunen. Ze heeft zelfs haar loopschoenen opnieuw aangetrokken en een trainingsloopje gedaan in Energylab. Dat doen er haar niet veel na J

Ook een dikke merci aan de coach Mario, die me tot dit resultaat heeft begeleid en alle clubleden die me motiveerden om nog harder te trainen en die me virtueel en tijdens de vele trainingen hebben aangemoedigd. 

Aim for the stars and reach the moon !