Ik zat al een dag in Mallorca toen ik het leuke afscheidsartikel van clubgenoot Patrick Erkens las. Patrick, een jaar ouder dan ikzelf, hing na 30 jaar de triatlonfiets aan de wilgen en onverwacht ben ik nu de nestor van de club. Je kan wel jong van geest blijven maar de jaren komen er toch bij. Enfin, ik heb nog 22 jaar om Patrick’s fantastische prestaties te evenaren.
Na de echte “flandrienwedstrijd” van de Ironman UK -12u20min (wind, regen, koud en kuitenbijters) begin augustus stond er nu iets heel anders op het programma. Volgens de organisatoren was de Ironman Mallorca de Europese versie van Kona (heet en zwaar)
De voorbereiding na IM UK was op zijn minst turbulent te noemen. Sigrun, mijn vrouw, was aan het revalideren van een gebroken elleboog en ruggenwervel na een mislukte parchutesprong en onze mentaal gehandicapte zoon, Tylwyt, presteerde het om tijdens een vakantiekamp door een glazen deur te vallen met serieuze gevolgen : diverse pezen, bloedvaten en zenuwen over van rechteronderarm en linkerenkel. Gelukkig verliep het herstel vlot maar het was toch puzzelen om nog wat training ingepland te krijgen.
Het vertrek vanuit Eindhoven viel ook al niet mee. Mechanische pech gaf ons vliegtuig 4 uur vertraging. Ons hotel in Alcudia was daarentegen perfect. Op 4 km van de start gelegen en een supergrote kamer met terras waar ik rustig mijn fiets terug in elkaar kon knutselen en alle materiaal mooi kon voorbereiden;
In tegenstelling tot IM UK waar ik om 3 u uit mijn bed moest (start was om 6 u en ik moest nog een shuttle naar de zwemstart nemen) kon ik hier uitslapen tot 5 u ! De zon kwam pas op om 7u30 en de agegroupers startten pas om 7u37.
Aangekomen in de transitiezone om 6u waar het gewoonlijke sfeertje hing. Lucht vol adrenaline en zenuwen. Iemand die nog dringend op zoek is naar een tube of een andere die haastig naar de Bike Service loopt met een mechanisch defect… Ondertussen merk ik dat ik toch wel diarree heb (op het toilet wel te verstaan). Gelukkig hebben we Imodium op zak.
De afgelopen weken was het hier serieus warm geweest en was het zeewater zat boven de 26 graden. Geen wetsuit dus. Ik had me al op een speedsuitwedstrijd voorbereid maar de watertemperatuur daalde uiteindelijk tot 24 graden. Zoals in IM UK was dit een “rolling swimstart” waarbij je je opstelt volgens je verwachte eindtijd (1u15-1u30 voor mij) en de tijdsregistratie start op het moment dat je in het water stapt. Veel rustiger dan die massastart met wasmachine-effect…
Ik begon rustig en merkte al snel dat ik hier en daar toch in de voetjes kon zwemmen. Na 2400 m even aan wal (mijn Garmin vertelde me dat we 45 minuten weg waren) en dan opnieuw 30 m waden om de volgende 1400 te zwemmen. Ondertussen voelde ik toch wel wat pijn in mijn onderrug. Na 1u14 min zat het zwemnummer erop. Mijn beste tijd ooit.
Ik zat op positie 1300 (op 2300) en 133 (op 210 in agegroup 50-54). Vroeger zat ik rond de 1u35min. Dus dikke merci aan Ludo en de trainingsmakkers in baan 1 !
Nu de fiets op. Een achtvormig parkoer met de eerste helft wat kleinere beklimmingen en in de tweede helft een stevige klim van 15 km . Hoge cadans, goed in de aerobars, hartslag in het oog houden (125-130), eten, drinken, zoutcapsules… Het zat goed en ik schoof gestaag op. Van non drafting hadden veel deelnemers precies nog nooit gehoord. Evenmin dat je plaats rechts van de weg is en niet in het midden. Na 3u zaten er al 100 km op. Maar het zwaarste stuk moest nog komen. Na 110 km startte de lange klim van de col Femenia (col 2de categorie – 7%). Dat zat ook goed. Moest niet in kleinste verzet en kon tegen hoge cadans naar boven. Blijven gellekes slurpen en drinken. Schoof weer heel wat deelnemers voorbij. Het is wel een vervelende col. Je denkt dat je boven bent, daalt 500 m en dan duikt er na een bocht een nieuwe steile klim op… En dat zo een keer of 3.
Na km 125 was ik blij dat we vol naar beneden konden. Alhoewel mijn rug begon te protesteren als ik me plat legde. Ondertussen merkte ik ook dat ik vergeten was mijn zoutcapsules aan te vullen op de fiets. Shit. En bij een plaspauze kon ik amper van de fiets omwille van de rugpijn. 2xShit ! Op dat moment zag ik het lopen van een marathon niet zitten. Kon niet meer in de aerobars en kon niet meer de kracht zetten die ik wou. Nu werd ik de gepasseerde… De laatste 30 km toch nog eens een poging gedaan om plat te gaan en het lukte beter. Opnieuw goede snelheid en kunnen wuifen naar Sigrun en bevriend koppel. Na 7u10 stond ik in T2. De op één na beste split ooit. 450 plaatsen opgeschoven (850) en op plaats 82 in agegroup.
In T2 neem ik rustig mijn tijd om alles eens op een rijtje te zetten, uitgebreid naar het toilet te gaan en dan de marathon te starten. De eerste 18 km liep alles goed. Drinkbus vullen bij bevoorrading. Hydrogels en zout binnenspelen en aan behoorlijk tempo lopen. Mijn rug deed veel minder pijn, benen zaten goed maar mijn mond werd droger en droger. Na 2 ronden besloot ik te stappen omdat ik vreesde dat ik uitgedroogd was. Ondertussen blijven drinken en ik moet heel geregeld plassen in WCs die zo smerig zijn dat de kak je tegemoet komt als je de deur open doet… Na 27 km draai ik mentaal een knop om en begin ik opnieuw te lopen. Hé, dat gaat verrassend goed. Op km 30 zie ik dat ik nog 1u20 heb om 12 km af te leggen en onder de 12 u te eindigen. Sigrun en de vrienden moedigen me aan en ik ga ervoor. Ondertussen heeft er zich wel een blaar op mijn linker dikke teen gezet. Nog nooit gehad maar toch even stoppen om sok recht te trekken. De klok tikt en ik gooi mijn voorzichtige aanpak aan de kant en ga er nu volop voor. Tussen de bevoorradingsposten zit ik rond de 12 km/h. De laatste 2 km draai ik de gashendel helemaal open en snel ik deelnemers voorbij (zit nu aan 12,5km/h) tot de meet op het strand waar ik in 11u52min aankom. 82ste in mijn leeftijdsgroep en 932ste overall. Heel tevreden.
En tijdens de wedstrijdbriefing had men gezegd dat je moest lachen bij aankomst. Heb ik ook gedaan.
Dikke merci aan Sigrun en den trainer !
En de uitdagingen gaan verder in 2016 ! Maar deze week nemen we rust.