Erwin Talks : Nabeschouwing Maastricht
(Mario : mijn excuses voor de late publicatie)
“Plots zie je dat de zouttabletten van de waterontkalker op zijn en denk je : ik ga een zak of 3 halen in de Hubo.” Op dinsdag van de wedstrijdweek… Woensdag haal je die uit je koffer en til je twee zakken van 25 kg in de container van de waterverzachter. Zaterdagvoormiddag ben je dan nog druk in de weer met de voorbereiding van je tijdritfiets in gebogen houding. Dat kon ook eerder maar ik ben nogal een last minute man. Tegen de middag voel je dan een sluipende pijn opkomen in je onderrug die langzaam erger wordt. Naar Maastricht rijden om je fiets in te leveren lukt nog net. En ’s avond zit je dan aan de Dafalgan Forte en Brufen maar veel verbetering is niet merkbaar. Zou ik niet mijn gezond (?) verstand gebruiken en forfait geven ? Blijkbaar gaat bij mij gezond en verstand niet samen…
Toch waren een paar dingen die me nog wat hoop gaven : 1) flexibiliteit van de rug was nog prima 2) enkele weken geleden had ik nog een acute lumbago gehad na het verpotten van een enorme kamerplant (je weet wel , balans in het gezin want Sigrun had me dat al weken gevraagd) en toen kon ik na 2 dagen zonder pijn fietsen, lopen en zwemmen. Alleen op en van toilet was toen wat moeilijker J. We zullen morgenvroeg wel zien.
Na een onrustige nacht loopt om 4u30 de wekker af. Yep, ik heb nog veel pijn. Uitgebreid ontbijt naar binnengewerkt met een Dafalgan forte en in duisternis naar Maastricht.
Mijn tip voor Ironman Virgins : ga bij aankomst in de wisselzone ’s morgens direct naar het toilet want een half uur later staat er een rij van 50 man/vrouw. Zo bespaar jezelf die stress toch al.
Mijn fiets was lekker droog gebleven na de storm van afgelopen nacht omdat ik uit voorzorg er een grote gele fietshoes van Powerbar rond had gewikkeld. Recuperatie van materiaal van vroegere wedstrijden levert toch wat op.
Rugpijn is toch wat beter alhoewel ik me afvraag hoe ik ga kunnen lopen want wandelen doet al pijn. Het objectief van vandaag is de wedstrijd uitdoen en daar hebben we 16u15 voor. Aan 6 km/h is dat 7 u voor de marathon en dan heb ik nog 9u15 over het fietsen en het zwemmen. Tijd zat dus J
De zwemstart voor de agegroupers komt dichterbij en ik plaats me in de groep van een verwachte eindtijd van 1u20. Ben toch wel blij dat het systeem van “rolling start” is in gevoerd. Vroeger zat je met 2000 en zelfs 3000 in de wasmachine van de zwemstart. Dat zijn heel veel lijven, armen en benen die allemaal dezelfde richting uitgaan.
De laatste 2 maanden hebben jullie me niet meer gezien tijdens de clubtrainingen. Dat was niet omdat ik jullie niet meer leuk vond J. Heb me toen echt gefocust op lange duurtrainingen in het lopen (3×30 km gedaan) en fietsen op het parkoers (3 x 165 km). Daarnaast lange zwemtrainingen (voor mijn doen althans) van 3,6km met de overige trainingen nadruk op techniek.
En die zwemtraining voelde ik tijdens de wedstrijd. Rustig begonnen want het eerste deel is stroom opwaarts. Kon niemand vinden om in de voetjes te hangen. De Australian exit (geen idee waarom men dat zo noemt, maar wel een welgekomen rustpunt). Zwemtijd na 1600 m is identiek aan die van 2016. Een goed begin dus. En nu hebben we wind (stroom) in de rug. Na exact 1u20 (goede inschatting J) krabbel ik aan wal. Lopen naar T1 zit er even niet in. Dan maar wandelen maar na een 100 m gehoorzamen de beenspieren weer.
Rustig gewisseld en dan op weg voor het fietsgedeelte.
Bij de eerste pedaalslagen voelden mijn benen als watten aan. Oei, dat is al veel minder. Rustig blijven en de eerste 45 km tempo in bedwang houden. Geleidelijk aan verdwijnt het “wattengevoel” en komen we in de wedstrijd. TT houding gaat goed en we rijden rustig de vele heuvels op en af (dacht ik toch J). Ik had een fietstijd van 6 u in gedachten en leek heel goed te lukken zonder te forceren.
Een tweede tip voor Ironman Virgins : probeer nooit of nooit iets nieuws tijdens een wedstrijd. Mijn loopschoenen en fietsschoenen zijn aan vervanging toe maar dat had ik nog even uitgesteld. De tijdritwielen van Mario (waarvoor dikke merci voor het gebruik) had ik al op training getest. Op vlak een parkoers en wedstrijd… Maar niet op de Hallembaye… Want dan zou ik gemerkt hebben dat het grootste tandwiel achteraan een stukje kleiner is dan dat van mijn eigen wielen. En zou ik niet, naar mijn gevoel, in groot verzet naar boven gereden zijn onder luid protest van mijn bovenbenen en aan een trapfrequentie van 50… Ondertussen nog bedreigd geweest vanaf het balkon door een pipo die me een pak slaag wou komen geven omdat ik op een pleintje in Zichen stond te plassen (en een dafalgan te nemen). Hij vroeg of ik dat thuis ook in mijn tuin deed. En ik zei naar waarheid : “ja, en mijn zoon ook”. Daar werd die niet blij van..
Na 3 u staan we heelhuids in Maastricht. Of toch wat cm² vel verloren. Bij de kanaalheuvel in Riemst wist ik, door mijn parkoerskennis, dat je snel op klein verzet moet schakelen. Dat deed ik dus, alleen liep mijn ketting eraf en kreeg ik die trappend er niet meer op. En dan val je als een beginneling op je snuit (elleboog).
De tweede rond ging ook lekker en ik begon meer en meer fietsers in te halen. Nog even de Hallembaye over met bovenbenen die bijna ontploffen. Bovengekomen denk ik dat ik in de hemel ben want ik hoor iemand “hallelaujah” roepen. De engel blijkt echter een Amerikaanse triatlete te zijn die ook blij is dat ze boven is.
Na 6 u zit het fietsen erop. Ik heb precies hetzelfde gemiddelde als in 2016 (29,6km/h).
En nu nog een marathon lopen. Ik weet nog niet of ik daar veel zin in heb. Rustig wisselen. Sanitaire verpozing op het toilet en we beginnen er aan.
Mijn rug houdt zich best goed. Maar vanaf de eerste kilometers voel ik een pijnlijk protest in mijn bovenbenen. Nog nooit in die mate meegemaakt. We negeren dat protest en haspelen toch 24 km af met telkens deugddoende aanmoedigingen van familie en de clubleden. Steek toch wel een hart onder de riem. Na 24 km moet ik noodgedwongen op overleven/aankomen modus overschakelen.
Ondertussen zie ik Joris en Nico aan de overkant passeren. Ze lopen dus achter mij. Ik heb ze me wel nooit voorbij zien steken. Ofwel had ik een complete black-out ofwel hebben ze een binnenwegje gevonden. Els tikt me even op de schouder aan km 38 en dat geef me opnieuw vleugels J. De laatste 3,5 km trek ik me weer op gang. Daar voor ook geprobeerd maar dat lukte niet. En loop ik tegen 12km/h naar de finish. Nog een spurtje om nog een concurrent in de laatste 25 m voorbij te steken. “You are an Ironman ! Het blijft deugd doen om dat te horen ook al is het elfde keer.
Bij vorige Ironmans recupereerde ik heel snel. De laatste paar dagen voel ik me echter alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden… Maar het betert. Vichy komt er over een dikke twee weken aan. Dat is een vlak(ker) parkoers en kan alleen maar beter gaan.