Jasper stuurde een bijzonder boeiend verslagje in van zijn deelname aan de Dodentocht in Bornem. Je gaat het met veel plezier lezen …

DSCN2206

100km van Bornem

Al jaren volgde ik het op de computer, wat dus ook betekende dat ik al jaren met hartpijn thuis zat terwijl duizenden mensen mijn droom aan het realiseren waren.
Maar niet dit jaar ! In Juni volledig geslaagd en dus was ik deze zomer volledig verlost van het syndroom ‘herexamens’ dat mij de voorbije jaren telkens weer thuis hield.
Er was nog even twijfel, “het is toch ook niet niks, zo 100km”, maar papa en ik hakten relatief snel de knoop door: We gaan naar de dodentocht !

14 augustus, de dag waar ik zolang naar uit heb gekeken. Na alles 20 keer gecontroleerd te hebben vertrokken we rond 15u richting Bornem.

21.00u, met 12.014 deelnemers staan we klaar voor een avontuur waarvan ik niet wist wat ik er nu eigenlijk van moest verwachten.
Eens langs de startscanning door, wisten we wat ons te doen stond: wandelen, wandelen, wandelen, …

Zonder echt voorbereid te zijn verliepen de eerste 30km heel vlot, ik begon zelfs al te rekenen wanneer we aan dit tempo binnen zouden zijn. Iets te vroeg victorie gekraaid, na 40km begonnen de voeten al wat meer pijn te doen, de benen werden al wat stijver en aan de nacht kwam maar geen einde. Mijn moraal merkte dit ook op en besliste om het enthousiasme dat ik tot dan had, even bij de keel te grijpen en mij mentaal op 45km, tot dan toe mijn moeilijkste moment te bezorgen. Voor de eerste keer kom ik echt tot de conclusie dat wandelen helemaal iets anders is dan lopen …

Om 5:30u ongeveer zie ik eindelijk 50km verschijnen op mijn Garmin, 20min later komen we aan bij de controlepost in de brouwerij van Palm. De moraal is nog altijd ver van zijn beginniveau en ik beslis om even te gaan zitten en mijn blaren te verzorgen, ondertussen krijg ik berichtjes van mama en Nele, ze zijn wakker en gaan zich klaarmaken om naar ons te komen en ons te volgen. Hoera! Iets om naar uit te kijken en de moraal begint alweer iets te stijgen.

Ondertussen is het licht geworden en de pijn van de blaren is te verdragen, het tempo gaat weer wat de hoogte in en de kilometers lijken weer wat sneller omlaag te gaan.

Maar ook aan dit mooie sprookje kwam weer een einde. Na 64km voel ik een nieuwe blaar zich vormen, maar nu niet meer op mijn hielen, maar echt onder mijn voet, een heel stuk minder prettig … Het tempo zakt en ik slenter samen met Nele tot bij mama. Moeilijk moment nummer 2, we verzorgen mijn nieuwe blaar, drink nog wat cola en beslissen dat papa niet meer op mij moet wachten en zijn eigen tempo mag wandelen. Speciaal moment want we wandelen op dat moment al bijna 12u aan een stuk langs mekaar.

Met een moraal die terug dieper zakt vertrek ik terug richting de controlepost op km 70. Daar aangekomen was het tijd voor moeilijk moment nummer 3, en wat voor een moeilijk moment … zelfstandig rechtopstaan zonder steun was een hele opdracht, alleen rechtstaan vanuit zit was al helemaal uitgesloten en op mentaal vlak heb ik het nog nooit zo zwaar gehad … 1 vraag spookt constant door mijn hoofd: “doorgaan of opgeven? Ik wil over de lijn komen, maar ik heb teveel pijn, opgeven dus, nee want dan moet ik op die bankjes langs die vlag ‘opgevers’ gaan zitten, nog liever kruipen dan … ik ga door tot ik 100% zeker ben dat ik geen stap meer kan zetten!”

Ik krijg van mama een spidifen en vertrek stapje voor stapje terug, niet wetende waar ik ga uitkomen … het gaat na enkele honderden meters terug iets vlotter dankzij die spidifen, maar de pijn blijft wel constant aanwezig. Desondanks stijgt de moraal weer en bij de volgende controlepost zie ik mama, Sander en Nele staan en roep ik: ”Nu ga ik voor de streep!” en zonder stoppen wandel ik door.

Ik kan het tempo aanhouden totdat we tussen km 85 en 90 een lang stuk over een onverhard pad moeten. Hier voel ik de blaren eens zo hard en het tempo zakt weer wat …Ik passeer de voorlaatste post onderweg en weet dat het vanaf hier nog 10km is … maar 10km, maar wel nog 2 uur wandelen ! Dat zag ik echt niet meer zitten, dus besloot ik uit het niets om op lopen over te gaan, de blaren deden misschien pijn, maar het duurde dan alleszins minder lang dan wanneer ik zou wandelen. Het lopen ging mij verbazend genoeg na 90km nog goed af en mentaal gaf mij dat een enorme boost.

Ik liep de laatste kilometer binnen en zag net na het spandoek van 500m Nele naar mij toe lopen, ze zei dat ik volgens de computer pas rond half 5 verwacht werd, ik bereikte de finish om 15:53u .

Na een tocht van 18 uur 49 minuten en de nodige miserie onderweg was ik zielsgelukkig dat ik er eindelijk was ! Dat gevoel is onbeschrijfelijk !

Maar zonder de steun van papa, mama, Sander en Nele was het nog een stuk moeilijker geweest en misschien zelfs onhaalbaar, dus een hele dikke merci !

Tot volgend jaar? Wie zal het zeggen, eerst nog wat nagenieten van dit jaar ;)

Jasper