Mark VC talks : Challenge Geraardsbergen

Dit weekend stond de Challenge Geraardsbergen op het programma. Het doel was om dit jaar fit aan de start te staan van deze wedstrijd, beter zwemmen, beter fietsen en nog harder werken aan de conditie. Het feit dat er dit afgelopen seizoen op alle vlakken serieus getraind is geweest gaf het rustig gevoel dat al het mogelijke gedaan is om zo goed mogelijk aan die start te staan. Bedankt Mario en Ludo! Echter, afgelopen weken en nog daags voor de wedstrijd maakte ik mij nog zorgen over een kwetsuur aan de adductoren. Maar zelfs dit leek niet in de weg te staan van dat voldaan gevoel. De deal was dat als ik er teveel last van zou krijgen in de wedstrijd, ik eventueel zou opgeven. Zo simpel kan het soms zijn. Echter, zowel tijdens als na de wedstrijd had ik tot mijn grote verbazing geen enkele last van de kwetsuur. Gelukkig maar, dus niet moeten opgeven. Mijn moeder, een boerendochter, komt uit deze buurt en familie en vrienden stonden aan de kant, stel je voor. Dat maakte het hele avontuur een beetje speciaal. Uiteindelijk ben ik ergens geëindigd op een plaats dat op dit moment, denk ik, mijn niveau weergeeft.

Op organisatorisch niveau was de eerste editie van deze halve Challenge een succes. Echt niets op aan te merken. Alle puzzels vielen perfect in mekaar. Een top evenement op een top locatie. Beste bevoorrading en je voelt duidelijk aan dat er op lange termijn wordt geïnvesteerd, met als trekker de stad zelf. Bovendien was de constante factor doorheen de hele organisatie de gemoedelijke sfeer; de enigste ophitsing was op de muur zelf waarbij de menigte je gewoon naar boven tierde, gelukkig maar!

De wedstrijd: heerlijk van genoten waarbij mijn goesting naar triatlon nog verder gegroeid is. Zwemmen: de rolling start voedde de gemoedelijke sfeer. Resultaat 35’, zeer tevreden. Bij de transitie moest ik wel even zoeken naar mijn “fiets” zak die iemand op de grond had gegooid.  Geen paniek. Fietsen. In de eerste kilometers was het even wennen aan de lage druk van de banden. Het regende en door die lage druk was het vooral oppassen geblazen. Het feit dat ik het parcours vooraf had verkend, gaf wel een extra duw in de rug. Het parcours is zwaar en zelfs het kleine aantal vlakke stukken gingen omhoog. Op de stukken waar ik hoopte te vlammen (tussen Vianen en Geraardsbergen) was er tegenwind. Uiteindelijk moesten we 2 keer de Muur op. De weg ernaartoe zorgde wel voor wat spanning. Zal ik kunnen blijven zitten op de natte kasseien? Oei het stuur staat weeral scheef? Uiteindelijk viel dit best mee en bij het begin van de tweede ronde scheen uiteindelijk de zon. Na 2u55’ mocht ik mijn fiets overhandigen en iemand stond al klaar met de “loop” zak. Top vrijwilligers. Lopen. Het parcours was vlak met telkens een pittige helling naar de Markt toe. Gelukkig zorgde Hans Cleemput voor de nodige sfeer en moesten we hem 4x passeren. Het feit dat hij telkens mijn naam afriep en in het hol van de leeuw steeds verwees naar “Triatlon Team Limburg” gaf extra moed. Met een looptijd van 1u46’ ben ik middelmatig tevreden. Daar moet ik nog beter voor trainen.

Bij de finish stond Nico mij op te wachten. Inspirerend- als jongervaren triatleet zo een prestatie kunnen neerzetten getuigt van iemand met een duidelijk doel. De aankomst was ook een top evenement. Belgisch feest met friet, bier en mattentaarten à volonté. In deze regio in België waar het drankgebruik piekt, moest ik natuurlijk niet lang zoeken naar mijn trouwe supporters. Het eerste discussiepunt was “Manneken Pis”…