Mario talks : Viersel and the bloody sun

Met Viersel heb ik een haat-liefde verhouding … en dat wordt vooral door het weer bepaald. In de regen vlieg ik er, in de zon is het nogal vlug kruipen. De wedstrijd op zich is supertof en de vrijwilligers zijn zeer enthousiast. Dit jaar viel het me op hoe meelevend de KTT-jeugdtoppers hun vrijwilligerstaak opnamen … chapeau mannen en madammen !

Op voorhand had ik me voorgenomen niet te starten als het zomerse temperaturen gingen zijn … maar uiteindelijk doe je dat als coach niet als er nog andere atleten uit je trainingsgroep meedoen. OK dan maar … op voorhand goed gedronken en me koel gehouden … behouden gestart in het zwemmen en ondanks de extra meters door mijn startkeuze lag ik de eerste 500m op kop van de bende te zwemmen … even temperen en als 3de uit het water … op de fiets duurde het 10km voor ik mijn fietsbenen vond … iets wat tegenwoordig elke wedstrijd voorkomt (de leeftijd?) … na 15km mocht ik de leiding nemen … verder mijn eigen eenzame race gefietst … wel te vlug voor die grote versnelling gekozen (ik moet dringend terug trainen op “hard” fietsen) … in de wissel met tegenzin aan het lopen begonnen … amai dat lopen gaat stroef als je – als onefficiënte loper – maar 15-20 km per week loopt … de vele aanmoedigingen onderweg waren wel plezant … maar helaas, de anderen liepen een stuk sneller en eigenlijk was ik een beetje blij dat ik de koppositie en het podium moest laten gaan … zo kon de loopdruk een beetje minder en het cruisen een beetje hoger. Ik moet de uitslag nog nakijken om mijn eindresultaat te weten, maar dat is van minder belang. We hebben – al bij al – het er goed vanaf gebracht.

Knap van Henny, Raf en Nico die ook aan de start stonden en de warmte goed trotseerden.

Ook knap van Ismaël, Jan en Erwin die dit weekend succesvol waren in Ironman Vichy.

Birthe talks : Ironman Kopenhagen 2017

Na een geleidelijke opbouw van sprints, kwartjes en enkele halves kriebelde het vorige zomer om mij ook eens aan die volledige afstand te wagen. Ik koos voor de Ironman in Kopenhagen op 20 augustus ’17 en probeerde mij met de tips van Mario zo goed mogelijk op deze dag voor te bereiden. Na onze helpersshift in Maastricht 2 weken ervoor leek het besef pas te komen dat het echt niet meer zo lang was: de zenuwen begonnen te komen maar anderzijds ook zeer veel zin in die dag waar ik al een jaar naar toeleefde. En dat jaar is niet altijd even gemakkelijk geweest.. Het evenwicht vinden tussen werk, vele trainingsuren en toch nog tijd over houden voor Bernard/vrienden/familie was vaak puzzelen. Chapeau aan degenen die dit jaar in jaar uit kunnen ! (of aan hun omgeving J)

En dan was het zover, D-day.. na een goede nachtrust stond ik nog zonder al te veel zenuwen op.  Het zonnetje scheen, blauwe lucht en nog niets van de voorspelde regen zichtbaar, goed! Het zwemgedeelte vond plaats in een lagune vlak naast de zee en loopt heen en weer onder 3 bruggen door wat voor de supporters wel plezant is. Ik had mij opgegeven voor de startwave van 7u30 (1u11-1u17 zwemtijd) en vond al gauw een zwemtempo dat ik gedurende de lus van 3,8 km vrij comfortabel kon volhouden. Zeer tevreden met mijn tijd van 1u10, had dus wel voor die snellere blauwe badmuts kunnen gaan J.

Voor de 180km fietsen vertrokken we noordelijk voor 2 lussen, eerst een snel stuk langs de kust om dan nadien via het glooiende Deense platteland terug naar centrum Kopenhagen te rijden. De eerste ronde ging vlot.. tweede ronde bleven we jammer genoeg niet gespaard van enkele serieuze regenbuien en had ik weer dat zeurende gevoel in mijn li-knieholte. Dat deed mijn enthousiasme wel even temperen J. Opgelucht toen ik na 5u58 (onder de 6u was mijn doel) mijn fiets mocht afgeven. Naar dit moment had ik uitgekeken: geen materiaalpech meer mogelijk!!!

Eerst in T2 aanschuiven voor een sanitaire stop (de 3^de al..) en hup, het loopparcours op. Vreemd dat een marathon lopen dan “enkel nog maar het lopen en we zijn er” wordt.  Het parcours, bestaande uit 4 lussen, loopt langs enkele bekende toeristische trekpleisters. Ik was hier precies niet zo op gefocust want die kleine zeemeermin heb ik nergens gezien. Tijdens het lopen puur naar mijn gevoel geluisterd, geen snelheden, hartslagen..  enkel op mijn horloge kijken om mijn gellekes en drinken te timen. Exact gedaan als wat ik op training geoefend had (idem fiets) en geen klachten gehad.
Het lopen voelde de hele tijd goed aan, weinig verval en redelijk wat plaatsen opgeschoven. Geen man met de hamer of de houten benen waar Els mij voor gewaarschuwd had J. Nog even een versnelling tot aan de rode loper die ik na een looptijd van 4u02 bereikte. Vaak over nagedacht hoe ik mij op dit moment ging voelen… en uiteindelijk heb ik dit precies in een roes beleefd. Alles ging zo snel! Met een eindtijd van 11u23, wat ik nooit had durven hopen, loop ik binnen.

Nu, enkele dagen later, voelt het soms allemaal wat irreëel aan. Mijn hoofd wilt precies nog steeds verder trainen J. Gelukkig is er beeldmateriaal om mij ervan te verzekeren dat ik dit wel echt gedaan heb.. en iedere keer zorgt dit opnieuw voor een brede smile!  

Joris talks : The Legend Trail

Voor zij die Legends niet kennen een korte introductie. Legends trail is met 250 kilometer de langste trail van België uitgevonden door Tim en Stef. Het parcours telt +- 7500 positieve HM en +-7500 negatieve HM (vooral de negatievef worden belangrijker naarmate de wedstrijd vordert). In totaal zijn er 4 checkpoints om bij te tanken. Gezien de lengte is het traject niet uitgepijld, maar moeten alle deelnemers zelf navigeren m.b.v. voorziene kaarten en/of GPS. Het vertrek is steevast vrijdagavond om 18.00 aan de lokale brasserie van Achouffe Hierdoor trail je vaker ‘s nachts dan overdag.

Mijn specifieke voorbereiding voor Legends begon pas 4 feb, een goede maand voor legends, met de trail “From dusk till dawn”. Hier zou ik sinds lang nog eens ‘s nachts lopen over een parcours van 40k. Verder wou ik nog mijn nieuwe regenbroek testen. Helaas was er geen neerslag en was het vooral zweten in mijn regenbroek. De meerwaarde van het trainingsmoment vond erna pas plaats. Met legendary race directors Stef en Tim achter de toog kwam het besef dat ik veel te laat was begonnen met mijn specifieke voorbereiding. De concurrentie was er immers al maanden mee bezig. Er gingen zelfs geruchten dat sommige het hele parcours verkennen! Een pint en vele koffies later reed ik zeer gemotiveerd terug naar huis en plande mijn eerste 2 recce’s diezelfde nacht. Zaterdagochtend om 0500 AM dan toch maar gaan slapen.

De eerste recce was al meteen het volgende weekend. Ik vertrok 10k voor CP3 tot aan CP4. Dit is goed voor 60 kilometer in het totaal en de passage van de Ninglinspo. Door de winterse omstandigheden was het toch een pittige tocht geworden. Het weekend daarna was de volgende recce van CP4 tot de finish. De verkenningen waren zeker nodig, want veel van het parcours herinnerde ik me niet meer :-) Het feit dat ik beide recces kon afwerken, gaf me vertrouwen. Dit was iets wat me het jaar ervoor niet gelukt was (alhoewel ik legends toen wel had uitgelopen), raar maar waar.

Met nog een 10-tal dagen voor de start maak ik de balans t.o.v. vorig jaar. Conditioneel sta ik verder, de logistieke voorbereiding staat meer op punt, motivatie in overvloed. Mentaal ben ik zelfs klaar voor een wedstrijd van 250k. Vorig jaar liep ik slechts van CP tot CP. Ik moet er enkel nog voor zorgen dat ik blessurevrij en fit aan de start sta. De overige dagen denk en praat ik enkel nog over Legends. Bedankt karen voor je geduld ;-)

De eerste kilometers van een lange wedstrijd zijn nooit plezant. De blaas zit overvol, omdat je de dagen ervoor praktisch vergroeid bent met een bidon. Heel je lichaam voelt log, omdat je ruim boven je wedstrijdgewicht zit van al het carboloading. De spieren zijn niet wakker, omdat je toch niet opwarmt voor zo’n afstand. Verder bevordert het taperen de eerste inspanning ook niet. De kers op de taart is de rugzak van 5 kg. Om  toch even aan te geven dat trailers niet de hele afstand wandelen, de splits van de eerste 5k: 5:32, 4:44, 4:50, 5:27 en dan 7:43 met de eerste hoogtemeters. Van bij de start heb ik me in de kopgroep gezet. Met een vijftal malen we de hele eerste etappe af. Een super gevoel heb ik nooit gehad. Integendeel, na 20k waren mijn quadriceps al verzuurd en zat ik al in de bosjes met diarree.

Zaterdag 2:45AM kwamen we aan CP1 in Hotton. Door het goede weer wisselde ik mijn Salomon Speedcross in voor de Vario. Na een snelle bevoorrading stonden we een uur later terug buiten. Dirk (Legendary finisher 2016) zal door een valpartij nog voor CP1 dan al de wedstrijd moeten staken. Latere winnaar Teun die zelfs na ons binnenkwam, had de snelste bevoorrading en nam al 5 minuten voorsprong. Nog even liepen we in groep, maar daarna vormden de groepen die bijna het hele wedstrijdverloop zou typeren: Teun alleen op kop, met slechts enkele kilometers daarachter een groepje met Benny, Ivo en ik.

Zaterdag 11:30AM komen we aan CP2 in Oneux. Na een dik uur staan we weer met 3 buiten klaar voor de kortste etappe. Dit was ook de etappe waar het voor mij verkeerd ging. Met slechts 35k een onderschatte etappe. Daarenboven had ik me op alles voorbereid, buiten het goed weer. Alle soorten kledij had ik meegenomen buiten een korte broek. Namiddag was het 15°C en geregeld zonneschijn. Ik was zo jaloers op de lopers met een korte broek. Veel zweten, te weinig drinken en praktisch niets gegeten, ik voelde me slecht. 10 kilometer voor het CP lukte het me niet meer om te lopen. Noodgedwongen liet ik Ivo en Benny gaan. Ik dacht hoe lang de overige 100k al wandelend nog zouden duren en ik liet m’n hoofd hangen. Ik was er helemaal klaar mee. Aangekomen om 18:00PM aan CP3 dacht ik enkel aan slapen. Het voetbad sloeg ik over en meteen onder de douche, zodat ik kon slapen. Afspreken met Karen om mij wakker te maken, deed ik niet. Ik ben er klaar mee, Legends als eerste DNF is niets om je voor te schamen.

Wanneer Benny en Ivo wakker werden, vroegen ze of ik mee kwam. “Nee, vertrek maar zonder mij”, antwoordde ik. Nog later kwam Karen vragen of ze mij wakker moet maken samen met de volgende lopers die net zijn binnengekomen. Dan zou ik nog minstens 2 uur kunnen slapen. Ik dacht “nee, ik ben er klaar mee”, maar zei ja om snel terug te kunnen slapen. Helaas moest ik naar het toilet. Voor ik doorhad wat er allemaal gebeurde, had ik kleren aan, had ik gegeten en kreeg ik een massage. Damn, wat had Karen dit goed gedaan, want ik wou er helemaal mee stoppen. Sterker nog, op dat moment had ik terug goesting om te lopen.

Slechts 8k achter Teun, vertrok ik zaterdag om 22:50PM de nacht in voor een solo van 52k. Ondertussen kregen we ook het beste weer van heel het weekend. Een beetje druilerig weer met een temperatuur van een paar graden. Perfect om gas te geven. Door de massage voelde de benen als nieuw en in het kopke zat het weer goed. Heel de etappe liep ik met het beste gevoel van heel het weekend.

Aangekomen aan CP4 vertelde Karen dat de andere nog niet lang zijn toegekomen. Ik heb veel tijd kunnen goedmaken en achteraf gezien mijn finale al gelopen. De inhaalrace heeft veel energie gekost en ik maak de tactische fout om niet met de rest terug te vertrekken. Ik blijf nog even in het CP om daarna anderhalf uur te crossen om de kop van de wedstrijd te bereiken. Het zal een chasse patate worden, want zij zijn nu ook aan hun finale begonnen. Aangekomen aan CP4.1 bovenaan de skipiste zet ik me in de kampeerstoel en besluit dat de wedstrijd gedaan is. Benny en ik gaan het laatste stuk samen wandelen/joggen. Na 46h of een dikke 10h sneller als vorig jaar komen we samen over de finish.

Nog even mijn hoed af voor de winnaar Teun die een zeer sterke wedstrijd heeft gelopen, zo goed als alleen en enkel op kaart! Bedankt aan Stef en Tim om de wedstrijd te organiseren. Bedankt aan de vrijwilligers om ons te ondersteunen en het mogelijk maken om te finishen. Volgend jaar lijkt het me plezant om het eens langs jullie kant te beleven. Al lijkt 2020 me wel een mooi jaar om het nog eens te lopen ;-)

Omdat de afstand wel tot de verbeelding spreekt, hier nog een F.A.Q:

Zei je 250 kilometer?

Ja, 250 kilometer.

 

Waar is het?

Aangezien het een lus van 250km is, spreken we over heel de Ardennen. Niet van 1 locatie.

 

Hoelang slaap je?

Dat kies je zelf. Zolang je aan 4km/h gemiddeld komt, kan je slapen. De snellere lopers die tijd hebben om te slapen, willen zo snel mogelijk terug op het parcours zijn. De tragere die hier geen tijd voor hebben, worden met veel liefde uit de checkpoints gezet.

 

Hoever loop je aan 1 stuk?

De langste etappe telt 63km van de start tot CP1. Als pauzes van minder dan een uur niet meetellen dan 155km van de start tot CP3. Aan CP3 ben je toch al 24h non stop bezig. Dit is dan ook het moment dat velen even hun ogen sluiten.

 

Wandel je?

De natuur met zijn glooiend landschap bepaalt. Op kortere afstanden kan je al eens iets forceren. Op het langere werk krijg je de rekening achteraf wel gepresenteerd.

 

Hoe train je voor Legends?

Veel sporten, niet per se veel lopen. Mijn maandelijkse training-en wedstijdloopkilometers vanaf september: 150k, 220k, 120k, 110k, 220k en 180k in february

 

Hoeveel gellekes neem je?

Zeer weinig, 2 à 3 in 2017. Vorig jaar heb ik geleerd dat op zo’n afstand vooral het echte eten telt. Tussen elk checkpoint had ik altijd een kipburger, snee paleo vogelbrood, homemade notenbar, …

 

Wim talks : T2 Weiswampach

In de voorlaatste manche van het T2 circuit moesten we naar Weiswampach in Luxemburg. Ditmaal geen sprint afstand maar een kwart in een drafting formule. De afstanden zijn ons allen welbekend: 1500m zwemmen, 40km fietsen en 10km lopen.

Het fietsparcours zag er wel leuk uit. Een sterk golvende omloop met enkele steilere stukken, hier kon ik me volledig in vinden. Ook de loopronde was wat op en af, een wedstrijd die dus volledig op mijn maat was uitgetekend.

Het zwemmen vond plaats in een vijver waar het water al iets frisser was als we de laatste tijd gewoon waren, een 18 graden. Dit viel al bij al goed mee. Over de start van het zwemmen had de organisatie blijkbaar iets minder nagedacht. Na nog geen 100m moest er een haaks keerpunt genomen worden…

De start werd met een vrij mager toeterke gegeven. We zijn als team goed weg. Ik zie Mario, Jan en Joris langs en voor mij zwemmen. Aan het keerpunt begint de miserie voor mij: er word letterlijk over mij uit gezwommen en iets verder krijg ik een elleboog op mijn rechteroog. Gevolg is dat ik moest stoppen om de zwembril terug juist te plaatsen. Hierbij verlies ik dan ook nog de lens van mijn rechteroog. De aansluiting was ik natuurlijk helemaal kwijt, dit ging niet echt volgens plan.

Eenmaal uit het water begint het volgende gevecht, namelijk dit met mijn wetsuit wat ik niet openkrijg. Halfweg zat de ritssluiting vast. Ik probeer uit alle macht het pak van mij af te sleuren maar dit lukt niet. In mijn razernij scheur ik het pak tot bijna halfweg. Uiteindelijk ziet iemand van de organisatie mij bezig en snelt toe om te helpen die ellende van mijn lijf te halen. Het duivelke op mijn schouder gaf even aan om op te geven, maar ik heb toch maar de fietsschoenen aangedaan om er nog het beste van te maken.

En dat beste ervan maken viel nog mee. Ik wist ook dat de vogels vliegen waren en dat het niet meer om de knikkers ging, maar het gevoel in de benen was zeer ok. Het fietsen in de eerste ronde was bij momenten gevaarlijk. Met maar één oog op een onverkend fietsparcours was het vrij lastig bochten inschatten. Er werd in het groepje waar ik zat ook niet goed samengewerkt, het ging veel te traag naar mijn goesting. Ik zag ook geen peloton meer voor ons rijden, dus een sprong wagen was ook geen optie. Maar goed, tot daar de klaagrede. Na vier ronden waarin eigenlijk niet veel gebeurde kwamen we aan in de wisselzone.

In het lopen kon ik meteen tempo beginnen maken. Eindelijk kon ik mij ontdoen van de mannen (lees lamzakken) waar ik op de fiets mee samen zat. Dat was best leuk, ook het feit dat ik alleen maar ingehaald heb maakte dat ik er toch nog een fijne ervaring aan overhoud.

Als team stonden we als eerste in het algemeen klassement. Na vandaag staan we op plaats drie. Onze naaste concurenten TriGTen 3PT hadden wat team wijzigingen aangebracht waardoor ze toch iets beter uit de verf kwamen. Dit geheel terzijde want het was een heel leuke en gezellige namiddag waar elk van ons het beste van zichzelf heeft gegeven en is dat nu net waar we bij Triatlon Team Limburg zo goed in zijn!

De volgende en laatste editie gaat door in Ieper, half september. Tot dan!

Groeten Wim

 

Erwin talks : IM Maastricht, my second edition

Plots zie je dat de zouttabletten van de waterontkalker op zijn en denk je : ik ga een zak of 3 halen in de Hubo.

Op dinsdag van de wedstrijdweek… Woensdag haal je die uit je koffer en til je twee zakken van 25 kg in de container van de waterverzachter.

Zaterdagvoormiddag ben je dan nog druk in de weer met de voorbereiding van je tijdritfiets in gebogen houding. Dat kon ook eerder maar ik ben nogal een last minute man.

Tegen de middag voel je dan een sluipende pijn opkomen in je onderrug die langzaam erger wordt. Naar Maastricht rijden om je fiets in te leveren lukt nog net.

En ’s avond zit je dan aan de Dafalgan Forte en Brufen maar veel verbetering is niet merkbaar. Zou ik niet mijn gezond (?) verstand gebruiken en forfait geven ? Blijkbaar gaat bij mij gezond en verstand niet samen…

Toch waren een paar dingen die me nog wat hoop gaven : 1) flexibiliteit van de rug was nog prima 2) enkele weken geleden had ik nog een acute lumbago gehad na het verpotten van een enorme kamerplant (je weet wel , balans in het gezin want Sigrun had me dat al weken gevraagd) en toen kon ik na 2 dagen zonder pijn fietsen, lopen en zwemmen. Alleen op en van toilet was toen wat moeilijker J. We zullen morgenvroeg wel zien.

 

Na een onrustige nacht loopt om 4u30 de wekker af. Yep, ik heb nog veel pijn. Uitgebreid ontbijt naar binnengewerkt met een Dafalgan forte en in duisternis naar Maastricht.

Mijn tip voor Ironman Virgins : ga bij aankomst in de wisselzone ’s morgens direct naar het toilet want een half uur later staat er een rij van 50 man/vrouw. Zo bespaar jezelf die stress toch al.

Mijn fiets was lekker droog gebleven na de storm van afgelopen nacht omdat ik uit voorzorg er een grote gele fietshoes van Powerbar rond had gewikkeld. Recuperatie van materiaal van vroegere wedstrijden levert toch wat op.

Rugpijn is toch wat beter alhoewel ik me afvraag hoe ik ga kunnen lopen want wandelen doet al pijn. Het objectief van vandaag is de wedstrijd uitdoen en daar hebben we 16u15 voor. Aan 6 km/h is dat 7 u voor de marathon en dan heb ik nog 9u15 over het fietsen en het zwemmen. Tijd zat dus J

 

De zwemstart voor de agegroupers komt dichterbij en ik plaats me in de groep van een verwachte eindtijd van 1u20. Ben toch wel blij dat het systeem van “rolling start” is in gevoerd. Vroeger zat je met 2000 en zelfs 3000 in de wasmachine van de zwemstart. Dat zijn heel veel lijven, armen en benen die allemaal dezelfde richting uitgaan.

 

De laatste 2 maanden hebben jullie me niet meer gezien tijdens de clubtrainingen. Dat was niet omdat ik jullie niet meer leuk vond J. Heb me toen echt gefocust op lange duurtrainingen in het lopen (3×30 km gedaan) en fietsen op het parkoers (3 x 165 km). Daarnaast lange zwemtrainingen (voor mijn doen althans) van 3,6km met de overige trainingen nadruk op techniek.

En die zwemtraining voelde ik tijdens de wedstrijd. Rustig begonnen want het eerste deel is stroom opwaarts. Kon niemand vinden om in de voetjes te hangen. De Australian exit (geen idee waarom men dat zo noemt, maar wel een welgekomen rustpunt). Zwemtijd na 1600 m is identiek aan die van 2016. Een goed begin dus. En nu hebben we wind (stroom) in de rug. Na exact 1u20 (goede inschatting J) krabbel ik aan wal. Lopen naar T1 zit er even niet in. Dan maar wandelen maar na een 100 m gehoorzamen de beenspieren weer.

 

Rustig gewisseld en dan op weg voor het fietsgedeelte.

Bij de eerste pedaalslagen voelden mijn benen als watten aan. Oei, dat is al veel minder. Rustig blijven en de eerste 45 km tempo in bedwang houden. Geleidelijk aan verdwijnt het “wattengevoel” en komen we in de wedstrijd. TT houding gaat goed en we rijden rustig de vele heuvels op en af (dacht ik toch J). Ik had een fietstijd van 6 u in gedachten en leek heel goed te lukken zonder te forceren.

Een tweede tip voor Ironman Virgins : probeer nooit of nooit iets nieuws tijdens een wedstrijd. Mijn loopschoenen en fietsschoenen zijn aan vervanging toe maar dat had ik nog even uitgesteld. De tijdritwielen van Mario (waarvoor dikke merci voor het gebruik) had ik al op training getest. Op vlak een parkoers en wedstrijd… Maar niet op de Hallembaye… Want dan zou ik gemerkt hebben dat het grootste tandwiel achteraan een stukje kleiner is dan dat van mijn eigen wielen. En zou ik niet, naar mijn gevoel, in groot verzet naar boven gereden zijn onder luid protest van mijn bovenbenen en aan een trapfrequentie van 50… Ondertussen nog bedreigd geweest vanaf het balkon door een pipo die me een pak slaag wou komen geven omdat ik op een pleintje in Zichen stond te plassen (en een dafalgan te nemen). Hij vroeg of ik dat thuis ook in mijn tuin deed. En ik zei naar waarheid : “ja, en mijn zoon ook”. Daar werd die niet blij van..

Na 3 u staan we heelhuids in Maastricht. Of toch wat cm² vel verloren. Bij de kanaalheuvel in Riemst wist ik, door mijn parkoerskennis, dat je snel op klein verzet moet schakelen. Dat deed ik dus, alleen liep mijn ketting eraf en kreeg ik die trappend er niet meer op. En dan val je als een beginneling op je snuit (elleboog).

De tweede rond ging ook lekker en ik begon meer en meer fietsers in te halen. Nog even de Hallembaye over met bovenbenen die bijna ontploffen. Bovengekomen denk ik dat ik in de hemel ben want ik hoor iemand “hallelaujah” roepen. De engel blijkt echter een Amerikaanse triatlete te zijn die ook blij is dat ze boven is.

Na 6 u zit het fietsen erop. Ik heb precies hetzelfde gemiddelde als in 2016 (29,6km/h).

 

En nu nog een marathon lopen. Ik weet nog niet of ik daar veel zin in heb. Rustig wisselen. Sanitaire verpozing op het toilet en we beginnen er aan.

Mijn rug houdt zich best goed. Maar vanaf de eerste kilometers voel ik een pijnlijk protest in mijn bovenbenen. Nog nooit in die mate meegemaakt. We negeren dat protest en haspelen toch 24 km af met telkens deugddoende aanmoedigingen van familie en de clubleden. Steek toch wel een hart onder de riem. Na 24 km moet ik noodgedwongen op overleven/aankomen modus overschakelen.

Ondertussen zie ik Joris en Nico aan de overkant passeren. Ze lopen dus achter mij. Ik heb ze me wel nooit voorbij zien steken. Ofwel had ik een complete black-out ofwel hebben ze een binnenwegje gevonden. Els tikt me even op de schouder aan km 38 en dat geef me opnieuw vleugels J. De laatste 3,5 km trek ik me weer op gang. Daar voor ook geprobeerd maar dat lukte niet. En loop ik tegen 12km/h naar de finish. Nog een spurtje om nog een concurrent in de laatste 25 m voorbij te steken. “You are an Ironman !  Het blijft deugd doen om dat te horen ook al is het elfde keer.

 

Bij vorige Ironmans recupereerde ik heel snel. De laatste paar dagen voel ik me echter alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden… Maar het betert. Vichy komt er over een dikke twee weken aan. Dat is een vlak(ker) parkoers en kan alleen maar beter gaan.

Joris talks : Ironman Maastricht Relay (run)

Voor de 2de maal nemen Maarten, Mario en ik deel aan de relay. Vorig jaar bleven we bij het fietsen en lopen niet gespaard van pech. Ook al zei de teamkapitein: “dit jaar is het Just for fun”, waren we gebrand op een betere prestatie. Nadat ik in maart mijn focus had verschoven van ultralopen naar de kortere triatlon, stonden de duurlopen op een laag pitje. Eind mei was ik uiteindelijk toch terug begonnen met specifieke duurlopen met deze wedstrijd in het achterhoofd. Na een 2-tal duurtrainingen vond ik het toch moeilijk te combineren met de overige groepstrainingen. De oplossing was simpel: laat de duurtrainingen vallen en blijf focussen op het kortere werk.

2 maanden later krijg ik in de wisselzone de chronochip overhandigd van Mario. Met een ruime voorsprong van bijna een kwartier op het 2de relay team begin ik aan de marathon. “Just for fun” herinner ik me nog. Ik weet heel goed welke tijd de 2de kan lopen en dus ook mijn tijd. Ik had toch liever iets specifieker getraind :-). De eerste kilometers zijn zalig. Op kop van de relay-wedstrijd en nog geen druppel zweet te bespeuren. Het is vooral de adrenaline onderdrukken en het hoofd erbij houden. Raar toch zoveel aanmoedigingen, terwijl het team al de inspanningen heeft gedaan. Maarten zette ‘s morgens met 49’ een stevige tijd neer. Daarna vloog Mario naar de 1ste plaats en bouwde vervolgens de voorsprong uit. Slechts 4h45 had hij nodig. Straf nummer.

Na de 1ste ronde passeer ik de bevoorradingspost die wordt bemand door JTTL. Terug een adrenaline boost en Maarten roept dat de 2de net is gepasseerd. Wow bijna een hele ronde voor. Enkele stappen verder , besef ik dat het een dubbele post is en dat de voorsprong dus een pak minder is. De hele ronde blijft ik in het ‘wiel’ van iemand die zijn 1ste ronde bezig is. Terug aan de finish klok ik halverwege de marathon af in 1h30. Nog enkele kilometers blijft hij pacen, maar eenmaal aan de Maasboulevard zakt het tempo te snel. Op kilometer 26 voel ik de hete adem van het volgende team en ik ga alleen verder.

Time gap t.o.v het 2de team.

Met de ruime voorsprong van in het begin heb ik de eerste helft ‘relax’ kunnen lopen. Ideaal voor een negatieve split neer te zetten. Gedurende de volgende kilometers neemt de ‘perceived effort’ serieus toe, en de splits zijn nog enkele seconden sneller. Bepaalde stukken kijk ik in de verte op zoek naar de fietser van het achtervolgende team. Terwijl ik de kilometers aftel, meen ik halverwege de laatste ronde hem gezien te hebben. Ik vond het tempo al hoog, maar de laatste 6k zal nog sneller moeten. Nog enkele kilometers volhouden en eenmaal voorbij de JTTL post en in de stad lijkt het vanzelf te gaan. Met de handen in de lucht loop ik over de finish. Kippenvel…

Een podiumplaats op een IM event is individueel onhaalbaar. Maar als team staan we sterk. Bedankt JTTL voor deze kans.

Tot slot nog een dikke proficiat voor het JTTL dames team met hun 1ste plaats, het JTTL heren team met hun straffe prestatie, Geoffrey en Erwin you’re an ironman en bedankt aan alle vrijwilligers aan de bevoorrading. Jullie gevens ons vleugels.

We Are A Very Good Team

Het mag toch gezegd worden dat we dit jaar als team goed uit de verf komen. Individueel zijn we geen hoogvliegers, maar in de breedte zijn we best wel goede amateurkes. In de T2 competitie staan we momenteel op de eerste plaats en gisteren deden we het goed in de Ironman Maastricht Team Relay. Collectief presteren we dus sterk.

Ons Ladies Team in Maastricht … of beter gezegd ons lappenmandteam kaapte zomaar de eerste plaats weg. Twee van deze atleten ondergingen dit jaar een serieuze medische ingreep en zijn nog niet 100% gerevalideerd om opnieuw de 3 sporten te trainen, dus voor hun was dit event een extra motivatie om fit te blijven en de motivatie hoog te houden. Het resultaat mag gezien worden. Zeker ook een pluim voor de loopster … want zij stoomde zich in een kort tijdsbestek klaar voor een pittige marathon. Knap werk ladies.

Bij de heren deden er twee teams mee. Eén voor de stad Bilzen en één van onze club. Ieder team had zijn eigen targets en werkte deze ook naar best vermogen uit. In het verslag van Nico kunt u meer lezen over zijn ervaring.

Team Bilzen had de ervaring van 2016 en verdedigde nu de kleuren van de Stad. De zwemmer nam in de start oud wereldkampioen Fré van Lierde op sleeptouw en mocht dan een poosje in zijn voeten hangen om hem daarna kwijt te spelen in het gewirwar van de Australian Exit. Toch bleef de schade beperkt en mochten we als derde team de timingchip wisselen. Het fietsonderdeel verliep vlot, mooi weer, matige wind, droge wegen. Het parcours is zwaar en wordt al te gemakkelijk onderschat, dus die kennis hadden we wel in ons voordeel. Toch was de verrassing groot dat we met 14min voorsprong de fakkel mochten doorgeven aan de loper. En zo volgde er onverwacht een zware opdracht! Hoe moesten we dat tactisch aanpakken, want het eerste achtervolgende team had een snelle marathonner in dienst en deze liet onze ruime voorsprong zeer snel verdwijnen? Gelukkig bleef onze run-star verstandig on feet en hield hij extra reserve in de tank. Het venijn zit zoals altijd in de staart. De laatste ronde kwam zijn versnelling en tegelijkertijd krijgt onze achtervolger een enorme dreun. First Relay Team ! Proficiat !

Speciale dank en felicitaties aan Elke en sponsor Huls die deelnamen voor Team Riemst. Zij wonnen de mixed-relay titel.

Tussendoor ook een proficiat aan Geoffrey, Erwin en Erik die succesvol een Ironman individeel afwerkten.

Keep on training !

Mario Appermans

 

Nico Talks : Mijn eerste marathon

Gisteren liep ik mijn eerste marathon, tijd: 3h22 (avg 4’50). Ik kreeg de kans om mee te doen met de Ironman Team Relay met onze club Triatlon Team Limburg. Beslissing pas genomen begin juli na mijn halve afstandstriatlon in Geraardsbergen op 2 juli, waar ik de halve marathon liep onder de 1h30. Op dat moment was dat ook mijn langste loopafstand.

Coach Mario had er vertrouwen in, we zijn immers triatleten met een brede basisconditie.

Op 7 juli vertrok ik op vakantie voor 2 weken naar de Dolomieten met een inderhaast samengesteld schema met 3 duurlopen per week: W1: 60min, 100 min, 90min; W2: 120min; 120min; 120min. Die 2de week was een ware beproeving want ik had daar geen vlak loopparcours. 120min was 1uur met 400hm klimmen en 1uur dalen. Vooral de afdalingen, waren loodzwaar voor de onderbenen, het resulteerde finaal in een beenvliesontsteking. Na die 2 weken dan nog 1 week blijven doortrainen in België: 8km; 16km en 12km in combitraining met fietsen.

Dit was mijn marathonvoorbereiding aangevuld met nog enkele dagen ontstekingsremmers. Week voor de marathon niet meer gelopen.

 

Wedstrijddag gisteren eerst nog genoten van de Ironman zwemstart en om 14h10 kreeg ik van teamlid Wim de chip om aan het afsluitende loopnummer te beginnen. Ik ben pijnvrij kunnen vertrekken en zat vrij snel in het ritme van Geraardsbergen. Halfweg klokte ik 1h30 maar toen kreeg ik last van serieuze blaren. Verval werd hierdoor al veel te vroeg ingezet, na 25km kon ik niet meer sneller dan 5’/km, staplengte werd kleiner en hartslag zakte naar 130bpm (eerste helft van de wedstrijd nog ts 155-160).

Het was dan ook aftellen de laatste 5 km, maar dankzij de aanmoedigingen van het “thuispubliek”, o.m. onze clubleden aan de bevoorrading en ook mijn oude loopvrienden van Team Paluko hebben we de klus kunnen klaren.

De aankomst was een van mooiste momenten, teamlid Henny stond klaar en we mochten samen over de meet op de feestelijke markt van Maastricht. Jammer dan Wim er niet kon bijzijn want met zijn sterke fietstijd had hij ook een belangrijk aandeel in onze 7de plaats bij de mannen en 10de plaats overall.

Nu enkele dagen de blaren verzorgen en de rest van het seizoen korte afstanden afwerken. De marathon was een fantastische ervaring, zeker in die onvergetelijke Ironman omgeving. Mijn uitdrukkelijke dank gaat dan ook naar onze club dat ze mij deze kans hebben gegeven.

Langer hoeven we bij deze marathon ook niet stil te staan: de echte toppers zijn dan ook de Ironmannen die ook nog moesten zwemmen en fietsen.

 

Nico Haneca

7 augustus 2017

Cas Talks : Maastriathlon

Op 15 juli 2017 was de Steengoed Maastriathlon toe aan zijn tweede sprint wedstrijd, net zoals ik. Hier een kort verslagje over het verloop van de wedstrijd.

Om 12u30 plaatste ik mijn spullen in de wisselzone, aangezien de wedstrijd om 13u begon. Plots zie ik langs me Pieter staan. Onze club is dus weer goed vertegenwoordigd.
13u en het startschot wordt gegeven, maar ik zou mezelf niet zijn moest ik niet net op dat moment met een collega-triatleet aan het babbelen zijn. Na lekker wakker geschud te zijn begin ik aan een sterk zwemnummer. Zwemmen is mijn sterkste onderdeel.

Ik kom mooi als tiende uit het water, met mijn badmuts op halfzeven en mijn wetsuite dat maar moeilijk uit wil. Na een redelijk snelle wissel spring ik op mijn fiets maar helaas ging dit een stuk minder snel. Dat het parcours loodzwaar was, had daar waarschijnlijk ook wat mee te maken.

Haarspeldbochten, lange stroken met tegenwind en af en toe een slechte weg maakten het er dan ook niet makkelijker op. Ondanks dat stayeren toegelaten was, kon ik pas na 15km bij een groepje aansluiten. Resultaat is een 34ste tijd met het fietsen. Dan terug naar de wisselzone, waar het weer zeer vlot verloopt en in een mum van tijd begin ik aan het lopen. Dat gaat beter dan het fietsen, maar is ook nog niet hetzelfde niveau als het zwemmen.

Ik finish in 1u10min, goed voor een 13e plaats in het algemene klassement en een 3e plaats bij de M18.

Conclusie: wat meer fietsen en lopen, en wie weet finish ik binnen een paar jaar wel wat hoger op het podium. Ik vermoed dat twee keer per week deelnemen aan de fietstraining in groep me hier zeker bij gaat helpen. Ik weet dus wat me te doen staat! Maar alles op zijn tijd, want met haast bouw je geen conditie op hé

 

Toby Talks : Afzien in Vilvoorde

Op zondag 9 juli lagen Yente en ik in het water van de jeugdtriatlon in Vilvoorde. Het was voor mij de eerste triatlon dus ik was nogal nerveus. Toen het startschot werd gegeven begon de adrenaline te komen. We moesten eerst 500 m zwemmen en voor mij is dat niet het snelste onderdeel.

Voor de wedstrijd begon waren er nog wat verwarringen over als je een wetsuit mag aandoen of niet maar Yenthe en ik hebben besloten om het niet te doen en voor mij was dat een domme keuze want dan ging ik wat sneller. Toen ik uit het water kwam (als laatste) liepen we naar de wissel en was het volgend onderdeel fietsen.

Ik vind van mijn zelf dat ik één van de snellere fietsers was. Het was 10 km fietsen met nogal wat tegenwind. Ineens kwam er een meisje in mijn wiel rijden met een scheidsrechter en langs maar die zei niets dus zij kwam mij voorbij en ik reed toen in haar wiel maar toen zeiden ze tegen mij dat ik dat niet mocht doen dus ik heb ze maar weer ingehaald en nog 5 andere jongens.

En toen kwam het laatste onderdeel: lopen, het was een afstand van 3 km, het lijkt weinig maar als je daarvoor al hebt gezwommen en gefietst dan is het geen pretje. Ik had het de eerste km al zwaar want ik kreeg steken ter hoogte van mijn longen dus ik kon moeilijk ademen maar de techniek die de trainers mij hebben geleerd hielp mij er wel door. Ik vond het een hele mooie wedstrijd om mee te beginnen.

Met dank aan de coach en de trainers.

Toby Bamps

 

Challenge Geraardsbergen: Ode aan de JTTL-groepstrainingen

Zondag 2 juli stonden teammaat Mark en mezelf aan de start van de Challenge Geraardsbergen. Deze LD zat vorig jaar nog bij Sportevents (1000/90/10) en maakte dit jaar voor het eerst deel uit van internationale Challenge Family als volwaardige 70.3 (1900/90/21). Dit resulteerde meteen in 615 starters (met oa 34 pro’s) over 29 nationaliteiten (zie ook http://challenge-geraardsbergen.be). Op de diverse sociale media zijn ondertussen tal van positieve reacties te vinden over dit topevent, zowel wat betreft organisatie, deelnemersveld, parcours, bevoorrading ed. Er kwam ook een samenvatting op Sporza – voor de geïnteresseerden, meeste info te vinden op https://www.facebook.com/ChallengeGeraardsbergen/.

Alvorens in te gaan op mijn eigen sportieve ervaring in Geraardsbergen, wil ik eerst teruggaan naar de groepstrainingen de voorbije 8 maanden. Onze club heeft al een paar jaar met trainer Ludo reeds 2 uitstekende zwemtrainingen per week. De fietstrainingen zijn ook van hoog niveau, deze winter zijn hier nog diverse rollentrainingen in groep bijgekomen (met video, alles er op en eraan). De echte kwaliteitsinjectie is dit seizoen echter gekomen bij de looptrainingen.

In november 2016 zijn we aan Industriepark/Sportoase in Tongeren de looptrainingen met een wit blad begonnen, het is te zeggen: eerst technisch goed lopen en dan pas intensiteit en volume. Onze coach Mario was o.a. een cursus in London gaan volgen en wilde dit seizoen vooral focussen op kwaliteit. Ter ondersteuning werd ook videomateriaal op de JTTL-drive gezet.

Eerste trainingen dus echte les in techniek, voorzichtige opbouw naar hogere intensiteit naar jaareinde, rustig aan na Nieuwjaar en verdere opbouw naar eerste pieken eind februari, begin maart. We kregen alle mogelijke varianten op het menu: sessies 300m, 1000, 2000, 3000, lange duurloop, recuperatieloop, en tot op vandaag ook  nog steeds permanente individuele coaching op looptechniek, de trainer laat er zijn eigen looptrainingen zelfs voor vallen.

Hoeveel keer heb ik niet moeten horen: “buik intrekken op 3/10, let op je voetlanding, armen zijn voor de stabiliteit, probeer grondcontacttijd te verminderen, lichtjes voorover buigen, benen verder naar achter uitduwen,…”.

Ik kon het eerst niet geloven: wij hebben toch allemaal loopervaring, moet ik nu op mijn 47^ste nog mijn loopstijl veranderen ? De coach kon mij en de clubmaten echter overtuigen om vol te houden, we hadden vertrouwen in zijn werkwijze, ik heb dan ook geen enkele looptraining gemist (met uitz. van die 5 keer waar ik de voorziene groepstraining individueel ben gaan doen).

De resultaten spreken boekdelen: geen blessures, ontspannen loopgevoel en al meteen leuke looptijden op Kerstcorrida Meeuwen en de latere tri’s van mei en juni (Lac de l’eau d’heure, Caveman, Retie).

De grote test voor mij was op 2juli jl., de halve marathon binnen de tri 70.3 Geraardsbergen.

De wedstrijd kon ik starten met een fatsoenlijke zwemtijd van 35min over 1,9km. Een forse verbetering tov een jaar eerder in Geraardsbergen toen ik nog 21min zwom over 1km. Het fietsen was gevaarlijk met het natte wegdek en bochtig parcours, de Muur 2x defensief opgereden, gelukkig zonder af te stappen. Ook hier kon ik mijn tijd van vorig jaar op de 90km met een kwartier scherper stellen, net onder de 3h.

Na een rustige sanitaire stop in T2, kon ik relatief fris aan het looponderdeel beginnen. Ik zat meteen in het spoor van Tine Deckers, de latere winnares die aan haar laatste van de 3 ronden begon. We liepen samen rond de 4’15 en op de atletiekpiste ging ik haar voorbij. De  resterende kilometers van deze halve marathon kon ik ritme van 155bpm en pace rond de  4’15 verder aanhouden met maar 1 gedachte in mijn hoofd: onze groepstrainingen en techniek: “trek je buik in, buig voorover, let op je voeten, goed uitduwen, armen ontspannen,…”

Het resultaat mag er zijn: 1h28 of 49^ste looptijd op 421 finishers, pro’s inbegrepen (algemeen 171^ste in 5h13)

Mijn dank gaat dan ook uit naar de club, de coach en mijn trainingsmakkers zonder wie ik al die looptrainingen niet had kunnen volhouden.

Ik hoop ook onze (nieuwe) JTTL-ers te kunnen inspireren om maximaal op de looptrainingen aanwezig te zijn. Ik begon met triatlon in januari 2016 en het rendement dat we kunnen halen met 2 à 3 kwalitatieve looptrainingen over niet meer dan 40 loopkilometers per week, doet toch geweldig veel deugd.

Nico Haneca

7 juli 2017

Mark VC talks : Challenge Geraardsbergen

Dit weekend stond de Challenge Geraardsbergen op het programma. Het doel was om dit jaar fit aan de start te staan van deze wedstrijd, beter zwemmen, beter fietsen en nog harder werken aan de conditie. Het feit dat er dit afgelopen seizoen op alle vlakken serieus getraind is geweest gaf het rustig gevoel dat al het mogelijke gedaan is om zo goed mogelijk aan die start te staan. Bedankt Mario en Ludo! Echter, afgelopen weken en nog daags voor de wedstrijd maakte ik mij nog zorgen over een kwetsuur aan de adductoren. Maar zelfs dit leek niet in de weg te staan van dat voldaan gevoel. De deal was dat als ik er teveel last van zou krijgen in de wedstrijd, ik eventueel zou opgeven. Zo simpel kan het soms zijn. Echter, zowel tijdens als na de wedstrijd had ik tot mijn grote verbazing geen enkele last van de kwetsuur. Gelukkig maar, dus niet moeten opgeven. Mijn moeder, een boerendochter, komt uit deze buurt en familie en vrienden stonden aan de kant, stel je voor. Dat maakte het hele avontuur een beetje speciaal. Uiteindelijk ben ik ergens geëindigd op een plaats dat op dit moment, denk ik, mijn niveau weergeeft.

Op organisatorisch niveau was de eerste editie van deze halve Challenge een succes. Echt niets op aan te merken. Alle puzzels vielen perfect in mekaar. Een top evenement op een top locatie. Beste bevoorrading en je voelt duidelijk aan dat er op lange termijn wordt geïnvesteerd, met als trekker de stad zelf. Bovendien was de constante factor doorheen de hele organisatie de gemoedelijke sfeer; de enigste ophitsing was op de muur zelf waarbij de menigte je gewoon naar boven tierde, gelukkig maar!

De wedstrijd: heerlijk van genoten waarbij mijn goesting naar triatlon nog verder gegroeid is. Zwemmen: de rolling start voedde de gemoedelijke sfeer. Resultaat 35’, zeer tevreden. Bij de transitie moest ik wel even zoeken naar mijn “fiets” zak die iemand op de grond had gegooid.  Geen paniek. Fietsen. In de eerste kilometers was het even wennen aan de lage druk van de banden. Het regende en door die lage druk was het vooral oppassen geblazen. Het feit dat ik het parcours vooraf had verkend, gaf wel een extra duw in de rug. Het parcours is zwaar en zelfs het kleine aantal vlakke stukken gingen omhoog. Op de stukken waar ik hoopte te vlammen (tussen Vianen en Geraardsbergen) was er tegenwind. Uiteindelijk moesten we 2 keer de Muur op. De weg ernaartoe zorgde wel voor wat spanning. Zal ik kunnen blijven zitten op de natte kasseien? Oei het stuur staat weeral scheef? Uiteindelijk viel dit best mee en bij het begin van de tweede ronde scheen uiteindelijk de zon. Na 2u55’ mocht ik mijn fiets overhandigen en iemand stond al klaar met de “loop” zak. Top vrijwilligers. Lopen. Het parcours was vlak met telkens een pittige helling naar de Markt toe. Gelukkig zorgde Hans Cleemput voor de nodige sfeer en moesten we hem 4x passeren. Het feit dat hij telkens mijn naam afriep en in het hol van de leeuw steeds verwees naar “Triatlon Team Limburg” gaf extra moed. Met een looptijd van 1u46’ ben ik middelmatig tevreden. Daar moet ik nog beter voor trainen.

Bij de finish stond Nico mij op te wachten. Inspirerend- als jongervaren triatleet zo een prestatie kunnen neerzetten getuigt van iemand met een duidelijk doel. De aankomst was ook een top evenement. Belgisch feest met friet, bier en mattentaarten à volonté. In deze regio in België waar het drankgebruik piekt, moest ik natuurlijk niet lang zoeken naar mijn trouwe supporters. Het eerste discussiepunt was “Manneken Pis”…

Steven talks : Indeland triatlon

Zondag 25 juni stond ik aan de start van mijn 2^e halve triatlon. In Damme haalde ik vorig jaar een tijd van 5u03 en daar wilde ik dit jaar minstens 15 tot 20 minuten van af pitsen.

Om 10u15 werd het startschot gegeven voor het zwemmen. Gelukkig met wetsuit! Ik startte op de 3^e rij ongeveer en kon de 1,9km zonder veel problemen afwerken. Ik klokte af op 34 minuten. Daar was ik best tevreden mee.

In de 1^e wisselzone volgde mijn slechtste onderdeel van de dag. Bij het inchecken kreeg ik te horen dat de wisselzone niet genummerd was en dat iedere atleet zelf een plaats mocht uitkiezen. Als een rookie had ik deze plaats niet goed in mijn hoofd geprent, waardoor het een tijdje zoeken was. In totaal heb ik 8 minuten over de wissel gedaan.

Het gaf me wel een boost om de verloren tijd op de fiets goed te maken. Ik had meteen een goed gevoel en haspelde de eerste 20km (deels gestuwd door de wind) af tegen 41 gemiddeld. Het 2^e deel van het parcours was een pak lastiger. We kregen nu de wind vol in het gezicht, en er kwamen nog een 3-tal kuitenbijters kort na mekaar met percentages rond 10%. Ik bleef wel continu atleten inhalen. De 2^e ronde verliep zowat hetzelfde en zat er niet zoveel verval op. Eindtijd voor de 88km: 2u25 – gemiddelde snelheid 36,2. Ik lag dus op schema voor mijn verhoopte eindtijd.

De wissel van het fietsen naar het lopen verliep veel vlotter. Ik wist nu wel mijn plaats goed zijn en kon snel starten aan de afsluitende 20km. Ik wilde enthousiast starten aan een tempo rond 4min10-4min15. De eerste 10km heb ik dit kunnen aanhouden, maar dan kreeg ik het moeilijk. Het tempo zakte en ook mentaal was het doorbijten. Die rotwind begon me nu echt wel de keel uit te hangen. Enfin, ik slaagde er toch in om onder 1u30 te blijven.

Onder de finishboog klokte ik mijn Garmin af en zag ik tot mijn verbazing 4u38 als eindtijd! Ondanks de lastigheidsgraad had ik mijn verwachting toch nog ruim overtroffen. Ik ben dan ook super tevreden naar huis gekeerd. Volgend jaar 4u30? 4u25?

Succesvolle zondag voor Triatlon Team Limburg

Na onze picknick en open-water-swim van vrijdag, onze Ironkids van gisteren in Riemst waren we vandaag zowel in Geel als in Retie actief. Onze jeugd zwom vandaag de examenstress van zich af met dikke podiumplaatsen op de 500m. Knap werk !

De volwassenen gingen namiddag door naar Retie en Wim schreef hier een leuk verslagje over :

Wim Talks : T2 series in Retie

Vandaag stonden we aan de start van de derde manche in het T2 circuit: een sprint triatlon waar met alle teams samen starten, dus geen klassieke ploegentriatlon waar elk team afzonderlijk zijn ding kan doen tegen de klok.

Dit maakte dat we tactisch wel goed te werk moesten gaan. Ons team bestond uit Maarten, Yitse, Jan, Joris, Nico, Pieter, Mario en mezelf.

Maarten kon als snelste zwemmer met de kopgroep mee en zich laten meedrijven op de fiets. Mario en Yitse werden als troefkaarten ingezet op de fiets. Aangezien dat Yitse na het EK van afgelopen weekend wat rustiger aan kon doen werd afgesproken dat hij niet hoefde te lopen maar wel ons team zo goed mogelijk naar voor moest brengen op de fiets. Dit samen met Mario (die in de voormiddag al een leuke 8km had gezwommen) om zo Jan, Joris en mij af te zetten aan de kopgroep en de loopbenen zoveel mogelijk te sparen. Tot zover het plan.

Het water was nog juist wetsuit waardig, ongeveer 22 graden. De 750m werd gezwommen in een vrij smal kanaal. Yitse en Maarten leggen zich in het midden van de groep, de vier anderen helemaal links tegen de kant. Het start signaal gaat af en we zijn vlot weg. Ondanks het smalle kanaal is het nog vrij comfortabel zwemmen. Als laatste van ons team kom ik uit het water en wissel samen met Jan.

Snel de fiets op want we moeten gaan achtervolgen. Na een 200m zien we dat Mario ons al opwacht. Vanaf dat moment was het gewoon diep in de beugel en maken dat we het wiel van Mario niet losten. Het gaat snel op het vlakke parcours, niet veel later zien we de groep van Yitse en Joris al rijden. Eenmaal de aansluiting gemaakt kon Yitse mee zijn ding doen. Mario en Yitse rijden de longen uit hun lijf om ons naar voor te brengen. Na de tweede ronde zien we de kopgroep, Mario en Yitse gooien de handdoek na hun meer dan verdienstelijk kopwerk en ik steek een cartouche af om met Jan en Joris de aansluiting te maken naar de groep van Maarten. Eenmaal in de kopgroep, wat een vrij omvangrijk peloton was , werd vooral veel rondgekeken en een paar uitvallen gedaan die nergens toe leiden. Iedereen was zich aan het voorbereiden op het allesbeslissende lopen.

Maarten en ik zijn eerst uit de wissel, Joris en Jan volgen kort achter ons. Ik moet even zoeken om het juiste tempo te vinden. Gelukkig passeert Joris die in een stevig drafje passeert met nog een atleet. Dit had ik juist nodig om terug een versnelling bij te schakelen, ik kan op 20m blijven hangen en we diepen onze voorsprong op de andere teams uit. De finish is er eindelijk.

Joris loopt als eerste teamlid over de streep, gevolgd door mezelf, Maarten en Jan. Goed voor plaats 7,8,9 en 17. Even afwachten hoeveelste we geëindigd waren omdat de puntentelling nog gedaan moest worden, maar al vrij snel kwam de uitslag: ETL gaat lopen met de dagoverwinning! Nu blijkt ook dat we ook op de eerste plaats in het algemene klassement staan, met tien punten verschil op TRIGT en 3PT. Dat gaat nog spannend worden!

Ook Nico en Pieter maakten er een mooie wedstrijd van, zij hadden een vrijbuitersrol en konden hun eigen koers … euh … race varen.

Dank aan de supporters die ons vooruit schreeuwden, en dank aan het team voor een geslaagde wedstrijd.

Op naar de volgende!

De jeugd in Geel @KempischKanaalZwemmen

The oldies in Retie

EK Triathlon age group 2017 Kitzbuhel – M18/19 – Yitse Lemmens

Hier een klein verslagje van mijn weekend en wedstrijd.

Donderdag avond, stress thuis, ik heb dan pas mijn Belgische tri-suit gekregen maar mijn Belgisch shirt is er niet bij, na mailen naar de verantwoordelijke krijgen we gewoon te horen dat hij daar niets kan aan doen. Dus vertrekken zonder shirt.

Vrijdagmorgen, eerst nog naar school om examen wiskunde af te leggen en dan naar huis om, om 1200 stipt te kunnen vertrekken richting Oostenrijk, samen met mijn papa, mijn opa en mijn nonkel. Na een rit van juist 8 uur (zonder files) aangekomen aan het hotel, juist op tijd om de avondmaaltijd nog te nuttigen. Daarna naar de kamer om te gaan slapen.

Op zaterdag staat er gewoon chillen en alles bekijken op de planning. Na het ontbijt gaat we naar de wedstrijdzone om alles te bekijken waar dat ik moet zijn. Alles ziet er groot en goed georganiseerd uit. In de voormiddag hebben we dan ook nog even naar de wedstijden van de dames gekeken om daarna in het centrum van Kitzbuhel de registratie te gaan doen. Blijkt dat de Engelse delegatie hun eigen registratie uren heeft (van die organisatie kan de Belgische bond nog iets leren). Na registreren eerst iets eten. Daarna stond de verkenning van het fietsparcours op het programma. Samen met mijn Opa (zijn fiets hadden we ook meegenomen) begon de verkenning van het parcours. De eerste 7 km waren vlak tot licht dalen maar dan kwam er een pittige helling van 15% gedurende 1.5 km, daarna de afdaling, een stukje vlak. Deze ronde moesten we 3 maal doen (totaal 42 km). Tijdens de verkenning kwam ik tot de conclusie dat mijn achterrem het niet goed deed en deze had ik toch wel nodig. Maar goed dat mijn papa een deel materiaal had meegenomen. Na een beetje stressen omdat het aanspannen van de rem niet verliep zoals we wilden kregen we het toch voor elkaar om alles in orde te krijgen, en konden we fiets in de wisselzone gaan plaatsen. Nu terug naar het hotel en rusten voor de wedstrijd van zondag.

Zondagmorgen, opstaan om 0530 hr, vertrekken om 0600 hr richting wedstrijd omdat de wisselzone maar open was van 0615 hr tot 0715 hr om alle materiaal klaar te zetten en de fiets nog eens na te kijken.

Alles klaar, nu wachten tot ik mag starten om 0805 hr. Mijn agegroup start samen met andere groepen (18-29 jaar).

Klaar start, ik zit dadelijk in een goed ritme en kom als 22 ste van de 100 van mijn startwave uit het water en als 4 de van mijn agegroup met 19:22 op 1500 m, op dat moment heb ik daar zelf geen idee van maar de supporters langs de kant roepen dit naar me.

Met een snelle wissel tussen het zwemmen en fietsen start mijn fiets parcours, ik zit dadelijk in een goed ritme dus knallen maar. Op de eerste helling zie ik dat er veel atleten zijn die hier in de problemen komen, zo licht mogelijk schakelen en duwen; ik haal maar net rond de 10 per uur op de helling maar ik rijd er veel voorbij. Tijdens de vlakken stukken gaat het heel snel, er is weinig controle op het parcours en veel fietsers, dus af en toe profiteren van de anderen. Achteraf blijkt dus dat ik de 2 de fietstijd heb van mijn agegroup 1:15:43 op 42 km.

Dan de wisselzone in om de loopschoenen aan te trekken, snelle wissel wederom en dan maar lopen, juist buiten de wisselzone is er de eerste bevoorrading, snel een beker water en dan door. Na 1.5 km is er een 2  de bevoorrading en ik neem een beker iso. Nog een 2 km verder slaat het noodlot toe, hevige buikpijn en ik moet overgeven (op dat moment liep ik op de 2 de plaats maar dat wist ik zelf niet).

De eerste 5 km waren daardoor heel slecht 26 min op 5 km maar toen ik terug water kon drinken aan de eerste bevoorradingspost heb ik mijn tempo terug omhoog kunnen brengen zodat ik de volgende 5 km aan 22 min heb gelopen totaal tijd van 48:49 wat de 5 de looptijd is, en waardoor ik op de 4 de plaats geëindigd ben. Ik ben heel tevreden over mijn wedstrijd maar er had mss meer ingezeten.

Dank aan Mario en heel het JTTL Team om me te helpen met de voorbereiding van mijn eerste EK.