Julian Talks about Stein :

Jan Talks : T3 serries @Antwerp

Op 17 juni stond met de Port of Antwerp triathlon alweer de derde manche van de T3 series tweede divisie op het programma. Het betrof een draft legal kwarttriathlon die helaas voor ons al om 8u30 van start ging.

Ons team bestond uit Maarten, Mario, Joris, Wim, Geoffrey en mezelf.  Lekker vroeg vertrekken en een beetje zoeken naar de parking maar toch ruim op tijd ter plaatse.

De start is in het water met één hand aan het ponton.  Na het startschot is het wel een redelijk gevecht voor je positie.  Het keerpunt staat ook niet echt goed aangegeven dus maar goed dat er een atleet tegen mij zwemt zodat ik toch op tijd terugkeer.  Het terugzwemmen verloopt  een stuk rustiger.  Eens uit het water zie ik Mario voor mij lopen en in de verte sneltrein Joris die volgens mij een minuut uitloopt in de 650m-lange wisselstrook.  Wanneer ik aan de wisselzone kom, zie ik Maarten net vertrekken voor het fietsonderdeel.

Aan de fiets gekomen, is Joris ook net weg en staat Mario ook te wisselen.  Ik doe sokken aan met het oog op m’n Ironman van volgende week (om zeker geen blaren of wondjes aan de voeten krijgen). Intussen is Wim ook aan de fiets en we vertrekken met ons drieën tegelijk.  Mario begint onmiddellijk op kop te sleuren en Wim kan vlot meewerken.  Ik heb het aanvankelijk altijd wat moeilijk in het begin (de leeftijd?) maar kan toch ook mijn deel van het werk opknappen.  We belanden in een groepje van een man of 10 maar ondanks het roepen en tieren vlot de samenwerking niet echt dus geraken we niet meer in de kop van de wedstrijd ondanks dat er af en toe serieuze cartouchen worden afgeschoten.

Na 40km fietsen aan 41km/u komen we in de tweede wissel.  Joris, Wim en ik lopen er ongeveer gelijktijdig weer uit maar het tempo van Joris en Wim is voor mij te hoog gegrepen.  Maarten is intussen al onderweg op het loopparcours.  Mario die zich opgeofferd heeft op de fiets zal de loopproef niet meer afwerken.

Teamcoach Mark (S.) leidt ons gezwind door deze wedstrijd met actuele tussentijden en tips.

Geoffrey heeft helaas de aansluiting met ons groepje niet kunnen maken en werkt zich net achter onze groep in het zweet.

Na een sterke collectieve prestatie finisht Maarten op plaats 6, Joris op 7, Wim op 14 ik op 22 en Geoffrey op 37. Onderweg hoorden we ook nog de aanmoedigingen van ene zekere Roel M. uitvinder van “een moureauke”

Aan WATTS was weer weinig te doen maar volgens mijn telling behaalden we weer zilver.  Dit wil zeggen dat we onze plaats in de top 3 verstevigen.

Nu rust en volgende week mijn hoofddoel van dit jaar.  Ironman Nice…

Raf talks : Dit seizoen …

Hier 2 verslagen van Raf zijn wedstrijden

Ilumen111

Kraichgau 70.3

Els Talks :  … alles komt goed (Weert 2018)

Zaterdag 9 juni, een testwedstrijdje om 14u30, dan is er nog ruim tijd om boodschappen te doen, daarna valieske maken, rap iets eten en vertrekken. Dus, niet goed voorbereid vertrok ik iets te laat naar Weert. Ver vóór ik de stad in reed, stootte ik op de eerste wegversperring, een vrijwilliger wees me terug en raadde me aan langs de andere kant van het kanaal naar de zwemstart te rijden. Veel te laat kwam ik aan de zwemstart, wist ik veel dat dit 3km van de inschrijving was!

Dan maar halsoverkop met de fiets mijn rugnummer gaan halen. De tweede wisselzone was nog eens op een andere locatie dus daar kon ik zeker niet meer naar toe. Toen ik mijn fiets in de wissel zette, ontdekte ik dat mijn repen en gels nog in de auto lagen, hopelijk is er voldoende bevoorrading … De referee zei dat ik mijn loopschoenen onder mijn trisuit mocht steken tijdens het fietsen, dus dat was al ok. Een bereidwillige atleet stelde voor om mijn loopschoenen aan zijn vriendin te geven, zij zou ze in de wisselzone zetten. Help, komt dat wel goed?!

Ik was net op tijd aan de start om “Hallo Wendy” te zeggen en weg waren we. Tussen gele badmutsen naar gele boeien zoeken is geen makkie.

Tijdens de eerste fietsronde merkte ik dat er helaas geen bevoorrading was, wat nu gedaan?! Bij de eerste doortocht vroeg ik aan een dame om “Jolien van Bioracer” te zoeken en haar te vragen om wat sportfood te halen. Bij de tweede doortocht stond Jolien daar met repen en gels, thx! Bij het fietsen toch wat ingehouden om voldoende reserve over te houden voor het “gevreesde” lopen.

Oef!! Mijn loopschoenen stonden in de tweede wisselzone op me te wachten (thx aan de onbekende heer!) Ik liep samen met een andere dame de transit uit, ze had mijn gedroomde tempo en een perfecte stapfrequentie. 5km lang was ze mijn “haas” nadien ik moest ze laten gaan maar ik had voldoende mentale focus om niet aan de vermoeide benen te denken en voldaan te finishen.

Erwin in the running for World Champion

Onze golden boy Erwin heeft zich met zijn sterke race in Kraichgau geplaatst voor het WK 70.3 in Nelson Bay (Zuid Afrika)

Proficiat!

Sylvia Talks : Een wedstrijdrelaas van het enige groene eendje in het blauwe meer …

Zaterdag 09 juni’18 stond de recreatieve sprint in de Stadstriathlon in Weert op het programma. Het was niet echt een bewuste keuze om hier aan mee te doen, maar aangezien Yordan en J-P mee gingen doen aan de ouder-kind triathlon had J-P mij ook maar ingeschreven, tja?!

We waren al wat laat vertrokken en een wegomleiding zorgde ervoor dat we omstreeks 12.30u aankwamen. Om 13.45u was mijn briefing gepland, dus naar onze inschatting waren we ruim op tijd. We hadden echter niet gerekend op de wachttijd aan het inschrijfbureau, het klaarmaken van de fietsen met toebehoren en de wachttijd bij de wisselzone voor het loopparcours. Daarbij bleek de wisselzone voor het loopparcours en de wisselzone voor het fietsparcours 6 km uit elkaar te liggen, waardoor we op de fiets via een fietsroutenetwerk door het bos werden geleid.

Dit liep niet helemaal zoals gepland, waardoor we om 13.45u in de wisselzone van het fietsparcours aankwamen en ik de briefing mis liep. Stress alom, fiets ophangen, alles snel klaar leggen en het strand op. Nog even het water in om te wennen aan de watertemperatuur, snel navragen rond welke boeien ik moest zwemmen en toen ging de toeter al … dus rennend door het zand het water in.

Om me heen kijkend tijdens het zwemmen kwam ik er al snel achter dat ik het enige “groene eendje in het blauwe meer” was, aangezien iedereen een roze of gele badmuts op had die we bij de inschrijving hadden gekregen. Door het missen van de briefing had ik de groene JTTL-badmuts op gedaan, waardoor ik wel goed herkenbaar was voor mijn 2 trouwe supporters J.

Na een paar slagen crawl geprobeerd te hebben ben ik hoestend en proestend overgestapt op schoolslag. Gelukkig kon Ludo mij niet zien zwemmen, anders had hij me zeker uit het water gehaald (sorry Ludo!). De golfbewegingen van 150 andere zwemmende tri-atleten om me heen maakten dat ik me heel goed moest concentreren op mijn ademhaling. Lichte paniek kwam bij me op. Red ik dat wel, 800 meter zwemmen? Wat is dat ver! Een stemmetje binnen in me zei dat ik rustig moest worden en me concentreren op mijn ademhaling. Dat hielp wel. Nadat ik rond de laatste boei was gezwommen heb ik goed kunnen doorzwemmen, zodat ik gelijk bleef met een paar andere dames die verwoede pogingen deden om crawl te zwemmen. Ik kwam bij de 5 laatste zwemmers uit het water. Enigszins duizelig rende ik naar de wisselzone.

Bij mijn fiets gekomen wou ik meteen drinken aan mijn bidon, maar de sportdrank was door de hitte zo warm dat het niet te drinken was. Een gelletje wat ik als reserve bij mijn fiets had gelegd was ook oververhit, dus niet in te nemen. Dan maar op karakter verder! Sokken aan, fietsschoenen, helm en bril op en lopen met de fiets in de hand. Eindelijk over de streep gelopen mocht ik op mijn fiets stappen en heb ik eens diep gezucht … het genieten kon beginnen! Een heerlijk parcours van 18km langs het kanaal met ruime bochten maakte dat ik mijn snelheid kon vasthouden.

De door Mario aangeleerde bochtentechniek kwam goed van pas, door de bocht heen kijken! Door het inhalen van een aantal andere atleten kreeg ik weer zelfvertrouwen. Het ging goed, gewoon op souplesse fietsen, dit ging veel beter dan mijn zwemgedeelte . Na 2,5 ronde kwam ik aan bij de wisselzone van het loopparcours. Afstappen, lopen en … de zoektocht naar mijn loopschoenen kon beginnen!

Ik heb 3 rijen doorgeworsteld voordat ik mijn bak met loopschoenen terug vond. Wat een duffe ellende. En boos dat ik op mezelf was! Ik had nog zo goed opgelet toen ik mijn schoenen ging wegzetten, in rij 7 aan de rechterkant moest ik zijn. Alleen kwam ik nu van de andere kant binnen, waren de rijnummers niet zichtbaar en had natuurlijk iedereen dezelfde zwarte bak die door de organisatie was uitgereikt. Er was geen enkel herkenningspunt. Doordat er al fietsen in de rekken hingen was ik het overzicht kwijt en moest ik bijna in iedere bak kijken of het mijn loopschoenen waren. Wat frustrerend! En wat heb ik veel tijd verloren bij die wisselzone!

Dan toch maar proberen het beste ervan te maken en te gaan lopen. De eerste km ging moeizaam met kleine passen en het gevoel of ik op een luchtkussen liep. Maar al snel kreeg ik weer grip op mijn benen en probeerde ik mezelf aan te zetten om “bewuster” te lopen met grotere passen. Het was heet, de temperatuur bij mezelf liep ook op, dus af en toe wel wat water genomen om af te koelen. Ook de waterstralen van de tuinsproeiers van de omwonenden gaven verkoeling. Gelukkig stonden Yordan en J-p me aan te moedigen, dat had ik echt nodig en deed deugd! Toen ik bij de 3^de km door een vrouw werd ingehaald was de maat vol. Dat liet ik toch niet gebeuren zeker? Tempo omhoog dus, aftellen en maken dat ik over die eindstreep kwam!

Ik finishte uiteindelijk nog als eerste vrouw in mijn categorie 50+. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet maar het is me gelukt. Het was een ongelooflijke en tevens onvergetelijke ervaring!

Als ik terug kijk op een periode waarin ik na een valpartij 2 schouderoperaties heb ondergaan tussen november’17 en april’18 en pas vanaf jan’18 met zwemtraining ben gestart, dan mag ik zeker heel tevreden zijn! Ik heb veel leerpunten uit deze wedstrijd gehaald, wat maakt dat ik met nog meer uitdaging volgende week aan de start van de sprint tri in Stein ga staan.

De dag eindigde met een overwinning van de ouder-kind triathlon door Yordan en J-P. Alles bij elkaar dus een TOP-dag!

@Met dank aan de inspanningen en tips van de trainers van JTTL en mijn fysiotherapeut die me nog wekelijks onder handen neemt om mijn schouder los te maken.

Sportieve groet,

Sylvia

Wim talks : T3 in Retie

Afgelopen zondag stonden we met het TTL-T2-team aan de start van de sprint in Retie. Een individuele drafting wedstrijd waar elke plaats van de teamleden verrekend en opgeteld wordt in een aantal punten.

Het weer is al enkele weken aan de warme kant dus het zwemwater van het kanaaltje was meer dan voldoende opgewarmd zodat het zonder wetsuit zwemmen werd. Niet echt een probleem vond ik, zo wordt het zwemmen nog wat ‘eerlijker’.

Eenmaal in het water leg ik me op de derde rij, zodat ik vlot meekan in de flow van de snelle zwemmers die voluit vertrekken en ik geen overbodige energie verspil. Het zwemmen verliep vrij vlotjes en na 750m hijs ik me zij aan zij met Joris de ladder op.

In de wissel is het ook vrij relax, geen wetsuit dat uitgewrongen moet worden, dat is ook eens leuk. Nieuweling Julian zien we uit de wisselzone vertrekken na een super zwembeurt, Joris en ikzelf zijn samen de wissel uit om wat achterstand goed te maken op de fiets.

De benen komen onder stoom en we kunnen met een paar mannen goed ronddraaien zodat we vrij snel de omvangrijke groep van Maarten in het vizier krijgen. Eenmaal dat we de aansluiting gemaakt hadden viel het tempo stil. Niemand had nog zin om deze grote groep van zeker 25 man op sleeptouw te nemen en voluit te rijden. De snelheid was bij momenten zo traag dat het wel leek op een ritje richting Scherpenheuvel om een kaars te branden.

Als we bijna aan de wisselzone zijn is het zaak om goed vooraan te zitten in het peloton zodat we niet gehinderd worden bij het keren en draaien vlak voor de wisselzone. Dit lukt vrij goed en we kunnen met drie TTL’ers samen aan het lopen beginnen.

Ikzelf neem de eerste loopronde van de 5km voor mijn rekening, Maarten neemt daarna even de kop over maar kende een mindere dag in het lopen door een kramp in de kuiten. Ronde twee was het de beurt aan Joris, waardoor dit een prima teamwedstrijd geworden is! Tijdens het lopen was de drukkende hitte in de windstille dorpskern niet echt leuk. Gelukkig waren er een heel aantal buurtbewoners die een tuinslang op hun oprit hadden gezet en zo voor verkoeling zorgden.

Bij het schrijven van dit verslag verneem ik dat we tweede team zijn geworden vandaag en dat we opklimmen naar de derde plaats in de klassement! Super!

Volgend weekend gaan we met het team naar Antwerpen voor de volgende editie. Ik ben benieuwd wat we daar kunnen neerzetten.

Groeten

Wim

Joris talks : T3 – divisie 2

De tweede divisie van de Team Triathlon Series ging gisteren van start in Doornik met de ploegenformule. Op het programma stond een 1/8ste ploegentriathlon van 5 a 7 deelnemers, waarbij de tijd van de vijfde atleet telt.

ETL was naar Doornik afgezakt met 7 sterke atleten. Voor veel van ons was dit de 1ste triathlon van seizoen. Tijdens de triathlon stapelde de foutjes zich dan ook op: navigatie bij OWS, zwembrilletjes die niet 100% passen, schakelproblemen, ongeschoren benen, fiets nemen voor de helm op te zetten, m.a.w. de routine was dus nog wel wat zoek. Maar we mogen tevreden terugblikken op de wedstrijd.

Het zwemmen lag in lijn met vorig jaar. Het fietsen was net iets trager, maar iedereen was frisser voor het lopen, waardoor we hier enkele seconden/kilometer konden afpitsen.

Met een uiteindelijke 5de plaats (24ste alg.) heeft ETL zeker hun start niet gemist voor het nieuwe triathlonseizoen.

De komende maand gaan we de conditie nog aanscherpen en klaarmaken voor het volgende wedstrijdblok (Retie, Antwerpen).

Zwemloop Valkenburg

De zwemloop in Valkenburg is een feit.

Voor de eerste wedstrijd van seizoen 2018 vond ik hem zeker geslaagd. Ik had mij wel wat vergist met de timing, ik was 3 uur te vroeg daar…

Maar ook dat hield mij niet tegen om alles op alles te zetten om de wedstrijd tot een goed einde te brengen.

Het eerste onderdeel was zwemmen, jammer genoeg ook mijn minst goede onderdeel.

Het was 500m zwemmen en het ging verrassend goed, ik startte wel een beetje snel door de adrenaline maar ik heb mij nog goed kunnen inhouden door de tips & tricks van Ludo.

De tegenstand in zwemmen was ongeveer van hetzelfde niveau als mij – behalve 1 jongen, hij zwom 6min 30sec op de 500m. Mijn tijd was 8min 8sec, de trainer was er content van.

Na het zwemmen komt natuurlijk het lopen maar de wissel om van het zwemmen naar het lopen te gaan was niet echt goed georganiseerd, het was op de bankjes in het zwembad dus het was glibberen en glijden daar.

Het loopparcours was 5km lang en zeer steil op sommige punten. Ook zoals bij het zwemmen was het niveau van de tegenstanders ongeveer gelijk. Ik ben als 4^de uit het water gekomen maar al snel zag ik mijn doelwit lopen.

Ik heb rustig opgebouwd tot ik bij haar was en dan een versnelling ingezet om van haar weg te lopen. Na het keerpunt heb ik ZLTC wat aangemoedigd en hun coaches hebben mij op het laatste de peptalk gegeven die ik nog had.

Mijn looptijd was 22min 56sec, dat kon beter vind ik dus trainen maar.

Dit was de eerste wedstrijd met een podium plaats maar jammer genoeg wilde mijn vader niet meer wachten dus ik heb hem gemist maar gelukkig was Tristan Hilven (hij was 2^de) zo vriendelijk om mijn medaille mee te nemen en mij te bezorgen.

Tot de volgende

Gr

Toby

Targets 2018 – Nieuwjaarsrede van de voorzitter

Beste leden,

2018 heeft zich ondertussen al vlot in gang gezet. We hebben net een geweldige SOS-party achter de rug. Even tijd voor een nieuwjaarsspeech …

We zijn weeral een jaar verder en het is inderdaad waar … de tijd vliegt! Bedankt voor 2017!
En het mag gezegd:”Het gaat vlotjes, het loopt smooth binnen TTL”.

De clubdoelstellingen voor 2017 waren :
– een uitbreiding van onze samenwerking met Ironman Maastricht
– het bestaande wedstrijdaanbod verder uitbreiden met een recreatieve wedstrijd
– het beter uitwerken van onze maatschappelijke zetel
– een project groeifietsen voor de jeugd op poten te zetten
– en op langere termijn willen het aanbieden van trainingen overdag voor specifieke doelgroepen

Op het laatste item na – want daar hebben we helemaal geen werk van gemaakt – mogen we alles met een groen vinkje aanduiden.
Big smile alom.

Het afgelopen jaar deden we als TTL met 3 teams mee in IM-Maastricht, kaapten we hier zelfs de winst weg met 3 knalprestaties, hadden we triatlon- als IM-rookies, traden we toe tot het IM Legacy Program, liepen we tot zelfs 3h11 op een Ironmanmarathon en begonnen we te beseffen dat hierdoor Hawaii een mogelijkheid wordt, wonnen we met een uitgekookte supertactiek de T2 manche in Retie en eindigden als 3de in de T2-eindstand. Allemaal zaken die interessant zijn, in het oog van de sportwereld opvallen, maar zeker niet doorslaggevend genoeg om te kunnen zeggen dat dit nu een goed jaar was.

Neen, de echt belangrijke verwezenlijkingen speelden zich op andere gebieden af, zoals … 9 nieuwe jeugdleden in het najaar, bomvolle zomerkampen triatlon, extra budgetten dankzij Trixxo voor het project groeifietsen, de Ilumen111 die op één dag uitverkocht, nieuwe en betrouwbare jeugdtrainers die naast kwaliteit ook stabiliteit kunnen leveren (je kan er op rekenen), een nieuw event in Kanne dat TVL haalde, en dan onze 3 toffe trainingsstages (zwemstage, jeugdstage en Port Grimaud), het eigen initiatief vanuit de ledengroep (zie bvb SOS-party), de goede vrijwilligerswerking en -opvolging, … dat zijn de zaken die het verschil maken.

Bedankt hiervoor!

Maar ter plaatse blijven trappelen is niet goed. We kunnen niet blijven genieten van onze 2017-successen. Het moet vooruit. En als we dan ons oog naar de toekomst richten denk ik dat het vooral belangrijk is om onze visie te te blijven vasthouden. “Triatlon voor iedereen die het beste uit zichzelf wil halen en daarbij de kernwoorden Passie, Respect en Balans kan waarmaken.”
Dit maakt onze groep zo tof.

Welke zijn onze ambities voor 2018?

• De club meer professioneel maken, want dat is de enige manier om als sportclub te overleven
• Daarom hebben we de jeugd- en volwassenwerking al opgesplitst in 2 verschillende vzw’s. Op die manier is er een beter overzicht en kan er adequater ingegrepen worden.
• De jeugdwerking kwalitatief en kwantitatief laten stijgen.
• We hebben voor onze jongste doelsgroep zelfs 3 nieuwe events klaar staan, nl een kidstriatlon in Bilzen, in Kanne en in Paal
• Nederlands Limburg vraagt om samenwerking ivm een Euregionaal Talentencentrum
• Een recreatieve trainingsgroep Tri Active opstarten binnen TTL
• Via onze nieuwe sponsors komt de insteek om naar een Busines-community te groeien. Dit vraagt enigsinds meer tijd, maar onze brainstorm loopt al op volle toeren …
• En mede met het oog op die Businesscommunity en de oprichting van Tri Active ook de mogelijkheid behouden om doelgroepspecifieke trainingen overdag aan te bieden

Voila … weeral een druk jaar in het verschiet. Laten we er van genieten en keep on moving ! Live is simple … swim, bike, run … Niet te veel nadenken, just do it!

Mario Appermans

Geoffrey talks : Mijn debuutseizoen als triatleet

In april 2016 sloot ik mijn voetbalcarrière op een mooie wijze af door de titel te winnen met Kortessem VV. Het einde van een hoofdstuk, het begin van een nieuw. Als sportman is de finish halen in een Ironman altijd een droom geweest van mij. Tijd om deze droom te verwezenlijken. Vermits ik (bijna) geen ervaring had in de triatlon zocht ik naar een club in de buurt. 2 Keuzes: JTTL of ZLTC. Die van JTTL hebben de mooiste website en de filosofie die hierop uitgelegd staat kan me wel bekoren. Even een mailtje sturen naar een zekere Mario Appermans om te kijken of ik eens mag komen meelopen op training: ‘Kom maar zwemmen, want lopen kan iedereen’. Nog voor mijn eerste training had hij al meteen mijn zwak punt gevonden, duidelijk een kenner.
In september begon ik dus met de clubtrainingen met 1 groot doel: Ironman Maastricht 2017!

Met plezier zakte ik steeds af naar de clubtrainingen. Zelfs zwemmen deed ik niet met tegenzin… Ik had duidelijk een goede clubkeuze gemaakt. Een 10 op 10 voor begeleiding en sfeer. Ik kon niet wachten om aan het seizoen te beginnen. De Ironman was nog veraf, maar ik kon gerust wat wedstrijden gebruiken in de voorbereiding. De winterduatlon in Wachtebeke, Tri Herderen, Bilzen111, Caveman en Nisraman brachten me uiteindelijk tot in Maastricht. Tussen door waren er nog een langlaufstage met het werk, een MTB-race in Zuid-Afrika en een week trekken in Corsica. Niet de voorbereiding uit het boekje maar wel één zonder blessures en met wedstrijdresultaten in stijgende lijn. Fysiek en mentaal voelde ik me dus klaar voor de grote uitdaging.

Op 6 augustus was het dan zover. Proberen zoveel mogelijk genieten en steeds de marathon in het achterhoofd houden was het advies wat ik mee kreeg. Ik besloot me dan ook niet op een streeftijd vast te pinnen, maar de wedstrijd op gevoel af te werken. Wat een beleving! Ik kan niet zeggen dat ik de hele wedstrijd heb kunnen genieten, want de laatste 15km in de marathon waren enorm zwaar, maar dat gevoel aan de aankomst… Kippenvel! En dat in een tijd van 9u52min27sec. Een prestatie waar ik toch wel trots op ben.

Op dat moment was het seizoen 2017 meer dan geslaagd. Amper twee weken later werd ik voor de tweede keer papa en kwam er van trainen niet zoveel meer in huis. Ik heb toch geprobeerd om de conditie nog wat te rekken om de triatlons van La Roche en Ieper nog te kunnen meedoen. Al bij al waren ook deze wedstrijden nog goed meegevallen.

De honger naar triatlon is dus alleen maar groter geworden dit jaar. Op naar volgend jaar, met als grote werkpunt het zwemmen. Omdat ik van statistieken houd heb ik toch even mijn wedstrijden van 2017 in grafiek gezet.

Conclusies:

• Beste triatlon : Caveman
• Beste wedstrijd : Nisraman (duatlon)
• Beste zwemnummer : IM Maastricht
• Beste fietsnummer : Caveman
• Beste loopnummer : Caveman

T2 in Ieper – De strijd om op het podium te blijven

Dag iedereen, bij deze het laatste verslag van de T2 series. De vorige editie moesten we naar Luxemburg, nu was het de hele andere kant uit namelijk Ieper. Opnieuw een kwarttriatlon maar dan non drafting, en het zwemmen zou maar 1000m zijn. De organisatie had zijn best gedaan om het parcours langs verschillende bezienswaardigheden uit de Eerste Wereldoorlog te laten lopen. Er werd gezwommen langs de Ieperse Vesten, op de fiets zouden we passeren langs Hill 62 en het lopen ging onder de Menenpoort door.

Het weer hadden we alvast mee, zonnig en droog. Aan de inschrijvingen zagen we dat de watertemperatuur een schamele 14,5 graden bedroeg, dat is al best fris te noemen. Fietsen en schoenen in de wissel gezet en op naar de zwemstart. Een 300m wandelen naar de startboxen waar we volgens onze vooropgestelde zwemtijd mochten aanschuiven want er was een rolling start voorzien.

Het startschot wordt gegeven en we mogen eindelijk het water in. Het was heel even erg fris maar dat was bijkomstig. Wat volgde heb ik echter nog nooit meegemaakt. Die Ieperse Vesten leken meer op een modderbeek dan op zwemwater. Onder water was de zichtbaarheid zero door de rondwemelende modder en het minste water wat je binnenkreeg was eigenlijk een teug zand. Maar goed, na een 1000m was ik blij dat ik me uit die smerige gracht kon hijsen.

Eindelijk de fiets op. Ik had al gauw door dat het parcours niet echt mijn ding was: lange oplopende wegen tussen de velden met nog een toetsje wind erbij. Het bolde niet zo echt lekker. Na 30km voel ik de benen leeglopen en krijg ik een hongerklop, vreemd want dit soort wedstrijden kan ik normaal zonder voeding rond krijgen. Gelukkig had ik wel een gelleke bij, voor als het nodig is. Dat was nu dus het geval. Eens de koolhydraten in het systeem zitten ben ik al bijna aan de wisselzone.

Het lopen dan. Ik was benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen na die hongerklop maar blijkbaar hadden ze er nog goesting in. Het looprondje was wat keren en draaien met een paar hellingkjes in, stukken kasseien, maar ook wat langgerekte stukken. Ik kon relatief tempo houden en nog een heel aantal atleten inhalen die me op de fiets met volle geweld voorbij reden, dat is altijd deugddoend.

Aan de finish is nog niet duidelijk of we onze derde stek op het podium kunnen behouden. Dan maar eerst omkleden en wat genieten van de zon voor de podium ceremonie begint. Na lang wachten begint een lange ceremonie. Voor elke categorie was er een podium voorzien, zelfs voor de eerste Ieperling. Eindelijk wordt het T2 podium omgeroepen: Triatlon Team Limburg is derde in de daguitslag en derde in de eindranking!

Als afsluiter nog even meegeven dat seizoen 2017 heel leuk was. Er is een zeer goede sfeer en een hechte club!! Op naar seizoen 2018!!

Groeten

Wim

Raf Talks : Viersel en de Wasmachine

Na de Caveman Triathlon in Kanne kriebelde het half augustus om nog eens deel te nemen aan een volgende wedstrijd. Last minute schreef ik me in voor de kwarttriatlon in Viersel eind augustus.

Erwin Talks : Nabeschouwing Maastricht

(Mario : mijn excuses voor de late publicatie)

“Plots zie je dat de zouttabletten van de waterontkalker op zijn en denk je : ik ga een zak of 3 halen in de Hubo.” Op dinsdag van de wedstrijdweek… Woensdag haal je die uit je koffer en til je twee zakken van 25 kg in de container van de waterverzachter. Zaterdagvoormiddag ben je dan nog druk in de weer met de voorbereiding van je tijdritfiets in gebogen houding. Dat kon ook eerder maar ik ben nogal een last minute man. Tegen de middag voel je dan een sluipende pijn opkomen in je onderrug die langzaam erger wordt. Naar Maastricht rijden om je fiets in te leveren lukt nog net. En ’s avond zit je dan aan de Dafalgan Forte en Brufen maar veel verbetering is niet merkbaar. Zou ik niet mijn gezond (?) verstand gebruiken en forfait geven ? Blijkbaar gaat bij mij gezond en verstand niet samen…

Toch waren een paar dingen die me nog wat hoop gaven : 1) flexibiliteit van de rug was nog prima 2) enkele weken geleden had ik nog een acute lumbago gehad na het verpotten van een enorme kamerplant (je weet wel , balans in het gezin want Sigrun had me dat al weken gevraagd) en toen kon ik na 2 dagen zonder pijn fietsen, lopen en zwemmen. Alleen op en van toilet was toen wat moeilijker J. We zullen morgenvroeg wel zien.

Na een onrustige nacht loopt om 4u30 de wekker af. Yep, ik heb nog veel pijn. Uitgebreid ontbijt naar binnengewerkt met een Dafalgan forte en in duisternis naar Maastricht.

Mijn tip voor Ironman Virgins : ga bij aankomst in de wisselzone ’s morgens direct naar het toilet want een half uur later staat er een rij van 50 man/vrouw. Zo bespaar jezelf die stress toch al.

Mijn fiets was lekker droog gebleven na de storm van afgelopen nacht omdat ik uit voorzorg er een grote gele fietshoes van Powerbar rond had gewikkeld. Recuperatie van materiaal van vroegere wedstrijden levert toch wat op.

Rugpijn is toch wat beter alhoewel ik me afvraag hoe ik ga kunnen lopen want wandelen doet al pijn. Het objectief van vandaag is de wedstrijd uitdoen en daar hebben we 16u15 voor. Aan 6 km/h is dat 7 u voor de marathon en dan heb ik nog 9u15 over het fietsen en het zwemmen. Tijd zat dus J

De zwemstart voor de agegroupers komt dichterbij en ik plaats me in de groep van een verwachte eindtijd van 1u20. Ben toch wel blij dat het systeem van “rolling start” is in gevoerd. Vroeger zat je met 2000 en zelfs 3000 in de wasmachine van de zwemstart. Dat zijn heel veel lijven, armen en benen die allemaal dezelfde richting uitgaan.

De laatste 2 maanden hebben jullie me niet meer gezien tijdens de clubtrainingen. Dat was niet omdat ik jullie niet meer leuk vond J. Heb me toen echt gefocust op lange duurtrainingen in het lopen (3×30 km gedaan) en fietsen op het parkoers (3 x 165 km). Daarnaast lange zwemtrainingen (voor mijn doen althans) van 3,6km met de overige trainingen nadruk op techniek.

En die zwemtraining voelde ik tijdens de wedstrijd. Rustig begonnen want het eerste deel is stroom opwaarts. Kon niemand vinden om in de voetjes te hangen. De Australian exit (geen idee waarom men dat zo noemt, maar wel een welgekomen rustpunt). Zwemtijd na 1600 m is identiek aan die van 2016. Een goed begin dus. En nu hebben we wind (stroom) in de rug. Na exact 1u20 (goede inschatting J) krabbel ik aan wal. Lopen naar T1 zit er even niet in. Dan maar wandelen maar na een 100 m gehoorzamen de beenspieren weer.

Rustig gewisseld en dan op weg voor het fietsgedeelte.

Bij de eerste pedaalslagen voelden mijn benen als watten aan. Oei, dat is al veel minder. Rustig blijven en de eerste 45 km tempo in bedwang houden. Geleidelijk aan verdwijnt het “wattengevoel” en komen we in de wedstrijd. TT houding gaat goed en we rijden rustig de vele heuvels op en af (dacht ik toch J). Ik had een fietstijd van 6 u in gedachten en leek heel goed te lukken zonder te forceren.

Een tweede tip voor Ironman Virgins : probeer nooit of nooit iets nieuws tijdens een wedstrijd. Mijn loopschoenen en fietsschoenen zijn aan vervanging toe maar dat had ik nog even uitgesteld. De tijdritwielen van Mario (waarvoor dikke merci voor het gebruik) had ik al op training getest. Op vlak een parkoers en wedstrijd… Maar niet op de Hallembaye… Want dan zou ik gemerkt hebben dat het grootste tandwiel achteraan een stukje kleiner is dan dat van mijn eigen wielen. En zou ik niet, naar mijn gevoel, in groot verzet naar boven gereden zijn onder luid protest van mijn bovenbenen en aan een trapfrequentie van 50… Ondertussen nog bedreigd geweest vanaf het balkon door een pipo die me een pak slaag wou komen geven omdat ik op een pleintje in Zichen stond te plassen (en een dafalgan te nemen). Hij vroeg of ik dat thuis ook in mijn tuin deed. En ik zei naar waarheid : “ja, en mijn zoon ook”. Daar werd die niet blij van..

Na 3 u staan we heelhuids in Maastricht. Of toch wat cm² vel verloren. Bij de kanaalheuvel in Riemst wist ik, door mijn parkoerskennis, dat je snel op klein verzet moet schakelen. Dat deed ik dus, alleen liep mijn ketting eraf en kreeg ik die trappend er niet meer op. En dan val je als een beginneling op je snuit (elleboog).

De tweede rond ging ook lekker en ik begon meer en meer fietsers in te halen. Nog even de Hallembaye over met bovenbenen die bijna ontploffen. Bovengekomen denk ik dat ik in de hemel ben want ik hoor iemand “hallelaujah” roepen. De engel blijkt echter een Amerikaanse triatlete te zijn die ook blij is dat ze boven is.

Na 6 u zit het fietsen erop. Ik heb precies hetzelfde gemiddelde als in 2016 (29,6km/h).

En nu nog een marathon lopen. Ik weet nog niet of ik daar veel zin in heb. Rustig wisselen. Sanitaire verpozing op het toilet en we beginnen er aan.

Mijn rug houdt zich best goed. Maar vanaf de eerste kilometers voel ik een pijnlijk protest in mijn bovenbenen. Nog nooit in die mate meegemaakt. We negeren dat protest en haspelen toch 24 km af met telkens deugddoende aanmoedigingen van familie en de clubleden. Steek toch wel een hart onder de riem. Na 24 km moet ik noodgedwongen op overleven/aankomen modus overschakelen.

Ondertussen zie ik Joris en Nico aan de overkant passeren. Ze lopen dus achter mij. Ik heb ze me wel nooit voorbij zien steken. Ofwel had ik een complete black-out ofwel hebben ze een binnenwegje gevonden. Els tikt me even op de schouder aan km 38 en dat geef me opnieuw vleugels J. De laatste 3,5 km trek ik me weer op gang. Daar voor ook geprobeerd maar dat lukte niet. En loop ik tegen 12km/h naar de finish. Nog een spurtje om nog een concurrent in de laatste 25 m voorbij te steken. “You are an Ironman !  Het blijft deugd doen om dat te horen ook al is het elfde keer.

Bij vorige Ironmans recupereerde ik heel snel. De laatste paar dagen voel ik me echter alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden… Maar het betert. Vichy komt er over een dikke twee weken aan. Dat is een vlak(ker) parkoers en kan alleen maar beter gaan.

Jan Talk : Ironman Vichy

Na de ontgoocheling in Zürich was het zaak om snel de knop om te draaien en een nieuw doel stellen om de opgebouwde conditie niet zomaar verloren te laten gaan.  Ik had verdorie hard en veel getraind en wilde niet dat al dat werk voor niets zou zijn geweest.

Eerste keuze was IM Italië maar die was helaas uitverkocht.  IM Vichy dan maar.  Exact 4 weken na Zürich en qua verplaatsing best te doen.

Inschrijven, verblijf regelen en blijven trainen.

Tussendoor nog even buikgriep en Pukkelpop maar dat mocht de pret niet drukken.

27 augustus en dus raceday waren rap daar.

Watertemperatuur 25.7° en no wetsuit swim.  Daar was ik eigenlijk wel blij mee en het was ook nog een rolling start dus geen gedrum.

Twee rondjes zwemmen die vlot verliepen in 1u04m.

Een eerste wissel die traditioneel niet zo snel verloopt en dan de fiets op.

Wat een verschil met Zürich… Hartslag onmiddellijk onder controle en vlot een stevig (voor mij toch) tempo kunnen aanhouden.  Goed kunnen eten en drinken en na een dikke 5uur en 176km terug aan de wisselzone.

Tweede wissel verloopt ook al traditioneel iets sneller en op naar de marathon.

Het was een hele dikke 30°+ en geen noemenswaardige wind.  Ik moest van in’t begin al mijn verhoopte tempo naar beneden bijstellen.  Vanaf km 12 wordt het al zwaar en ik dacht van: ’t zal toch weer niet waar zijn’… ;-)

In het begin van de derde ronde (na 21 km) krijg ik precies een beter gevoel in de benen.  Niet dat dit dadelijk in een sneller tempo te zien was maar het kopje werd toch weer wat geruster.

Uiteindelijk is elke marathon in een Ironman zwaar en heb ik toch stevig op mijn tanden moeten bijten maar al bij al niet stilgevallen en de marathon vlot kunnen uitlopen in 3u27m.

De aankomstzone was er een om duimen en vingers van af te likken.  Veel volk op de tribunes aan weerszijde van de aankomst en lekker veel lawaai.

Ik was dan ook dik tevreden met een aankomsttijd van 9u41m08s.

Goed voor een 46^e plaats algemeen en een 7^e in de agegroup.

Jammer genoeg niet goed genoeg voor een Kona slot maar dan weet ik weer waarvoor ik in 2018 mag trainen…

Thanks aan iedereen voor de support op welke manier dan ook…